"Hadi ama zülal geç kalacağız"
Diyen arkadaşlarıma cevap verme gereği duymadım.Hala onları kendime yakın hissetmiyordum,güvenmiyordum onlara.Üzerime siyah dar paça pantolonumu ve mor atletimi geçirdim aceleyle saçlarımın ucuna da maşayla hafif dalgalandırıp merdivenlerden inmeye başladım.Of lamaya devam ediyorlardı.Onları tanımıyordum bana söyledikleri isimleri ve birkaç anı dan başka haklarında hakkımızda hiçbirşey bilmiyordum. Sürekli yanımdalar. Sırf bu yüzden onlara iyi davranmaya çalısıyorum. Sanki garip birşeyler var benden birşeyler saklıyorlar. Hiçbirşey bilmiyorum onların anlattıklarının dışında. Ismim zülal miş 1 ay önce bi trafik kazası geçirmisim bana birşey olmamış ama hafızamı kaybetmişim. Ailem yurtdısında yaşıyormuş annem babam ve bir kız kardeşim varmış üzülmesinler diye onlara haber vermemisler. Ama niye 1 aydır nasılsın diye arayıp sormuyorlar beni. Acaba aramız kötümüydü? Arkadaşlarım gamze gülay ve sude benim evim olduğunu söyledikleri evde kalıyoruz. Onlardan başka kimseyle görüsmedim bu 1 ay boyunca ilk defa bugün dışarıya çıkıyoruz. Fakülteye gidip birşeyler imzalamam gerekiyormuş daha sonra da sinemaya alışverişe falan çıkacakmışız. Ne kadar istemesemde mecburmuşum buna. Bakalım nasıl bir hayatım vardı zevklerim nelerdi neler yapmaktan hoşlanıyordum belki bu soruların cevabını bulurum oralarda bi yerde...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAFIZA KAYBI
ChickLitHayat bazen öyle bir vurur ki insana herşeyi unutmak ister sonsuza kadar.. Zülal de bunu seçti unutmayı unutursa mutlu olacağını sandı herşeyi geride bırakıp yeni bir hayata başlayacağını ama o kaçtıkça hayat onu yeniden buldu....
