Mektup [MINSUNG]

9

Minho anlatımıyla
Sabah uyandım ev bomboştu sanki birşeyler eksikti ev kapkaranlıktı herzaman evde olan o abiye seslendim defalarca ses gelmedi

Kapısını tıklatıp odasına girdim masasının üstünde birkaç mektup vardı elime onlardan birini aldım üstünde 8 yazıyordu sanki sıralanmış gibi odama aldım bulduğum hepsini okumak istiyordum ama ya kızarsa korkusu içimi yiyip bitiriyordu onu beklemek beni terletmişti yavaşça banyo kapısını açtım karşımda duran manzara beni korkutmuştu yüzü bembeyazdı ama dudakları hala pespembeydi catlamıştı ne yapacağımı bilmiyordum kimi aramalıydım karşımdaki cesede ne yapmalıydım

O an nedense ona yaklaştım ilk defa bu kadar yakından görmüştüm ellerini elledim buz gibiydin bütün bedenin bu gibiydi ellerimi yanağına koydum ve yaklaştım dudaklarımı dudaklarına bastırdım "seni tanımıyorum ama sanki tanışıyor gibiyiz " dedim gözümden yaşlar süzülürken 

Telefondan bir numara çevirdim ve "evimde bir ceset var " dedim çok sürmeden eve ambulans ve polisler geldi ben ise yanında elini tutuyordum

Seni bırakmak istemiyordum ama mecburdum "umarım bir sonraki hayatımdada yanımda olursun elveda" diyebildim benide yanlarına aldılar eşyalarımı toplayıp bir bakım evine yerleştim mektupların her birini defalarca okudum o adam benim nişanlım olduğunu yazmış ama yüzünü bile hatırlamıyorum "affet beni" dedim

6 ay sonra
Bahçeye çıktım ve bir hemşire yanıma geldi "neden ağlıyorsunuz bayım"

"O nerede" dedim

"O kim efendim"dedi hemşire merakla

"Bende bilmiyorum sadece o nerede" dedim

"Bugün bu kadar bahçe yeterli yukarıya çıkalım "

......

"Bayım"

O an gözlerim karardı ve karşımda o vardı o adam nişanlım olan adam bana el uzattı elini tuttum ve seslice

"Sen" dedim

"Beni buldun sevgilim"dedi gülümseyerek

'''''''''''''''''''''
Ay bitirdim sonunda ne düşünüyorsunuz??