Νάσος & Θάλεια 🤎

Η κόρη μας (2)

Κάθισε στο γραφείο του και ένα αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη του.
Συνέχεια σκεφτόταν το ίδιο και το ίδιο πράγμα και δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό του. Έχω μια κόρη. Είναι 4 χρόνων και έχει το ίδιο χρώμα μαλλιά με την μαμά της.Έχει γαλάζια μάτια σαν και εμένα. Την έχουν απαγάγει. Έχουν απαγάγει την κόρη μου. «Νάσο...Νάσο με ακούς;» η φωνή της Μάγιας τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
«Συγνώμη Μάγια.... απλά... απλά είμαι λίγο ανχωμένος με όσα έγιναν. Η απαγωγή....Όλα αυτά τα παιδιά που κινδυνεύουν...δεν είναι εύκολο». Ήταν το μόνο ψέμα που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή.
Η Μάγια όμως ήταν έξυπνη και δεν μπορούσες να την ξεγελάσεις εύκολα.
«Δεν είναι αυτό....κάτι άλλο έγινε...το βλέπω στα μάτια σου ότι έχει να κάνει με εσένα» η Μάγια του είπε και κάθισε δίπλα του.
Δεν μίλησε.
«Έχει να κάνει με αυτό το κορίτσι σωστά;
Που λιποθύμησε και εσύ έτρεξες να την πάρεις στην αγκαλιά σου» τον ρώτησε.
Εγνεψε.
«Η Θάλεια είναι....θυμάσαι;»
«Η κοπέλα που έφυγε τότε; Λίγους μήνες αφού κάνατε έρωτα;»
Της είχε πει ο Νάσος για εκείνη την κοπέλα.
Τότε ήταν ερωτευμένος μαζί της.
Τώρα έλεγε πως την ξεπέρασε.
Εκείνη δεν τον πίστευε.
«Ήταν έγκυος τότε...για αυτό έφυγε.
Φοβήθηκε ότι δε θα το ήθελα.»
Η Μάγια τον κοίταξε.
Τα χέρια της έτρεμαν.
«Ήταν το παιδί στο σχολικό;
Ήταν το παιδί σου εκεί μέσα;»
τον ρώτησε.
«Μάγια το παιδί μου...το κοριτσάκι μου είναι θύμα απαγωγής..και εγώ κάθομαι εδώ και δε μπορώ να κάνω τίποτα.» φώναξε και ήταν έτοιμος να κλάψει.
«Νάσο κάνεις το καλύτερο που μπορείς και αυτό το ξέρω. Τα παιδιά αυτά θα τα σώσουμε και η μικρή θα γυρίσει στην αγκαλιά της μαμάς της...και εσύ θα μπορέσεις να την γνωρίσεις καλύτερα...όλα θα πάνε καλά θα δεις...στο υπόσχομαι»
«Το ελπίζω Μάγια...γιατί αλλιώς θα τρελαθώ» ψιθύρισε και έγειρε το κεφάλι του στον ώμο της για παρηγοριά.

Οι μέρες πέρασαν, όπως και οι εβδομάδες.
Κόντευε ένα μήνας και τα παιδιά ακόμα να βρεθούν. Ο Νάσος κόντευε να τρελαθεί όπως και η Θάλεια. Οι απαγωγείς όσο και αν επικοινωνούσαν μαζί τους, δεν τους έλεγαν αν τα παιδιά ήταν καλά. Μόνο στην σκέψη ότι τα παιδιά- ότι η Ιόλη τους- μπορεί να είχαν πάθει κάτι...ήθελε να βρει αυτούς τους ανθρώπους και να τους σκοτώσει έναν έναν.
Άλλη μια μέρα όπου καθόταν στο γραφείο του και ερευνούσε τα στοιχεία μα δεν έβγαζε καμία άκρη.
Άλλη μια μέρα όπου η Δάφνη καθόταν μέσα στο σπίτι και μέρα με την μέρα η ψυχολογία της έπεφτε όλο και πιο πολύ.
Οι δυο τους δεν είχαν μιλήσει καθόλου, όσο και αν η Μάγια επέμενε ότι έπρεπε.
«Θα δώσετε κουράγιο ο ένας στον άλλον... αγάπη...την χρειάζεσαι...και σε χρειάζεται» του έλεγε μα εκείνος δεν την άκουγε.
Μα τώρα είχε έρθει η ώρα να βρεθούν.
Έτρεξε μέσα στο γραφείο και έδωσε στον Νάσο το USB που βρήκε στο γραμματοκιβώτιο.
«Νάσο ήρθε αυτό που περιμέναμε...οι αποδείξεις ότι τα παιδιά είναι καλά» τους είπε και του έδωσε το τάμπλετ του.
Την κοίταξε και χαμογέλασε μετά από μέρες που είχε να το κάνει. Βγήκε από το γραφείο και τον άφησε μόνο του.
Έβαλε το USB στο τάμπλετ και ξεκίνησε το βίντεο. Κάθε ένα από τα παιδιά που είχαν απαγάγει άρχισε να λέει ότι είναι καλά και ότι θα γυρίσουν σύντομα. Οχτώ παιδιά...και στο τέλος η Ιόλη τους.
«Είμαι καλά μαμά...και θα γυρίσω σύντομα σπίτι..μην ανησυχείς για εμένα. Θα τα καταφέρω γιατί είμαι δυνατή σαν και εσένα. Δυνατή σαν τον μπαμπά που μου είπες ότι ήταν ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο» η Ιόλη είπε και χαμογέλασε για λίγο.
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα,έγειρε το κεφάλι του πίσω και αναστέναξε.
«Είναι καλά....σε ευχαριστώ θεέ μου, το κοριτσάκι μου είναι καλά»
Κοίταζε την οθόνη ξανά και ξανά, και την χάιδευε καθώς τα δάκρυα του έτρεχαν στα μάγουλα του.
«Θα σε βγάλω από εκεί μέσα, μικρή μου.
Ακόμη και αν αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω» ψιθύρισε έστω και αν η Ιόλη δεν μπορούσε να ακούσει.