An Eye of the Cosa Nostra (Tres Patroncitas #1)

CAPITULO 30

TW: DEATH, SELF HARM.

HELLIXIR WAGON

I've been working in my medical hospital for almost thirty two hours, I'm emotionally, mentally and physically tired but this is what I am, this is what I'm commited to, save lives.

But it's chaotic because I do kill people too.

I spend my duty hours just to monitor a cancer patient, she was so young, I can't let other doctor handle her case because she kept on crying when I'm not around.

"Ate... I'll grow up po diba?" She asked me while I'm sitting next to her bed.

I smiled but my tired eyes didn't cooperate, "Of course, sweetheart."

Nagulat ako nang tanggalin niya ang kaniyang crochet hat at lumantad dito ang kaniyang ulong wala ng buhok, "I love your hair, ate..." nanghihina niyang sabi.

"Even if you don't have a hair, you're still beautiful."

She tried to smile, "Talaga po?"

I caressed her cheek, "Yes, you are."

"Ang hirap po ate... ayoko na po nitong cancer." She cried, I held her hand to bring her comfort.

"Kayanin mo, kapag gumaling ka, dadalhin kita sa Disneyland, sa New York, at sa Iceland, diba gusto mo do'n?" Tanong ko habang marahang hinahaplos ang kaniyang pisngi.

Her face looked so pale, lifeless and iron less, pero kahit ganoon ay alam kong gagaling ang batang ito dahil malakas siya, matapang.

"T-Talaga po a-ate?" Natutuwa niyang bigkas.

"Pangako 'yan." I showed her my pinky finger for a pinky promise.

"Kaya... lumaban ka, hmm? Ate will always be here for you, kapag gumaling ka ako na ang magpapa aral sa'yo, bibilhan kita ng sarili mong sasakyan para may service ka papuntang school, bibigyan kita ng bahay at wala kayong babayaran ng pamilya mo sa ospital na to." Unti unting tumulo ang kaniyang mga luha.

Lumapit ang kaniyang ina at niyakap siya, "Maraming maraming salamat, Doc." Bigkas ng kaniyang ina.

I tried to hide my emotions, my emotions right now is sensitive so I couldn't take heavy emotions but I couldn't help but get teary eyed, "Wow, parang ate p-po talaga k-kita!" The patient said.

"I'm your ate! Not just your doctor!" I said trying to stop the urge to cry, it makes me sad seeing her with that situation.

"Ate... kapag nawala po ako-"pinigilan ko siya nang halikan ko ang kaniyang noo.

"Hindi ka mawawala, Alyssa." I told her.

"Pero ate... malaki po ang posibilidad na mawala ako a-anytime... k-kaya p-po gusto kong magbilin n-na." A tear dropped from her eye, I heard her mom sobs.

Hinigpitan ko ang hawak sa kaniyang kamay pero hindi ko napigilan ang pagtulo ng aking mga luha, "S-Sige... a-ano 'yong bilin mo?"

She smiled, "'Wag po kayong tumigil sa pagmamahal sa isang tao, magpahinga po kayo, a-at.. m-maging malakas p-po k-kayo." Tuluyang nanghina ang aking mga balikat, I covered my face para hindi niya makita ang pag iyak ko.

Pinilit niyang umupo mula sa pagkakahiga at inalalayan ko siya agad kahit puno ng luha ang aking mukha, sa tagal kong nagta-trabaho bilang doctor ay never akong napaiyak nang ganito.

"Ate... mahal po k-kita, s-salamat p-po sa pag aalaga sa s-saakin..." she hugged me and I hugged her back.

Sinenyasan ko ang kaniyang ina na lumapit dahil pati siya ay umiiyak na, niyakap ko sila pareho at naramdaman ko ang labis na pagmamahal at kalungkutan mula sa kanila.