Dünyaların Parçalar

KABUS

Merhaba 🤗 Minik Kuşlarım🐦 ben burada yeniyim umarım yazma yolculuğum da birbirimizden öğreneceğimiz çok şey olur. Umarım ilk bölümü beğenirsiniz. Şimdiden iyi okumalar Dilerim 📖

                    *************

Gökyüzü kan kırmızısı olmuştu. Ve ben hala odamda ki yatağımda kıvranıp duruyordum. Çünkü alçaktan uçan o uçak seslerini duymak bile insanın içini ürpertmeye yetiyordu. Pencereden her dışarıya baktığımda her tarafın yıkılmış, yanmış olduğunu görünce istemsizce eski günlerimi hatırlıyordum. Hala kulaklarımın çınısında parkta oyun oynarken Annemin sesi. Beni sabahları okula bırakmaya götürdüğünde "Dikkat et kızım." Diyen babamın sesini duymak içimi çok acıtıyordu.

Ama hayatın acımasızlığına ne yapabilirdim ki! Gerçekleri görmemek için pencereden dışarıya bakmamaya çalışıyordum. Ama bakmazsam, görmezsem bile yan komşumun, insanımın ve halkımın sesi hala kulaklarımda çınlıyordu. Elimi yıkamak için lavaboya gittiğimde koridor duvarında anılarıma ait eskimiş tablolara bakıyordum. Eskiden o güzel dolu günlerde yaşadığımız birilerine hizmet ettiğimiz dünyada acı çekmeden yaşayabiliyorduk. Ama şimdi efendilerimiz böyle uygun görmüş gibi her savaşımız kabus, kabusumuz savaş olmuştu. Kafayı sıyırmama ramak kala bile olsa hala kendime sorular sorardım. Onlarda bir kalbe sahip değil miydi? O halde neden bu kadar kolay bir kalbi incitebiliyorlardı. Ya gerçekten insanlar ya da insan taklidi yapan canavarlar. İkinci seçenek kulağa daha yakın geliyordu.

Tam tamına üç ay geçmiş ama ben alışamamıştım. Belki de alışmak istemedim. İnsanın kendi ırkına böyle zalimce davranmasını hala aklım ermiyordu. Önce bizleri kendi zenginlikleri için köle gibi çalıştırdıkları yetmediği gibi şimdi de hepimizi yok etmeye çalışıyorlardı. Yani bu kadar kolay mıydı kendi parçandan olan birilerinden vazgeçmek. Derin nefes alarak cesaretimi toplamaya çalıştım. Balkona doğru adım attım. Her adım attığımda evimin o güzel günleri ile savaş yıkıntıları arasında gidip geldim.

Ve anladım ki bizler ta en başından beri bir kabus görüyorduk. Ve şimdi kabusun en ızdıraplı günlerinin acısını yaşıyorduk. Bir zamanlar eğer korkmayıp sesimizi çıkarabilseydik. Belki çocuklarımıza güzel bir gelecek bırakabilirdik. Uzun zamandır güneş görmeyen biri olarak balkona çıktığımda gözlerim kamaştı. Elimle gözümü avuşturduğumda bir kere daha umutlarım yıkılmıştı. Bombaların altında can veren onca insan, çocukların o masum sesi yüreğimi parçalayıp duruyordu. Evet bir şeyler yapmak istiyordum. Ama gerçekleri anlayabilecek yaştayım. Boş hayaller kurupta kendimi kandırmayacaktım.

Artık her şey bitti. İnsan ırkının son üyeleri bizdik. Bu şehirdi. Bu toplumdu. Evet doğru duydunuz. Son bizdik onlar ise insan suretine bürünmüş canavarlardı. Göz çanaklarımın kıpkırmızı olmuş ağlamaktan neredeyse kör olacaktım. Keşke kör olsaydım da yapılan bu fenalığı görmezseydim. Büyük bir çığlık koparmıştım. Ama jet uçakların sesi çığlığımın duyulmasına bile engeldi. Tam teçhizat giyinmiş özel askerler, her adım başı, her sokak ortasında insan avına başlamışlardı. Bana da gelmelerine pek bir şey kalmamıştı. Artık ölmek istiyor daha fazla acı görmek istemiyordum. Dünyanın asıl üreticileri, zengin sahipleri tek tek ölüp ölüp gidiyordu. Bizler bu sonu hak edecek hiçbir şey yapmamıştık. Tek suçumuz onlara sırtımıza bastırarak yükselmelerini sağlamamızdı. Ne trajedi değil mi? Daha ölmeden cehennemi yaşamıştık. Bizde umudumuz da hayalimizde ve sesimizde artık birer ölüydük. Üzücü şey şu ki bizlerin yasını tutacak birilerinin olmamasıydı. Çocuklar, ben anne, babalar ve herkesin adına sizlerden özür diliyorum. Sizlerden emanet aldığımız yaşamı, dünyayı koruyamadık. Güzel bir gelecek bırakamadık. Umarım bizi affedebilirsiniz. Gözlerimi sonsuza dek kapamadan önce tek hissettiğim aşağıdan omzuma giren bir kurşunun sıcaklığıydı. Ve balkondan aşağıya doğru düştüğümü hatırlıyordum...

**********

Minik kuşlarım 🐦 evet bölüm sonuna geldik. Nasıl buldunuz bakalım. Düşüncelerinizi çok merak ediyorum 🤩 Yorumlarda buluşalım 🙏💕