Yaşamamın sebebi belkide sadece o'dur.
Anlamsızca sokakta geziyorum. Nere gidecegimi bilmeden. Sonunda karar verip izginin evinin önüne gitmeye karar verdim.
Artık beni fark ediyordu. Onu izlediğimi. Beni yanlış anlamasından korkuyorum.. En iyisi gitmemekti. Tam dönmüş eve gidecekken. Birden birisinin bana çarptığını fark ettim. Bu bu izgiydi.
"- ah çok pardon sakarlık işte."
"-hayır hayır sorun deil. " beni hatırlamamıştı sanırım onunla ilk defa diyalog kuruyordum. O sırada servisinin kaçtığını fark ettim. Okuluda oldukça uzaktı.
"-servisin kaçtı. Çok üzgünüm."
üzgündüm gerçekten.
"-onun benim servisim oldugunu nerden biliyordun?"
dedi gülüsmsedi. Gamzeleri herzamankinden daha bir belirgindi.
"-tahmin."
dedim ve gülümsedim. Evet aylardır ilk defa gülümsedim ve en içtenlikle:
"-İstersen ben götürebilirim?
Okulun cok uzak. Oraya kadar yürüyemessin. Hem bir özür olarak kabul edersin? " tebessüm ettim.
"- okulumu nerden biliyorsun?" dedi yine aynı ifadeyle gülümsedi.
"-tamamen tahmin." dedim aynı tabessümle. Etrafına baktı.
"-cevap alamadım izgi." bu sefer daha bir rahattım.
"-ismimi nerden biliyorsun?" bu sefer ciddiydi.
"-şeyyy tahmin." göz kırptım. Cevap bekledigmi ima ederek ellerimi iki yana açtım.
"-iyi olur aslında." hemen iki sn beklemesini rica ettim.
Kosarak simit gibi atıstrmalıklar aldım ve iki tane kola.
Arabanın kapısını actım girmesini sağlamak için.
Arabayı sürmeye başladım uzun bir sessizlik vardı. Sessizliği bozan oydu:
"- KİMSİN SEN?" dilim tutulmustu resmen. Nerden bilebilirki Onun icin canını vermek üzere birisi olduğumu . tiryakisi olduğumu.
"- bunu zamanı görünce öğreneceksin."
Korkmuştu sanırım. Okulun önüne gelmiştik.
Ona simitleri ve kolayı uzattım.
Gülümsedi
"- öyle yemegi nasıl olur?" bunu söylediğinde şaşırmıştım. Aklında ne vardı bu kızın??
Başımı olumlu olarak salladım
