"Bulutları çok seviyorum," dedi birden.
"Neden bulutları seviyorsun?"
"Bilmiyorum," duraksadı. "Sanırım bana hissettirdiği duygulardan dolayı seviyorum."
****
Alekstimi hastası olan Mirel geçmişiyle yüzleşirken olduğu anı yaşamaya çalışmaktadır. Yıl...
Uzun zamandır parmaklarımın girmeye varmadığı yere geri döndüm.
REDUYG kitabım yayımda ama devam edebilir miyim bilmiyorum. Bu kitabım fantastik olmayacak. Türüne tam olarak ne diyeceğimi bilmiyorum. Genç kurgu desem eksik kalacak gibi geliyor. Ama en yakın tür bu.
Giriş bölüm hakkındaki düşüncelerinizi buradan veya özelden yazabilirsiniz.
Oy vererek bana destek olmak isterseniz yıldıza basabilirsiniz.
Şimdiden teşekkürler 🖤
GSG için yaptığım tanıtım videosu:
┅┅┅┅┅┅┅༻❁༺┅┅┅┅┅┅┅
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gökyüzüne çevirdiği benim gözlerimin aksi olan mavi gözleri mutlulukla parlıyordu. Küçük şeyler için mutlu olan bir beyazın, mutsuzluğu etrafına yayan bir siyahın yanında ne işi vardı?
"Bulutları çok seviyorum," dedi birden. Siyaha bulanmış gözlerimi gökyüzüne doğrulttum. Zamanı geldiğinde damla damla akıp yok olacak olan bulutlara baktım.
"Neden bulutları seviyorsun?" Ansızın dudaklarımdan firar eden kelimeler, zihnimin köşelerinde toplanan karanlığın birer gölgesi gibiydi. Mavi gözlerini bulutlardan bana çevirdi. Gülümsemesi dudaklarında sönüp hafif bir kavis olarak kalmıştı.
"Bilmiyorum," duraksadı. Dalgın gözleri, benim siyah rengiyle bütünleşmiş gözlerimle çarpıştı. Gözlerindeki mavilere yansıyan siyah gözlerim, onun beyaz olan ruhuna akın etmeye başlamıştı.
"Sanırım bana hissettirdiği duygulardan dolayı seviyorum." Sesinde can bulan umut tohumlarını yine ekmişti. Günün sonunda ölen umutlarını güneşin doğuşuyla her zaman yeniden ekiyordu. Usanmıyordu. Neden usanmıyordu?
Dejavu hissi ikimizide ensemizden yakalamıştı. Kaçacak yer yoktu, kaçacak zaman yoktu.
