𝐀𝐟𝐭𝐞𝐫 4 𝐘𝐞𝐚𝐫𝐬 {Nicy Story}

7

Andy pov:

Ik werd wakker en draaide mijn hoofd. Meteen valt het me op dat Nicoline nog slaapt, dicht bij mij. Het voelt heel goed om bij haar te zijn. Ik keek op de wekker naast haar en zie dat het 9 uur is. Tijd om op te staan dus. "Nico.", fluister ik en wrijf over haar wang. Zachtjes opend ze haar ogen en ik zie meteen de twinkeling al als ze glimlacht. "Goeiemorgen.", zeg ik. "Goeiemorgen Andy.", zegt ze terug. "Goed geslapen?", vraag ik. "Kan niet beter.", zegt ze. Ik glimlach naar haar en ga recht zitten. "Wat gaan we doen vandaag?", vraag ik. Nicoline denkt even en meteen heeft ze een idee zie ik. "Kan jij paardrijden?", vraagt ze met een glimlach. "Een beetje ja.", zeg ik. "Zullen we dat gaan doen? Ik heb een paard op de manege van mijn oma.", zegt ze. "Oh ja leuk!", zeg ik. We kleden ons om en eten snel iets. Daarna vertrekken we ineens als Nicoline haar paardrijspullen heeft.

"Dit is mijn paard.", zegt Nicoline als we in de stallen staan. "Dat is best een mooi paard hoor.", zeg ik. "Je lijkt er zelfs een beetje op.", zeg ik grappend en wijs naar het haar dat ros gekleurd is. Ze kijkt me gespeeld boos aan en geeft me een schouderklop. "Als je wil kan je op deze rijden.", zegt ze en wijst naar een zwart paard naast de hare. "Ja is goed, maar die gaat toch niet springen eh.", zeg ik. Een lach ontsnapt haar mond. "Als je het goed doet niet nee.", zegt ze. "Kan je me misschien nog even helpen in het begin?", vraag ik een beetje verlegen want ik kan het eigenlijk niet goed. Ik ga alvast op het paard zitten."Ja tuurlijk.", zegt ze al lachend en komt bij me achterop zitten. Ze neemt mijn handen vast en laat me de teugels vast nemen. Dit gaf me een speciaal gevoel. Zachtjes tikt ze met haar voet tegen het paard waardoor hij naar voor gaat. "En nu?", vraag ik. "Sturen eh.", zegt ze. Ik kijk haar vragend aan. "Jij kon paardrijden he?", vraagt ze grappend. Ik schiet in de lach en volg haar bewegingen van haar handen zodat ik juist stuur. Elke keer als ze mij aanraakt voel ik dat weer. Oke! Andy focus! Denk ik. We rijden verder op het plein maar als we terug binnen zijn gaat ze op haar paard zitten. "Gaat het lukken?", vraagt ze. "Denk het wel.", zeg ik. Ze gaat voor en ik volg haar. We rijden door het bos en langzaam rijd ik naast haar. "Seg, heb jij eigenlijk nog contact met je familie?", vraag ik. Ze kijkt een beetje weg naar de grond en merk dat het antwoord nee is. "Eigenlijk al heel lang niet meer, mijn familie woont in nederland en die zijn niet altijd de vriendelijkste, mijn ouders zijn plots ineens weg gegaan zonder dat ze iets hebben laten weten. Alleen mijn oudere broer en mijn oudere zus heb ik nog, maar ook die zie ik weinig, ze hebben natuurlijk zelf een eigen leven en zijn getrouwd enzo.", zegt ze. Ik kijk haar medelijdend aan. "Jij?", vraagt ze. "Ja met mijn ouders en mijn zus wel, mijn familie alleen zo op familiefeestjes.", zeg ik. Ze glimlacht zachtjes. "Houden zo.", zegt ze. Ik knik. "Maar als ik dan niet bij jou ben of je moet niet werken. Ben je dan altijd alleen ofwat?", vraag ik. Ze knikt. "Ik spreek soms wel eens af met vriendinnen ofso maar die hebben niet altijd tijd, daarom waardeer ik dat enorm als jij tijd voor mij hebt.", zegt ze. Dat is wel lief van haar. "Ik ben graag bij jou hoor.", zeg ik eerlijk. Ze glimlacht lief naar mij maar ik krijg het daar een beetje warm van dus kijk snel weer voor me.
Na onze rit, reden we weer terug naar huis met mijn auto.

Nicoline pov:

Toen we thuis kwamen liep ik naar boven om te douchen. Ik deed mijn kleren uit en stapte in de douch. Het warme water deed me goed. Ik stapte even later weer uit de douch en nam een handoek waarmee ik me afdroogde. Vervolgens deed ik mijn nachtkleedje aan want we zijn toch gewoon thuis vandaag en het begint al avond te worden. Mijn haar deed ik los om te drogen. Ik liep de trap af en wilde mijn gsm nemen maar besefte dan dat die samen met kleren van mij nog in spanje ligt in die badkamer. "Shit.", zeg ik luidop. Hoe valt het me nu pas op? "Alles oke?", vraagt Andy die waarschijnlijk hoorde wat ik zei. "Ja nee, mijn gsm enzo ligt nog in spanje bij die man.", zeg ik. "Uhm je wilt die toch niet terug gaan halen eh?", vraagt Andy. Een zucht ontsnapt mijn mond. "Nee ik zal wel gewoon een nieuwe kopen en die kleren koop ik wel opnieuw ofso.", zeg ik. Andy knikt en doet teken dat ik naast hem moet komen zitten. "Kom we kijken even online.", zegt Andy die zijn laptop opent. Ik ga akkoord en al snel hebben we een nieuwe gsm bestel. "Nico.", zegt hij plots. "Ja?", vraag ik. "Morgen zijn we al 4 jaar collega's.", zegt Andy. "Oh ja! Was ik bijna vergeten.", zeg ik. "Moet ik een cadeau hebben?", vraag ik verlegen. "Tuurlijk moet dat niet, jou gezelschap is al het beste wat ik maar kan wensen hoor.", zegt hij lief. Ik kan het niet laten om hem een knuffel te geven.

Andy pov:

Ik heb stiekem wel een cadeau voor haar gekocht. Het is maar iets kleins maar toch heeft het wel een waarde. Het is een ketting met een hartje waar onze namen in gekrast zijn en de datum van onze eerste werkdag samen. En natuurlijk ga ik ook nog vooe iets anders zorgen.

Tegen 23 uur lagen we in bed. Nicoline lag weer dicht bij mij wat me weer rillingen gaf. Ik zie zelfs een beetje kippenvel op mijn arm. Ze heft haar hoofd op waardoor onze gezichten weer dicht bij elkaar zijn. Ik kan uren naar haar blijven kijken. Het oogcontact wordt ook niet verbroken. Ik neem haar hand vast en wrijf zachtjes met mijn duim over de bovenkant van haar hand. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Gaat het nog een beetje met je arm?", vraag ik. Ze knikt als teken dat het oke is. "Heb jij eigenlijk pijn? Want hij had jou neergeslagen.", zegt ze en ik zie traantjes in haar ogen. Om die te vermijden leg ik mijn arm rond haar heen. "Dat viel wel mee, het was maar tegen mijn wang en je ziet er niks meer van.", zeg ik. Zwakjes glimlacht ze maar zie toch een traan ontsnappen. "Hey wat is er?", vraag ik. "Ik moet gewoon denken aan een paar dagen terug, ik wilde het toen bijna opgeven en ik had lang geen eten meer gehad dus ik dacht dat ik er niet meer ging zijn. Hij deed me pijn.", zegt ze en er rollen nog een paar tranen over haar wangen heen. "Waarom moet jij huilen?", vraagt ze als ik ook een traan laat. "Ik moet gewoon wenen als jij weent, jou zien wenen is gewoon een van de ergste dingen waar ik niet tegen kan.", zeg ik weer eerlijk. Ze mag het best weten. "Jij bent zo lief.", zegt ze en legt haar hoofd net onder de mijne. Ik glimlach naar haar, okal kan ze het niet zien want ze ligt onder mijn hoofd. Ik wrijf over haar rug en arm zodat ze rustig wordt. Ik weet al dat het haar helpt. Stilaan val ik in slaap.