Ev çok garipti koltukların olduğu odada büyük birmasa vardı. Masanın üstünde ters kapatılmış bir resim vardı.Masaya yaklaştım ve resmi çevirdim resimde bir kadın ve küçük bir kız vardı o kadın annemdi.O an sanki kanım donmuştu çünkü yanındaki kız ölüydü ve boğazında benim hançerim vardı.Annemin böyle birşey yapması imkansız o çok iyi ve merhametli bir insan.Olduğum yere çöktüm başımı dizlerim ve kollarımın arasına alarak ağlamaya başladım.Duyduğum kapı sesiyle irkildim.Hemen masanın altına girdim.Örtünün kenarında bakmaya başladım bi anda dona kaldım.Gördüğüm kişi annemdi.Hemen masanın altından çıktım ve ona sarıldım.Beni görünce çok şaşırdı.
Katarina'nın annesi:Kızım hiç değişmemişsin seni çok özledim seni bıraktığım için özür dilerim.Ama senin burda ne işin var?
Katarina:Anne ben bir gölge görmeye başlattım olduğum yere yığılıyodum babam beni hastaneye yatırdı bende görevliyi öldürerek kaçtım ve sonra bi kasabaya geldim.
Katarina'nın Annesi:Bir dakika yoksa kasabadaki insanları öldüren kişi senmiydin?
Katarina:Evet bendim ama dinle kendime hakim olamadım resmen delirmiştim.
Hıçkırarak ağlamaya başladım annem bana sımsıkı sarıldı ve şunları dedi:
O gölge herzman bizleydi.
