They say people come and go.
And I agree to this line. Why does people whom I loved leave me everytime I am at my worst point of life.
I run as fast as I could as I remember him saying those painful words to me.
I experience anxieties and depressions these few months now and it feels like it getting worse every damn day. I consult a doctor last week. And I am diagnosed with Major Depressive Disorder. I am not surprised dahil In-expect ko na ganun ang magiging findings sa akin.
Nakatingin ako sa kisame habang pinipilit na ipasok sa isip ko ang mensaheng natanggap ko galing kay Dario.
"Pumunta ka sa apartment mamaya. sharp 6pm and please don't be late"
I don't know how to react with his message. Magagalit ba ako? Matutuwa? Dahil finally pinansin niya ako after our multiples arguments these days.
Hindi ko na nakayanan ang alitan namin kagabi kaya nagpasya na akong umuwi muna dito sa bahay.
Dario is my live in partner for a year now.
I get up on my bed at bumaba na rin. Kumalam na ang aking sikmura dahil siguro sa gutom. Pagkatingin ko sa wall clock ay pasado alas onse na ng umaga, It's nearly lunch time. Ganon pala ako katagal nagising. I don't recall kung anong oras na ako nakatulog kagabi, basta ang alam ko nakatulog ako sa iyak.
"What happened to your eyes Ate?" Alalang tanong ni Lea sa akin.
I cried Lea. Yeah I wanted to tell her that thing pero pinili ko na lang pagtakpan ang totoong dahilan ng pamamaga ng mga mata ko.
"I slept too much." Tipid kong tugon. Hindi ko siya binalingan ng tingin bagkus ay dumiretso na ako sa kitchen.
I hear her say something pero hindi ko na pinagtuunan ng pansin. I opened the fridge at nagsalin ng malamig na tubig sa baso. Ininuman ko yon at inubos.
"Oh Anna buti nagising ka na, umalis ang 'yong Papa at Tita mo, binilin nila na kung maaari ay dito ka na muna raw tumira ng ilang araw habang wala sila."
Sabi ni Yaya Nelie. Tumingin ako sa kanya at nakita ko kaagad ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya.
"Umiyak ka ano?" Ang obvious ba talaga ng pamamaga ng mata ko? Hindi ko na kasi natignan kanina sa salamin.
"Hindi po manang, nasobrahan lang po sa tulog." Sabi ko naman.
Nang dumating ako sa bahay kagabi ay tulog na silang lahat maliban kay manang Nelie. Mabuti na lang dahil kung hindi ay mag uusisa ang Papa sa akin dahil sa biglaang pag-uwi ko.
Tumango tango lang si Manang animoy naniwala sa rason ko. Pinagpatuloy na rin niya ang kanyang ginagawa.
"Oh siya kumain ka na lang dyan, niluto ko ang paborito mong ulam. At may ibang putahe pa r'yan."
Pagkatapos kong kumain ay nagpasya na akong maligo at nagbihis para sa exercise ko. Working out is one of my coping mechanism.
I do cardio and some squats. Isang oras ang ginugugol ko sa pag-eehersisyo.
Pagod na pagod akong nang matapos. Sweats are all over my body now. I take few minutes for rest time before I decide to take a shower.
Wearing a white tank top and black high waisted jeans with a pair of sneakers, I am good to go.
I get my car keys and sling bag. Dumiretso na ako sa apartment namin. It's 5pm when I arrived. Kumatok ako sa pintuan at wala siya don. Nang mabuksan ko ang pintuan ay sumalubong sa akin ang nakakabinging katahimikan.
And where is he now? Hindi ba at day off niya rin ngayon?
Nilapag ko ang bag at Susi ko sa couch. I turned on the television before I sit down．
A multiple minutes of waiting and I hear the door opened. I glanced right a way.
"You're early." Sabi niya at agarang umupo sa tabi ko. I hear him sigh heavily. Tumingin siya sa telebisyon habang ako naman ay nakatitig sa kanya.
"Where have you been?" I said in my most doubt voice.
"May inasikaso lang ako sa labas. Galit ka pa ba?" He's never been this concern to me these past few days. Ano ang nakain niya at tila iba ang awra niya ngayon. He seems very soft and calculated now.
"I wouldn't be here kung galit ako."
I look away a bit and turn to him again.
"I am just asking you Annabelle, you don't have to be stubborn and sarcastic." He says in a calm way. I remember him being like this to me when I first get pissed off at him. Pero nung paulit ulit na akong ganun sa kanya parang sinasabayan niya rin ako. This time is really different.
Silence.
I give him a silence reaction. Wala na rin siyang imik. Inalis ko ang tingin ko sa kanya at nilipat sa telebisyon ang atensyon.
Ilang minuto rin ang katahimikan na namagitan sa amin tanging ang paghinga at mahina na ingay na galing sa telebisyon ang naririnig namin.
In my side vision, yumuko ito at parang malalim ang iniisip.
He break the silence between us by saying
"I'll go to veranda."
Tumayo ito at nilagpasan ako, sinundan ko siya ng tingin hanggang sa kusina.
I see him holding a bottle of wine and wine glass. Nawala siya sa paningin ko nang pumasok na ito sa kwarto namin. I remained in my position and wait for him if he comes back pero hindi nangyari.
I follow him to the veranda. Naabutan ko itong nakatingin sa malayo, nakatingin sa buwan habang hawak hawak ang wine glass. Ngayon ko mas nakita na malalim ang kanyang iniisip.
A moment of silence between us again.
And then he finally breaks it.
"Let's just be strangers again Annabelle."
