DİĞER YARIM

II.BÖLÜM

Hepimizin zaman zaman adını tanımlayamadığımız zor dönemleri oluyor.İnsan en çok bu zamanlarında yanında değer verdiği,sevdiği insanları görmek istiyor.Çünkü onların yanında olması insana güç veriyor.Sanki o zaman her şeyin üstesinden gelebilecekmişiz gibi hissediyoruz.Geliyoruz da zaten. Allah 'İyi ki varsın' dediklerimizi başımızdan eksik etmesin.
İnsana en çok da ailesi güven verir.Yanında şuan kim olursa olsun birkaç sene sonra hiçbirinin yanında olmayacağını sende biliyorsun,ama aile öyle değil işte.Ne zaman olursa olsun,ne durumda olursan ol anne ve baban her zaman yanında olur.Ufak bir hatanla bile seni silebilecek insanlar varken şuan yanında,istersen bir insan uğruna ailene sırtını dön yine de seni silmezler,silemezler.Ailedir çünkü o .
Anne ve babanın değerini bilmek gerekir.Hiç düşünmüyoruz ki kimsesi olan insanlarda var.Biz birer anne ve babaya sahipken ve onlara sinirlendiğimiz zaman bağırıp çağırabiliyorken,istemeden de olsa kalplerini kırabiliyorken,değil bir bağırıp çağırmak hayatında 'anne' veya 'baba' diyememiş insanlar.İşte bunu hiç düşünmüyoruz,çünkü elimizdekinin kıymetini bilmiyoruz.
Hayattaki en büyük varlığın onlar olduğunu unutuyoruz.Derler ya 'Cennet annelerin ayaklarının altındadır' diye Anne o kadar kutsal bir varlık ki,hayatta eşi benzeri yoktur.Kimse bir annenin yerini tutamaz Mesela kimse sen gecenin bir yarısı kafanı yaptığına gömmüş hıçkıra hıçkıra ağlarken gelip başını okşayarak seni teselli etmez.Sen eve geç geldiğin zamanlarda seni merak edip saatlerce camın önünde beklemez kimse.Ve şunu unutmamalıyız ki hayatınızdaki herkes sizi kalbinden silebilir,fakat bir anne ne olursa olsun sizi kalbinden silmeyecek tek insandır.
Babalardan genelde korkulur.Nedendir bilmem ama babasından korkmayan insan yoktur.Her ne kadar korkulsa bile en sevilen ve en güvenilen insandır baba.Sana bir şey olduğunda sırtını dayayabileceğin bir baban varsa dünyanın en şanslı insanısın demektir.