Out of the woods

Hoofdstuk 2: A begining

Na een rit van 2 uur komen we aan bij de bestemming die we hadden gekregen via de post. Ik zie nergens een bos zegt Emma verbaast. Toch is het echt hier zegt de moeder terwijl ze het adres nog eens checkt. We stappen uit en zien een klein schattig huisje met het logo van The survive camp erop. Yup we zitten goed zeg ik. We halen onze koffers uit de auto en lopen naar binnen. Daar worden we ontvangen door een vriendelijk mevrouw. Goede middag begroet ze ons, jullie komen zeker voor het survival programma? Ja daar komen we voor antwoord de moeder van Emma. De vrouw glimlacht, Mijn naam is Alice zegt ze. Willen jullie je aanmeldingsformulier laten zien? Als we onze papieren hebben laten zien noteert ze ons op een lijst. Oke zegt ze jullie mogen je koffers daar neer zetten en ergens gaan zitten. We wachten tot iedereen is gearriveerd en dan krijgen jullie een korte uitleg. Daarna gaan we met de bus naar plaats van bestemming. Oh beter denk ik, ik vind deze plek maar niks hij licht echt in de middle of nowhere. De moeder van Emma neemt afscheid van ons en wenst ons veel succes. Ik zie dat haar ogen een beetje waterig zijn. Dit is natuurlijk niet niks voor haar, haar dochter ziet ze 3 maanden lang niet. Emma en haar moeder hebben een hele goede band. Ik zou ook zo graag zo'n moeder willen, maar natuurlijk zou mijn moeder nooit huilen als ik weg zou gaan. Ik zucht en neem plaats op een van de stoelen. Als iedereen na een tijdje eindelijk gearriveerd is gaat Alice voor een microfoon staan. Dan wil ik nu graag het woord geven aan Erik zegt ze, hij is de bedenker van dit project en zal jullie verdere uitleg geven. Een man van in de 40 komt naar voren en neemt Alice plaats in. Dankjewel Alice zegt hij, nou mijn naam is dus Erik zoals jullie al gehoord hadden en ik ben inderdaad de bedenker van dit project. Dit jaar wordt het project voor de 2e keer uitgevoerd, na succes van vorig jaar. We hebben ook een oud winnaar kandidaat van vorig jaar, die dit jaar ook weer mee doet. Hij wijst naar een jonge ergens voor aan. De jongen gaat rechtop staan en zwaait even naar ons. Zijn naam zullen jullie dadelijk zelf wel van hem horen gaat Erik verder. Dan ga ik nu verder met de uitleg. We gaan dadelijk met de bus naar de bestemming. De ramen zijn geblindeerd zodat jullie niet weten waar jullie zullen zijn. Het is de bedoeling dat je het 3 maanden volhoud, mogt dat niet het geval zijn kun je altijd opgeven door naar ons te bellen met deze telefoon die we jullie zo mee geven. Als er wat aan de hand is, kan daar ook mee gebeld worden. Weet wel dat als je opgeeft je uit het spel licht en je team strafpunten krijgt. Er worden straks 2 teams gemaakt. Je kunt winnen door punten te verdienen. We kunnen jullie 24 uur per dag volgen door verborgen camera's die zijn opgehangen. Zo worden er door onze jury punten uit gedeeld of er af gehaald. Opdrachten zullen jullie krijgen door middel van brieven die we naar jullie sturen. Zijn er tot nu toe vragen vraagt hij. Nee? Mooi gaat hij verder. Ik zal jullie nu dan even de jury voorstellen. Er komen 3 mensen naar voren, waaronder Alice. Ik ben blij dat ze in de jury zit, ze kwam best aardig over. Dit zijn Alice, Teun en Melissa zegt Erik. Ikzelf zit natuurlijk ook in jury zegt hij. Goed dan gaan we nu de teams verdelen. Iedereen krijgt een rugzak met daar zijn naam erop. Hier in zul je een symbool vinden wat je team aan duidt. We hebben jullie spullen al in de rugzakken gedaan uit jullie koffers. Dan mogen jullie nu je rugzak gaan zoeken. Ik en Emma kijken elkaar aan. Oh wee als ik niet bij jou zit zegt Emma boos. Er is niet tegen ons gezegd dat we misschien niet bij elkaar zouden komen. Ik ben het met haar eens, als ik niet bij Emma zit ben ik echt alleen. We lopen snel naar de rest waar al onze rugzakken staan. Ik heb de mijne al gauw gevonden. Dan zoek ik samen met Emma naar haar rugzak. Als we hem gevonden hebben durf ik de mijne niet meer te openen, bang dat ik en Emma niet bij elkaar zitten. Oke jij eerst zegt Emma. Nee ga jij maar eerst zeg ik! Oke samen dan zegt Emma. oke ik tel af 3.. 2... 1.... ik doe snel mijn rugzak open en haal een kaartje eruit met daarop een afbeelding van een vuurkorf. Ik kijk naar Em's kaartje en zie het al aan haar gezichtsuitdrukking voor dat ik nog maar naar het kaartje heb gekeken. We zitten niet bij elkaar fluister ik zachtjes als mijn oog valt op het kaartje met een afbeelding van een ster erop. Emma's gezichtsuitdrukking verandert van geschrokken naar verbaast en dan naar boos. HOE DURVEN ZE?!?! schreeuwt ze boos. iedereen valt meteen stil en kijkt haar aan. Erik komt aan gelopen en vraagt of er een probleem is. Eerst vertelt u dood leuk dat er 2 teams komen zonder dat ik en Zoë daar vanaf wisten en nu wilt u ook nog beweren dat we niet bij elkaar zitten!? ze schreeuwt het zowat. Erik vertrekt geen spier, waarschijnlijk had hij hier al op gerekend dat iemand zo zou reageren. De bedoeling is dat wij dit samen zouden doen zegt Emma, terwijl ze boos naar mij en haar gebaart. Als het u niet bevalt mejuffrouw dan kunt u toch ook opgeven en naar huis gaan, vraagt hij uitdagend. Waar slaat dat nou op roept ze boos. U kunt ons toch ook gewoon even in hetzelfde team zetten. Nee zegt Erik streng dit project gaat over overleven en het is geen vakantie samen met je beste vriendin. Als het zo is dat jullie niet bij elkaar zitten dan mocht het zo zijn. De teams zijn met uiterste zorg uitgekozen en samengesteld, en daar kan nu niks meer verandert aan worden punt uit zegt hij. Kunnen we voor hun geen uitzondering maken vraagt Alice voorzichtig. Begin jij nou ook al, roept Erik boos. Dit zijn de regels en dat weten jullie heel goed! Een meisje stapt opeens naar voren. Uhm ik wil jullie niet onderbreken zegt ze verlegen, maar volgens mei is dat mijn tas zegt ze terwijl ze naar de tas van Emma wijst. Huh hoezo vraagt Emma, mijn naam staat hier toch duidelijk op zegt ze. Mijn naam is ook Emma zegt het meisje zachtjes. oh.. er valt een stilte. Emma kijkt in haar tas en knikt dan. Dit zijn inderdaad niet mijn spullen zegt ze. Zijn ze wel van jou vraagt ze aan het meisje. Het meisje kijkt en zucht opgelucht. Dit zijn inderdaad mijn spullen, gelukkig ik dacht al dat er iets fout was gegaan met mijn bagage. Em kijkt in de tas van het meisje en bevestigd dat dit haar tas wel is. Ohja zegt Erik ik zei nog dat er bij Emma er achternamen bij gezet moesten worden aangezien er 2 zijn. Hij kijkt boos naar zijn personeel. Wie heeft dit gedaan vraagt hij boos. Als niemand reageert zegt hij, laat ook maar ik kom er later wel achter we moeten nu vertrekken zegt hij. Hup iedereen naar de bus met je team logo erop. Hey Em vraag ik zachtjes terwijl we met z'n alle naar buiten lopen. In welk team zit je nou? Emma tovert met een big smile een kaartje met een vuurkorf naar boven. Ik slaak bijna een gilletje als ze een stil gebaar maakt. Ze wijst naar Erik die in de buurt loopt. Ohja als hij nu weet dat wij bij elkaar zitten dan kan het goed zijn dat ze ons alsnog uit elkaar halen nu ze weten dat we vriendinnen zijn. Ik glimlach naar Emma. Deze dag is zo juist iets minder erg geworden. Ik ben in ieder geval niet alleen denk ik terwijl ik onze bus in stap. Alice glimlacht naar ons als ze ziet dat we alsnog bij elkaar zitten. Ze steekt haar duim naar me op en spelt het woord succes. ik glimlach naar haar en zeg woordloos dankje terug. dan stap ik de donkere bus in en zie dat die oud winnaar van vorig jaar ook in ons team zit. Nou dat is in ieder geval een voordeel denk ik, hij kent het spel natuurlijk al dus dat geeft ons een voordeel op de rest. Als iedereen zit gaan de lampen uit en de bus wordt helemaal donker. Sommige meisjes beginnen te gillen. Rustig nu brult Erik door de bus. We gaan zo rijden en ik wil graag geen gegil horen! Iedereen is meteen muisstil. Als mijn ogen gewend zijn aan het ligt zie ik Emma naast me zitten. Ik denk dat ons nog veel te wachten staat fluister ik naar haar. Ja dat denk ik ook fluister ze terug. Dan rijden we aan terwijl de bus pikkedonker is.