emancipation of fear.

basement

Son kez kapının önünde derin nefes alarak zile bastım. Dünden beri aklımı kurcalayan kelimelerinden sonra merakım gittikçe artmıştı.

Zile bastıktan sonra aile hazırda bekliyormuşcasına kapıyı açtı ve gülümsedi. "Tekrardan tesşekürler geldiğiniz için." Ebeveyn gülümseyerek içeri girdim ve etrafı incelemeye başladım.

Ağaç deseninin yoğun olduğu ev bazı şeylerin netleşmesini sağlıyordu. Çantamı yere bıraktıktan sonra ailesine döndüm. "Bana bodrum'un yerini gösterir misiniz?" Sorduğum soru ile şaşırmış olacak ki kadın biraz garipsemişti. "Neden bodrum?"

İçten bir gülümseme ile kadına baktım. "Sadece bazı şeyleri netleştirmek istiyorum. Kızınız ile konuştuğumuz şeyler için."

Kadın hâlâ garipsiyor olsa bile kabul etmiş ve bodrumun yerini gostermek adına önden ilerlemeye başlamıştı.

Bodruma geldiğimizde tam kadında benimle inecekti ki elim ile durdurdum. "Beni biraz yalnız bırakır mısınız?" Kadın bozulmuş olacak ki belli etmemek istercesine gülümsedi. Bozulduğu anlaşılıyordu fakat yüzüne vurmak istemedim.

Deri eldivenlerimi giydikten sonra kapıyı kapattım. Ve bodrumun ışıklarını açtım. Gözüme takılan bir koltuk ile oraya doğru ilerlemeye başladım.

Oldukça büyük bir bodrumdu. Karton kutular, oyuncak bebekler, ve duvardaki kız ve büyük ihtimalle baba olduğunu düşündüğüm çizimler vardı. Hepsinde küçük kızın ağızı kapalıydı. Fakat çizimlerin hiç biri renkli değildi. Ve annesi yoktu.

Koltuğa doğru ilerlerken yerde ki izler dikkatimi çekmişti. Sürükleme izi gibi. Sürükleme izleri bellirli bir bölgeye kadar devam ediyordu. Kafamı kaldırıp yukarı baktığımda ağaçtan yüz izi vardı.

Böyle bakmak zor olduğu için koltuğa uzandım.

Bir saniye.

Ağaçtan yüz. Legolar. Bodrum. Karanlık. Çizimler. Ağızı kapalı kız.

Koltuğa uzanıp elimi ağızım ile kapatarak çığlık atmaya çalıştım. Ağaçtan yüze bakarak.

Aradan geçen bir kaç dakika sonucu yüze çok baktığımı var sayıyorum hareket etmeye başlamıştı.

Koltuktan kalkarak saçımı düzelttim ve koşar adımlar ile bodrumdan çıktım. Çıkmadan önce polisi de aramıştım.

Bodrumdan çıktıktan sonra annesi ve babası meraklı gözler ile beni bekliyordu. Bir kaç dakika hiç bir şey söylemedim. Polislerin gelmesini bekledim.

Polisler geldiğinde kapıyı açtım ve içeri girmelerine izin verdim. Önümde duran babasının kolunu açtım. Lego ve ısırık izi.

Histerik bir gülüş ile polis memurlarına kafamı salladım. Anlamış olacaklardı ki kelepçeyi takarak apar topar bağırışlar eşliğinde dışarı çıkartılar.

Annesi hâlâ anlamış değil gibi görünüyordu.

Şimdi uzun uzun ona durumu anlatmam gerekecekti.

●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬●

Eve geldiğimde eldivenlerimi çıkararak bir köşeye fırlattım. Kan renginden farkız ellerim ile tuvalet giderek yıkamaya karar verdim.

Tuvalete geldiğimde ellerimi yıkamaya başladım. Fakat çıkmıyordu.

Yıkıyorum. Koyulaşıyor. Daha çok koyulaşıyor.

Sinirle çeşmeyi kapattığımda derin nefes alarak yere çöktüm. Tekrardan başlamasını istemiyorum. Aynı şeylerin olmasını istemiyorum.

Kendime geldikten sonra elimden yardım alarak yerden kalkmak istedim fakat acıyordu.

Kaşlarımı çatarak ellerime baktığımda ikisininde bembeyaz fakat yandığına yemin edebilirim.

Son kez yüzümü yıkadıktan sonra uyumak için odama doğru ilerledim.

Gerçekten bugün karmaşık bir gündü. Kafamı boşaltmak için uyku en iyi kaçış yöntemiydi.

Yatağıma uzandıktan sonra gözlerimi kapattım. Ve üstümü örttüm.

Fakat uyuyamıyorum. Beni tutan bir şey var gibi hissediyorum. Yorganı daha çok kendime çekerek kafamı boşaltmak adına telefonumdan şarkı açtım.

↠↠↠↠↠↠↠↠↠

Gece saat üç civarlarına yakın üstüme hissettiğim ağırlık ile bir anda uyandım.

Fakat gözle görülen hiç bir şey yoktu. Biraz ürkmüştüm.

Daha sonra tekrardan gözlerimi kapattım fakat yorganım sanki aşağı doğru çekiliyordu. Sinirle gözlerimi açtım fakat yine hiç bir şey yoktu.

Yorganı tekrar üstüme çektikten sonra gözlerimi kapattım. Bu sefer yorgan bir anda üstümden çekilmişti.

Hissediyorum. Aynı şeylerin olacağını.

Gözlerimi açtığım an attığım çığlık ile bayılmam bir olmuştu.