"Çık dışarı!" "Tamam abi kızma, alt tarafı bir mutfak yandı, aa!" "Hala konuşuyor, hala konuşuyor ya! Yürü git kardeşim! Anlamıyormusun ya! Bak güzel kardeşim, bir restorantım vardı ya hani benim." "Evet abiciğim." "Ha bak sen o restorantı yaktın." "Benim iş kaynağımı yok ettin." "Şimdi ne olacak? Ha? Ben dünyanın parasını vereceğim,orayı boyatacağım, tamir ettireceğim,yeni mobilya alacağım,yeni beyaz eşya alacağım...Ohooooo! Ne kadar tutar bunlar he kardeşim." "Ne kadar tutar abilerin en güzeli." "En az 100 lira deyilmi, peki ben ne yapacağım? Bunları sana ödetmeyeceğim, çünkü akıl hastası bir gençten para almak istemiyorum. Bu nedemek oluyor biliyor musun?" "Bilmiyorum be abicim, ayrıca akıl hastası felan da ayıp oluyor." "Hayla abicim diyor, hayla abicim diyor fıttırcam ha! Neyse onu boşver. Ne olacak biliyormusun? Ben bunların hepsini kendi cebimden ödeyeceğim." "Helal sana be abicim!" "Ama,seni kovuyorum." "Ama bu olmadı be." "Olsun olsun. Şimdi yavaşca veya hızlıca defol git!" Diye bağırdıktan sonra yüzüme bir yumruk attı. Ben arkama bile bakmadan koşarken adam peşimden gelmiyordu bile. Biraz daha koştum. Adamın yanan restorantında yeterince uzaklaştıkdan sonra duraksadım ve biraz soluklandım. "Yine bir işten mi kovuldum ben." diye kendi kendime söylendikten sonra maddi sıkıntılarım ve onları nasıl karşılayacağım geldi. Tamda bunu kara kara düşünmeye başlayınca cebimde duran telefonumun titreyişiyle bir irkildim. Ne mi yazıyordu? Capella yıldızı,arkadaşlık, grup,seçilmiş bilmem ne falan da felanda... Ama katılacaktım çünkü bir ödül vardı ve benim ona ihtiyacım vardı.
