Hepimiz yine Abi'min Odasında Öylece oturuyorduk. Olanları düşünüyor ve kimse birbiriyle konuşmuyordu. O kadar sessizdik ki aşağıdan annemlerin kahkahaları duyuluyodu.
Leyla sessizliği bozan ilk kişi oldu her zamanki gibi.
- Evet Ecrin insan değil. Çığlığyla bizi yere serdi ortadan kayboldu 2 sokak altta evi yok merkeze uzağız falan. Merkezde otursa ANCA 7 saatte varır buraya.
TARIK;
- Tamam da bizimle niye uğraşıyor??
Abim;
- Bilmiyorum sorun da orda BİLMİYORUM--
Telefonuma aniden Bi mesaj geldi. Tüm gözler bana dönmüştü. Mesajı açtım. Açmaz olaydım. Bilinmeyenden bir mesaj. " koridorun sonundaki odaya bakma"
Bunu bizimkilere okuduğumda hepsi anlamıştı. Kesin o odada bir Şeyler vardı. Leyla ise donuk bakışlarıyla eline bakıyordu. Hepimiz sus pus kesilmiştik. O odanın Ardında bizi neyin beklediğini bilmiyorduk. Bı mesajın kimin attığında bilmiyorduk. Hiç Bi şeyi bilmiyorduk. Belki o odaya girmekte Yanlışlık yapacaktık ama oraya girmezsek belki de Ecrin yakamızı bırakmayacaktı. Bu Mesajı atan her kimse her şeyi adı gibi biliyodu. Bu evi, bu odaları, Ecrini , bizi. Bunları düşünerek Aklımda bir mantık kurmaya çalıştım. Ağlamaklıydım. Etrafına baktığımda bana yardım etmeye hazır olan KARDEŞLERIMI görüyordum. Onların iyiliği için. Benim iyiliğim için. O odaya girmemiz şarttı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
•Bodrum Katındaki Sır•
AléatoireYeni bir eve taşınmak Hazal'ı çok mutlu etmişti. Ama Bodrum katındaki Sırrı öğreninceye kadar.
