Lal bir çığlık attım mahşer yerinin ortasında.Benden başka duyan olmadı. Belli ki herkes düşmüştü kendi derdine. Bense beni her gün yok eden bu acıyla başbaşa kalmıştım. Bir şekilde yaşıyordum. Eğer yaşamak solunum yapmaksa yaşıyordum görünen. Aldığım nefes bile düşmanmis gibi gelir oldu... Nefes almaya korkuyorum şimdilerde. Sanki sorun nefes almaktaymis gibi..
