97 yılında Izmir konakta doğdum. Her saniye o doğduğum güne lanet ediyorum. Neyse. Hayatımın 14 senesi Antalyada geçti. Antalyanin varoş semtlerinden birinde oturuyorduk. Mahallede tek kız çocuğu bendim. Mahalledeki erkeklerle maç yapardım,bana kavga etmeyi öğretirlerdi. Gelinlikle mahallede bisiklet surerdim,maç yapardım. Baya salak bi çocuktum gerçi şu an akillandigimi hala söyleyemem eğer birazcık akillanmış olsaydim şu içine sictimin dünyasında bi saniye kalmazdim. Neyse. Annemle aram kendimi bildim bileli kötü nedense beni hiç sevmiyor. Hep beni sevmesini bekledim,dizine yatirsin saçımı oynasın istedim,bana sarilsın istedim. O hiç yapmadı. Çok agladım yataga girince yorganın altına saklanıp. Gördükçe arkadaşlarım ve annelerini,benim hep kalbim acıdı. Ama artık acimiyor,nasır tuttu yüreğim... hiç bi zaman gerçek bi arkadaşım olmadı çocukken veya şu hayatta beni gerçekten seven hiç olmadı desem daha doğru.
