Nila

2.

Kalabalığın içinde yalnız hissetmek hissetmekle değil olmak arkadaşları olur annesi babası dostu akrabası daha fazlası belkide ama ben ailem olduğu halde yalnızlığa bırakıldım benimle değil derslerim ilgilendirirdi ağlamam değil kıyafetimdi ilgilendikleri ben yoktum onlar için sadece bedenim vardı derslerim okulum annemin zorla arkadaşım yaptığı arkadaşlarının kızları.

Ben ne olacaktım küçükken ağlarken üzülürken büyüyünce umursamamaya başladım alıştım artık bana verilenlere daha fazlası çevremde gördüğüm ailelere uzaktan bakmak olabilirdi.

Benim hatam olmadığını daha kaç defa söylemem gerekiyor.

Farketmem için ne olması lazım aynada kendime bakarken ailemin benimle ilgili sorunu olması lazım ama normalim herkes gibi boyum kilom kıyafetlerim davranışlarım ailemin istediği gibi o zaman benim hatam ayıran ne.

Gerçekten ebeveyn olamayacaklarsa ben neden dünyaya geldim omuzlarım düşerken kendimi yatağa bırakmıştım daha fazla soru işaretleri oluşuyordu kafamda düşünmeye başladığımda.

Cizimlerime bakarken galata kulesinde kalmıştım aşkın simgesi kalkıp resme bakarken ışıkdan dolayı farklı geliyordu boyayı alarak daha yoğun mavi renk kullanırken gölgelendirmeler daha canlı gösterecekti..

Elime bulaşan boyaları silerken resim karmaşık duruyordu bir o kadarda anlamsız alarak duvarın en köşesine koymuştum saate bakarken bir kaç saat geçmişti misafirler gitmiştir odadan çıkarken her yerim boya olmuştu merdivenlerden inerken "annecim gel" durduğumda salondan annemle göz göze gelmiştim yanına giderken ellerimi görmüştü "kızım yeniden mi boya yaptın çoçuk musun.."

"Hayatım kızımız seviyor" salona tamamen girdiğimde misafirler gitmemişti anlamıştım neden benimle ilgilendiklerini ellerimi arkama saklarken "özür dilerim ben ellerimi yıkayım" koşarak çıltığımda gittiklerinde annemin söyleyeceklerini düşünüyordum ellerimi yıkarken hızlıca kurulamıştım.

Yemek masası kurulurken salona ilerledim "ne zaman anlatacaksınız gerçekleri" annem gülerken "neden gitmiyorsunuz" girdiğimde birisiyle göz göze gelmiştik bana bakıyordu "kızım seninle konuşmamız lazım" babam kolunu omzuma atarak benide karşıdaki odaya yönlendirmişti.

Kimse konuşmuyordu anlamıyordum sadece benim bilmediğim konu ne olabilirdi "misafirler içerde anne" sonunda bana baktıklarında "ben anlatacağım hayatım"

"Beni bölmeden dinlemeni istiyorum geçmişte olanlar için kimse kimseyi suçlayamaz olanları artık değiştiremeyiz"

Başımı salladığımda merak etmiştim neden endişeleniyorlardı "bizim annenle severek evlenmediğimizi biliyorsun ailemizin zoruyla evlendik ama kabullenmiştik saygı duymaya başlamıştık birbirimize zaman vermemiz gerektiğini düşünüyorduk"

Sakallarıyla oynarken gergindi "birbirimizi tanımaya başlarken her şey güzel gidiyordu ama bir gün annen hamile olduğunu ama doğum yapmak istemediğini söylediğinde yıkılmıştım üç kişi olmayı isterdim annen daha çok erken olduğunu düşünüyordu anlaşmazlık tartışmalar oldu aramızda ama ikna etmiştim"

Anneme bakarken "yada sanmıştım doğduğunda oğlumuz görmek bakmak istemedi ağladı aç kaldı hastalandığında istemediğini benim zorla ikna ettiğimi söyledi her seferinde boşanmaya kadar gelmişti olay ama pişman olduğunu çok iyi anne olacağını söyledi tamam dedim deneyelim gerçekten sonra çok iyi baktı yeniden hamile kaldı bir oğlumuz daha oldu ilk barlasda yaşadığımız sorunları yaşamadık her şey çok iyi gidiyordu bir kaç sene sonra furkan daha sonra çağrı doğdu ama kutay doğduğunda başka çoçuk istemiyorduk ikimizde"

Duyduklarım gerçekmi hiç birşey söyleyemiyordum "hayatımız tamamen düzene girmişti çoçuklar iyice büyümüştü evde olmuyordum iş sebebiyle kutayla çağrıya her şeyde bağırıyormuş barlasda araya girince kavga ediyorlarmış her gün denk gelince annemlere bir kaç günlük kalmaları için gönderdim hepsini ama gelmek istemediler yaz boyunca kalacaklardı biz annenle eskisi gibiydik her şey gerçekten çok iyiydi"

"Çoçuklardan uzaklaştık bu sürede annemgilde kaldılar arada sırada görüyorduk sadece annen yeniden hamile olduğunda her şey eskisi gibi olacak sandım istemiyordum kız olduğunu öğrendiğimizde değişti fikrimiz üçümüz yeniden başlayabilirdik hayata taşındık arada sırada telefonla konuşuyorduk çoçuklarla sana söylemdik görüşmedik tamamen üç kişilik aileydik senin haberin olmayacaktı gelmek istemeselerdi bugün"

Yalan söylemelerini bekledim ailem böyle bir şey nasıl yapmıştı "gerçek mi bu?" ayağa kalktığımda "evet içerdeler" annem yanıma gelerek "gidecekler tekrar bizde kendi hayatımıza devam etcez" geriye çekilirken "sizin çoçuklarınız nasıl böyl.."

"Bizimle böyle konuşamazsın gelmeleri bir şey değiştirmeyecek fazla bağlanma gideceklerini kendileri söyledi zaten" odadan çıktıklarında gözlerim dolmuştu nasıl sorumsuzca bırakmışları çoçuklarını istememişlerdi odadan çıktığımda masa kurulmuştu babamla annem yoktu merdivenlere yönelerek odama çıkarken kimseyle karşılaşmak istemiyordum yatağa yatarken babamın söyledikleri aklımdan gitmiyordu...

Gözlerimi açarken ellerim boğazımı bulmuştu nefes almak isteyerek her saniye daralırken panik yapmamaya çalışıyordum masadan ilacıma uzanmıştım rahatlamak isteyerek sıktığımda nefes nefese kalmıştım odam duman olmuştu pencereye gittiğimde aşağıdan geliyordu camı kapatarak odadan çıktığımda kapımı açık bırakmıştım dumanın gitmesi gerekiyordu.

Aşağıya inerken düşünüyordum evde kimse sigara içmezdi annem yasaklamıştı astımım ileri düzeyde olduğu için benim için yaptığı tek iyi şeydi.

Su koyarken sesler dikkatimi çekmişti balkona yaklaşınca "abi bizene bu zamana kadar yoktu şimdide olmasın"

"Sakin ol aslanım kimse demiyor"

Benim hakkımda konuşuyorlardı haklılardı yoktum birden beni aralarına almalarını beklemezdim birlikte büyümüşlerdi bense bir yabancıyım onlar için geriye çekilerek odama çıkarken arkandan yaklaşan seslerle hızlanarak odama girerken kapıyı kapatmıştım.

Yatağımda annemi gördüğümde şaşırmamıştım her gece geliyordu kontrol etmek için kalktığında "saat kaç oldu neredeydin" beni incelerken "su içmeye inmiştim"

"Yeniden geleceğim uyanık olma" yanımda geçerken "duvardaki ışıklar ne çoçuk musun genç kız oldun artık" omuzlarım düşerken yenilgiyle arkasından bakıyordum sadece annemin kuralları annemin istekleri önemliydi odam sade olmalıydı gösterişten uzak istediğim her şeyde çoçuk oluyordumonun için..

Odadan çıktığımda ev sessizdi merdivenlerden inerken herkes masadaydı hızalanarak en köşeye oturduğumda başlamışlardı.

Kimse konuşmazken yanımda oturduğum kişinin bakışlarını yakalıyordum rahatsız mı yanına oturmamdan bu kadar mı istemiyorsun istemiyorsunuz beni diğerleri bakmazken tabağıma odaklandım.

"Nila abinlerle tanış.."

"Hayatım dün tanışamadılar bende unutmuşum barlas, furkan, çağrı,kutay" annem eliyle isimleri söylediğinde sadece bakmışlardı başımı eğerken "kardeşiniz nila

Kitabı okuyan var mı?

Düzenli olarak bölüm gelecek artık

Bölüm hakkında düşünceleriniz?

Görmek istediğiniz sahneler?

Nila hakkında ne düşünüyorsunuz?

💜