Hepimiz kendi karanlığımızda kayboluruz kimi zaman, tamam tamam çoğu zaman. Korkudan gözlerimizi bile açamayız karanlığımızda. Ama hiç düşündünüz mü gözlerinizi açıp karanlığımızda olan güzellikleri görmek için? Sanırım bugün pollyana günümdeyim, neyse. İçimizdeki karanlıkta kaybolmakta o karanlıktan kurtulmakta bizim elimizde aslında. Hatırlasanıza geceler boyu ağlayıp son gününüz sandığınız saatleri, ertesi günü yeni bi güne başlamadınız mı? Ee bu halde neden o saatleri hatırlayıp kendinizi o karanlığa hapsediyosunuz? Gerekirse saatlerce ağlayalım ama o saatleri dünümüzde bırakalım. Bize verdiği acıyı değilde bize verdiği dersi anlamaya çalışalım. Etrafınıza bi bakın sizi seven insanlar vardır mutlaka. Aileniz, arkadaşlarınız, sevgiliniz vs. Sizi sevenleri sevmeyi öğrenin. Çünkü bi zaman gelicek belkide etrafınızda kimse kalmiycak. Kendimden örnek veriyim; bi ailem var. Şimdi diceksinizki senin sevenlerin var tabi falan. Hayır bu yanlış ben mutlu bi insan değilim yada çok sevilen. Bi ailem işte. Hiçkimseniz olmasa bile aileniz var. Bundan aylar önce psikolojisi alt üst, olmuş defalarca intihar etmiş, sürekli halisünasyon gören, uyuşturucu bağımlısı biriydim. Ama inanin bi yerden sonra bakış açınız değişiyo. Ben acıdan zevk alan bi insanım. Kendimi keserek mutlu oluyodum. İster piskopat diyin ister başka bişey. Ben annemin yara izlerine bakarken nasıl gözleri dolduğunu gördüğümden beri değişmek için çabaladım hep. Bana zarar veren tüm arkadaşlarımı sildim mesela. Sizde yapın bi insan size zarar veriyosa bu kişi sizin arkadaşınız olamaz. Yalnız kalırım diye korkmayın. Yalnızlıkda güzel bişey. En azından kimse size zarar veremiyo. Başkaları size zarar vericeğine siz kendinize zarar verin. Şuan delirmiş bu kız diyebilirsiniz ama aynen böyle düşünüyorum. Sanırım bu yüzden kendimi acıtmaktan zevk alıyorum. Maalesef tek bi konuya bağlı kalamıyorum bi türlü. O konudan o konuya atlıyo sürekli beynim. Toparlamaya çalışıyorum zorlanarak. Gelelim ilk konumuza yani karanlığımıza. Evet o hep bizimle ama onunla yaşamayı bilmeliyiz. Hala nefes alabiliyoken o karanlıktan bi kaç dakikalığınada olsa çıkıp sarılın onlara. Sanırım burayı günlük gibi kullanıcam bys
