The Hapless Lady's Instant Family

3

"At, gabi gabi siya naglalasing at umiinom," dagdag ni Geraldine.

My eyes shook as memories flashed in my mind.

It was dark and foggy that night, pero alalang alala ko pa rin. Kahit na hindi ko mapatunayan na siya ang nagtulak sa akin, no--- siya ang tumulak sa akin. Si ate Serena.

She was drunk. 

Hindi ko alam sa kaniya, ang layo layo naman ng amerika sa pilipinas pero nilipad niya yun ng parang wala lang at sinugod ako.

At first, it was just talking. Nag-uusap lang naman kami, at unti unti itong naging pagtatalo. There, she confessed na iniwan na raw siya ng boyfriend niya at kini-kwestyon siya ng mga kamag-anak ni mama, and she told me that it was all my fault.

I shook my head and denied what she accused me of. Excuse me? Bakit kasalanan ko? Ilang buwan na ako sa Amerika habang nasa Pilipinas lang siya, at ang layo layo kaya ng dalawang bansa na yun! How come na kasalanan ko ang lahat?! 

Mas dumoble ang tensyon ng pag-aaway naming dalawa hanggang sa umabot na itinulak niya na nga ako pababa ng hagdanan.

Ha.

Yan ang mga dahilan kung bakit nawalan ako ng anak.

"L-lasing? Hindi ba't mabait siya?" naguguluhang tanong ko. Hinawakan ko na rin ang kamay niya, kahit na nanginginig ang sarili kong kamay. "Diba sabi mo mabait si Serena? Sabi mo yun eh!"

"T-teka lang Miss Argon! Yung kamay ko masakit na," reklamo niya habang pilit pinapakalma ako at pilit tinatanggal ang kamay ko sa kanya.

Hindi ko namalayan na nahigpitan ko na pala ang hawak ko sa kamay ni Geraldine. Saglit kong tinapunan ng tingin ang mga kamay namin bago bumalik ng tingin sa mga mata ni Geraldine, naghahanap ng kasagutan.

"H-hindi eh. Sabi mo... sabi mo hindi mo mabait siya at mapagkakatiwalaan." umiling ako. "Diba? Geraldine?"

She looked at me confused. "Miss Argon---"

I'm sure, sinusubukan niya lang akong pakalmahin at patigilin kaya naman pinutol ko ang ang sasabihin niya.

I just realized something...

"She told you to call me that? Huh?" natatawang tanong ko at sinunod ang gusto ni Geraldine. Tianggal ko ang pagkakahawak ko sa kamay niya at umurong ng kunti. I gave some space between us.

"P-po?"

Pinunasan ko ang luhang tumulo kanina sa mata ko. 

It was painful, yes, ang mawalan ng anak. Kaya naman hindi ko mapigilan na mapa iyak ng malaman na ang taong dahilan kung bakit siya nawala ay hanggang ngayon ay hindi pa rin nagbabago. Actually, nagkukunwari lang siya na nagbago sa harap ng mga kapitbahay at kaibigan niya, sa harap nila Geraldine, pero kapag mag isa lang siya, I bet she still have her bad habits.

Siguro, it was a good thing na wala na siya.

I smirked at my thought.

Tumingin ako kay Geraldine at inulit ang tanong ko. "Sinabi niya sayo na tawagin akong ganon, hindi ba?"

Her eyes widened and shock was written all over her face.

Napa palakpak naman ako sa isipan ko. Nag throw din ako ng isang victory party kasi tama ang hula ko.

Kanina, nang sabihin ko na tawagin niya na lamang ako sa pangalan ko ay kinakabahan na siya. Panay ang iwas ng tingin niya at pagpupumilit na "Miss Argon" ang itawag niya sa akin.

Kanina, medyo naguguluhan pa ako pero nang makita ko na mas nailang pa si Geraldine kase mag-alala nung magsimula akong umiyak at magpanic ay doon ko narealize na sumusunod lang siya sa mga utos.