UMUDUMDAKİ ÇOCUK

BİTMEYEN GÜNÜM

Multimedia Rüya ve Umut

O gözler ne güzel bakıyordu ki bana onu o kadar çok seviyordum ki aşık olmuştum. Gözüm kör olmuştu. Ken
dimi ona aşık etmek belki imkansız ama "umut" o kadar çok benimsemiştim ki onu,onun o kaşar kızı sevdiğini takmıyordum bile. Bana bakışı bile yetiyordu, içimdeki sevgi daha fazla artıyordu. Aynı sınıftaydık, aynı havayı soluyorduk. Fen dersi işliyorduk. o bu sınıfta değilken okul bana zindan hocalarda zindan bekçisi gibi geliyordu. Ama o bu sınıfa geldiği zaman kimseyi görmedim,göremedim. Ama ne yazık ki dersin bitmesine 5 dakika kaldı ve bu manzaranın bitmesini istemiyordum. Veee zil çaldııı. Kapıdaki kim derseniz. O kaşar kız Duygu gelmişti. Yani Umutun yanına gelmişti. Kim bilir ne yapacaklardı.Umut,Duyguyu gördüğü anda bir tebessüm belirdi yüzünde. O kadar sinir oldum ki kızı oracıkta boğasım geldi.Kapıdan aynı anda çıktık Umutla. Duygu selam canım dedi bana bende cevap vermeden çıktım. Çalışmaya gidecektim. Yavaş adımlarla yol almıştım. Aslında hiç gitmek istemiyordum.Ama zorundaydım kardeşim için kardeşime bakabilmek için çalışmak zorundaydım.Annem ben küçük yaştayken kardeşimi hamileyken vefat etmişti ve sadece kardeşimi kurtarabilmişlerdi. Babamda başka bir kadınla evlenmişti. Ve o kadın yüzünden kardeşime bakmak zorundaydım. Cafeye gelmiştim. Cenk abi nerede kaldığımı sordu. Bende özür dileyerek karşılık verdim. Bugün yorucu bi gündü belli. Olamaz! Umut ve Duyguyumu gördüm ben. Masaya oturdular ve garson diye seslendi Umut sesi çok güzel ve olgun çıkmıştı. Kendimi kaptırmıştım ve hemen kendime gelip yanlarına gittim. Buyrun siparişlerinizi alayım diye soru yönelttim. Duygu küçümseyici bir sesle bana şunu dedi. Aaaaaaa sen burdamı çalışıyorsun dedi ve ifadesizce suratina baktim. Burda çalıştığımı biliyordu. Belkide bilerek yapiyordu. Sırf Umuta küçümsetmek için ama Umut tabi böyle bişey yapmaz. Bana siparişlerini söyedi ve bende hazırlayıp getirdim. Bugün işim bitmişti. Umut ve Duyguda gitmişti zaten. Önlüğümü çıkartıp kapşonlu büyük kabanımı giyip tam çıkacaktım ki yağmur sanki şişeden boşalır gibi yağıyordu. Sonra birden önümde siyah bir araba durdu. Camının yavaşca açıldığını farkettim. Ayni filmlerdeki gibi bide şunu duysaydım tam olacaktı. Merhaba güzel bayan sizi gideceğiniz yere kadar bırakabilir miyim demesini beklerken. Camın arkasından beliren Umuttu. Bana ıslanma seni evine bırakayım dedi dedi. Bende hiç hayır dermiyim hemen olur demedim tabi ilk mırın kırın ettim ama sonra bindim... Bu kadar geçmi çıkıyorsun dedi bana bende malesef dedim. Hiç soru kaçirmadan sende duyguyu erken bırakmışsın diyerek karşılık verdim. Bana hayır kavga ettik dedi. İçimden gülümseme yaptım. Sonra ardından ayy çok üzüldüm dedim. Bana şu soruyu sordu. Sen neden kimseyle çıkmıyorsun diye soru yöneltti. Ben tek bir kişiyi seviyorum o benim umudum yaşma sebebim bu yüzden kimseyle çıkmıyorum. Evimin önüne gelmiştik. Keşke gelmeseydik diye içimden mırıldandım. Ona teşekkür ettim. Arabadan inerken bana masum bir gülümseme yaptı. Bende arabanın kapısını kapattım. Ve arabadan indim. Muhtemelen babam evde yoktu yine o kadın yani üveyannem ve kardeşim vardı. Eve anahtarla girdim. Üveyannem neden yine bu kadar geç geldin diye söylendi. Bugün daha fazla çalıştığım için geç kaldım dedim. Aslında ona hesap vermek zorunda değildim. Daha sonra muhattabımı kesip odaya kardeşimin yanına çıktım. Benim kardeşim kan kanseriydi. Aslında bu yüzden de çalışıyordum. Odaya çıktığımda kardeşim ağlıyordu. Kardeşim kanser olduğunu bilmiyordu. Hazal noldu diye sorduğumda elindeki bir tutam saçı gördüm... Kemoterapi gördüğü için olmalı, ağlamamak için kendimi zor tuttum. Ve üzülmemesi gerektiğini böyle şeyler olabileceğini söyleyerek onu bağrima bastım. Sonra bir ses duydum üveyannemdi çamaşırlar toplanacak hadi çabuk gel dedi. Bende tamam diyerek karşılık verdim. Kardeşim bana o gözlerle bakarken ona güldüm o da bana güldü. Ardından aşşağı indim. Üvey annemin dediği işleri yaptım. Yukarı çıktım Hazal uyumuştu. Onun üstünü örtüp küçük bir buse kondurdum. Üstümü değiştirip bende yattım. Yarın uzun bir gün olacaktı.