HAYALCİ

BİR IŞIK YANIP SÖNER

Lizzy'nin eli koluma sıkıca kenetlenirken gözlerim önce yerde incecik çizgi halinde ilerleyerek ardında kırış kırış izler bırakan ve tüm evlere yayılan çatlağa, ardından gökyüzünden evlerin üzerine göz alıcı ışıltılar saçarak düşen parça parça yıldırımlara kaydı. Burası için bile bu yaşananlar fazlasıyla olağandışıydı, şu an burada, bu yaşananların içinde olmak yerine dışarıdan bir gözle izliyor olsaydım, gerçekleşen bu yırtıcı tablo gözüme bir şahaser kadar etkileyici gelebilirdi fakat şimdi olduğum yerde korkuyla sinmişken etrafımda olan bitenleri dehşet saçan bir canavarı izler gibi izliyordum.

Zelzele tüm şiddetiyle sürmeye devam ederken etrafımızda korkunç yıkım sesleri geliyordu. Tahribatı görmekten korkarcasına sımsıkı gözlerimi kapatıp Lizzy'nin bana sarılan sıcak ellerine odakladım ve o gürültünün arasında Lizzy de korku içinde sanki kendini telkin etmek için fısır fısır bir şeyler sayıklıyordu.

Nihayet sarsıntı sona erdiğinde gözlerimi açıp etrafıma bakabildim, zelzeleden önce bizden başka kimse olmayan geniş cadde şimdi göz alabildiğine evlerinden çıkmış olan hayalcilerle kaynıyordu. Ayağa kalkıp üzerimi silkelerken hepsinin yüzünde aynı endişeli ifadeyi gördüm. Lizz'in beni hala bırakmayan eli eşliğinde beraber uzun boylu, kahverengi bukleleri korkuyla etrafı inceleyen gözlerinin üzerine düşmüş, dağınık, kıvırcık saçlı, ince siluetli bir hayalciye doğru yaklaştık.

Lizzy'nin genizden gelen ürkmüş sesi aslında her şeyi anlatıyordu fakat titrek bir şekilde sormaktan geri durmadı "Affedersiniz, neler oluyor burada böyle? Az önce olan şey de neyin nesiydi?"

Çocuğun gözleri, bir an Lizzy'nin ve benim üzerimde hızlıca dolandıktan sonra sağ eliyle gözlerinin önüne düşen saçları biçare itmeyi denedi fakat daha elini çeker çekmez o inatçı bukleler oldukları yere geri döndüler." Bu, olan..." Dedikten sonra duraklayarak sanki bize yapacak bir açıklama bulamamış gibi cümlesini yarım bıraktı. Sessizlik içinde geçen o birkaç saniye hayatımın en uzun anlarından biri olarak anılarıma damgasını vurmuştu bile. Nihayet konuştuğunda "Son zamanlarda çok sıklaştı." dedi kendi kendine konuşurmuş gibi yaptığı açıklamadan bizim hiçbir halt anlamamamıza sebep olurken. Buklelerinin rengi kadar koyu kahverengi gözleriyle umutsuzca yüzümüze bakmaya devam ediyordu.

Lizzy'i de ben de şaşırmış bir halde suratına bön bön bakarken araya girip "Nasıl yani? Bu depremler sürekli mi oluyor? Ne zamandan beri?" diye sordum.

Çocuğun başı iki yana sallanırken bukleleri de kıpır kıpır bir o yana bir bu yana ona eşlik ettiler. "Bildiğim kadarıyla benim atanmamdan çok daha önceleri de varmış. Aslında ben de neler olduğunu tam olarak bilmiyorum, kuram on yıl önce çekildi ve buraya geldiğim günden beri her geçen gün sıklaşarak devam ediyor. Yalnızca her depremle hayalevlerinin de yok olduğunu biliyorum." Gözleri hayalkentini tararken onu takip ettim.

Bu yer öyle göz alıcı bir güzelliğe sahipti ki her evin kendine has şekli, dokusu, rengi, tasarımı ve enerjisi vardı. Tıpkı insanların ışıltısı gibi başka başkaydı, biri bir baraka kadar küçük olmasına rağmen otantik, diğeri devasa bir ağaç şeklinde olabildiğine garip, öbürü altından sandık görüntüsüyle ışıl ışıldı ve bu evlerin yok olduklarını öğrenmek beni anlamlandıramadığım bir hüzne boğmuştu.

Çocuğun sözlerinin tesiri beni olduğum yerde titretirken gözlerim yok olan hayalevini aramaya başlamıştı bile. Pembe balondan evin üç sıra ardında daha az önce var olan kristal küreden ev şimdi tuzla buz halde geniş caddeye ve ardındaki yemyeşil çimlere saçılmış, elmas zerrecikleri gibi parıl parıl parlarken göz alabildiğine uzanıyordu. Adeta evin göbeğinde bir bomba patlamış ve hasar almayan en ufak yerinin kalmayacağından emin olunmak istenmiş gibiydi. Böyle bir şeyden haberim dahi yoktu, anlaşılan o ki hayalkentine çoktan yerleşmiş hayalciler dışında diğerleri de en az benim kadar bu durumdan bihaberdiler çünkü yüzlerindeki şaşkın bakışlarla, soru soran gözleri dahil her halleri endişe ve bilinmezlik doluydu.