Death Home

1

İzleyici topluluğundan sahneye yükselen çığlıkların giderek artmasıyla birbirlerine baktılar. Zamanın en iyi şarkılarını yazıp besteleyen gelmiş geçmiş en iyi müzik grubu oldukları söyleniyordu her yerde. İyi kelimesini kendileriyle aynı cümlede duyabilecekleri konuların olması güzeldi, zira asla iyi değillerdi.

Neyse ki unutmuşlardı.

Hatırladıkları yalnızca silik silik parçalardı.

Sahneye atlamaya çalışan bir kızı güvenliklerin tutup engellemesiyle hepsinin aynı anda daldığı düşünce selleri dindi. Matt kıza göz kırptığında herkes mümkünmüş gibi daha da çıldırdı ve Evan gülerek başını bir sağa bir sola salladı. Kız ise neredeyse bayılacaktı.

On ikinci şarkılarının ardından konser bitmişti. Ama heyecanlı ve hâlâ ne konsere ne de çocuklara doyamamış olan kalabalık, en azından bir şarkı daha dinleyebilmek için bağrışıyordu. Çocuklar birbirine bakıp gülümsedi. Yapacak bir şey yoktu, son bir şarkı için vakitleri bolca vardı. Austin eliyle sessiz olmalarını isterken mikrofona yanaştı.

"Pekala, pekala. Son bir şarkı daha."

Kalabalık iyice heyecanlanıp seslerini daha da artırdı. Çığlıkların arasından en çok duyulan istek parça "Hotel California" idi.

Kendi hallerinde takılırken coverı onlarla bütünleşmiş olan bu parça bu sefer içlerine farklı bir his yerleştirmişti sanki. Youtube'a coverını yükledikten sonra bir daha söylememişlerdi. Tam şu an neden bu kadar garip hissettiklerini ise bilmiyorlardı. Gülümseyerek mikrofonlarına ve müzik aletlerine sarıldılar.

"O zaman hepinize uygunsa bugünün kapanışını Hotel California ile yapacağız."

Islıklar ve çığlıklar birbirine karışınca Dennis gülerek baterisine vurdu ve şarkıya başladılar.

[[On a dark desert highway
Cool wind in my hair
Warm smell of colitas
Rising up through the air
Up ahead in the distance
I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night

There she stood in the doorway
I heard the mission bell
And I was thinkin' to myself
"This could be Heaven or this could be Hell"
Then she lit up a candle
And she showed me the way
There were voices down the corridor
I thought I heard them say

"Welcome to the Hotel California
Such a lovely place (Such a lovely place)
Such a lovely face
Plenty of room at the Hotel California
Any time of year (Any time of year)
You can find it here"

Her mind is Tiffany-twisted
She got the Mercedes bends, uh
She got a lot of pretty, pretty boys
That she calls friends
How they dance in the courtyard
Sweet summer sweat
Some dance to remember
Some dance to forget

So I called up the Captain
"Please bring me my wine"
He said, "We haven't had that spirit here
Since 1969"
And still those voices are callin'
From far away
Wake you up in the middle of the night
Just to hear them say

"Welcome to the Hotel California
Such a lovely place (Such a lovely place)
Such a lovely face
They livin' it up at the Hotel California
What a nice surprise (What a nice surprise)
Bring your alibis"

Mirrors on the ceiling
The pink champagne on ice, and she said
"We are all just prisoners here
Of our own device"
And in the master's chambers
They gathered for the feast
They stab it with their steely knives
But they just can't kill the beast

Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
"Relax," said the night man
"We are programmed to receive
You can check out any time you like
But you can never leave"]]

Çok tanıdıktı. Her zaman dinleyip söyledikleri o şarkı olmaktan daha bi' farklı tanıdık gelmişti o sözler bu kez.

Söylemediklerini sandıkları onca zaman söylemişler, onca zaman yaşamışlar gibi gelmişti.

Belki de konuşmayı reddettikleri, hiç yaşanmamış gibi rol yaptıkları gerçeklerin arkasında saklanıyordu bu hislerinin nedeni de.

Zaten rol yapıp konuşulması gerekenleri susmakta da ustaydılar.