𝐀𝐟𝐭𝐞𝐫 4 𝐘𝐞𝐚𝐫𝐬 {Nicy Story}

20

Nicoline pov:

"Ken jij deze jongen?", vraagt de vrouw en laat me een foto zien. Als ik de foto goed zie, stroomt er een raar gevoel binnen. "Ja die ken ik.", zeg ik maar weet niet juist van waar of wie het is.. "Naam?", vraagt een van de mannen. "Ik weet het niet.. hij komt me wel bekend voor.", zeg ik. "Zou zij het wel zijn?", vraagt een van de mannen stil aan de vrouw. Ik kijk hen vragend aan. "Wel er is ooit eens een vrouw geweest en die haar zoon is weg gehaald bij haar.", zegt de man met het orangje haar. Mijn mond valt open. "Laurens.", zeg ik. "Oh ze is het wel.", zegt de andere man. "Ben jij die vrouw die ooit haar zoon is kwijtgeraakt?", vraagt de vrouw. "Ja..", zeg ik met pijn in mijn hart. "Oke neem haar mee.", zegt de vrouw. "Wacht wat?", vraag ik en zet een stap achteruit als de twee mannen naar me toe komen. Ik zet nog een paar stappen achteruit. "Wat zijn jullie van plan?!", vraag ik als ze mijn armen vastnemen. "Niks bijzonder.", zegt de man met het orangje haar. "Laat me gerust!", roep ik als ze me mee trekken. "Zwijg!", roept de vrouw tegen mij. Ik kijk om me heen en probeer me te verzetten. Ik trap tegen de andere man zijn scheen been. "Auh!", roept hij en laat mijn arm los. Ik doe hetzelfde bij de andere waardoor ik helemaal los ben. Ik ren zo hard ik kan het park uit. Ik kijk achter me en zie ze alle drie achter me rennen. Ik blijf rennen en kom aan bij het politiekantoor waar Andy werkt. Verderop stoppen ze omdat ze waarschijnlijk bang zijn om opgepakt te worden. Ik ren naar binnen voorbij het onthaal en ren naar Andy zijn bureau. Hij is er niet. Niemand is hier. Ik loop verder en kom bij de refter. Meteen zie ik al zijn collega's en ook Andy zelf. "Nicoline.", zegt Andy meteen als hij me ziet en staat recht. Ik ben helemaal buiten adem. "Hé, is alles oke? Waarom ben je hier?", vraagt Andy als hij bij me staat. "Ik ben lastig gevallen in het park.", zeg ik buitenadem. "Kom maar even mee.", zegt Andy. "Ik ben er zo weer, doe maar voort.", zegt Andy tegen de rest. Ik volg hem naar zijn bureau en we zetten ons neer. "Vertel maar van het begin. Wil je anders iets drinken ofso, je bent helemaal buitenadem.", zegt Andy. Ik knik. "Gewoon water ofso.", zeg ik. Hij neemt een glas en vult die met water. "Hier.", zegt hij en geeft me het glas water. "Dankje.", zeg ik. "Oke vertel maar, doe op je eigen tempo.", zegt hij. "Oke, uhm.. Je was net weg en ik besloot om naar de winkel te gaan voor nog eten enzo voor de komende week. Ik ging dan te voet door het park en ik hoorde zo rare geluiden rond me maar er was niemand. Ik negeerde dat dan en liep verder maar ineens stonden er 2 mannen en 1 vrouw achter me. De vrouw vroeg dan of ze een vraag mocht stellen en ik zijn ja. Ze liet me dan een foto zien van een jongen, ongeveer de leeftijd van Lis. Ze vroeg of ik hem kende en uiteindelijk bleek het Laurens te zijn. Ze wisten veel over dat Laurens ontvoerd is en ze wilden me dan meenemen maar ik was gevlucht en naar hier gelopen.", leg ik uit. Andy zet zijn handen in zijn haar. "Amai, ik was dan al bijna jou kwijt, al weer.", zegt Andy. Ik zucht en ben het met hem eens. "Wat ik denk is dat die drie, Laurens hebben gevonden of hem ontvoerd hebben. Kan niet anders. Hoe zouden ze anders aan zijn foto komen?", denk ik luidop. Andy knikt. "Nicoline, ik moet zeggen dat jij misschien wel heel ons onderzoek hebt opgelost. Kom anders even mee, alleen als je wilt meewerken eraan.", zegt Andy. "Ja tuurlijk, ik ben wel totaal niet goed in dit alles.", zeg ik. "Oh gewoon veel uitzoeken enzo. Komt wel goed, ik help je wel. Wij allemaal.", zegt Andy. Ik grinnik. We legde heel het verhaal uit en ik mocht nu proberen om die drie te beschrijven en te herkennen. Best wel gemakkelijk want het zijn opvallende figuren. "Oke Nicoline, dit zijn de camerabeelden van bij jullie thuis, de nacht dat Laurens meegenomen werdt.", zegt de chef. Ik kijk aandachtig naar de foto's. "Wat al wel klopt is dat er drie zijn die je zag en op de beelden zijn er ook drie, het kan toev zijn dus herken je deze mensen hier misschien?", vraagt de chef. Alle collega's van Andy zitten nog steeds mee aan de tafel en kijken mee. Andy zit naast me en houd mijn hand vast omdat ik elk moment aan Laurens denk. Mijn been trilt ook van de stress. "Herken je iemand Nico?", vraagt Andy aan me. Ik bijt op mijn lip. "Ja die.", zeg ik en wijs er een aan. "En aan wat herken je die?", vraagt de chef. "Er was daarstraks een man met een raar kapsel en het was fel orangje gekleurd, ze droegen ook allemaal leren vesten en hoodies.", zeg ik. "Oke, vertel ook eens over de andere twee.", zegt de chef. "Er was een andere man en die had kort donker bruin haar en van die fluo armbanden had hij aan.", zeg ik. "Oke..", zegt de chef. "Er was dan ook nog een vrouw bij. Ze had een hoge zwarte staart en ook grote scheuren in haar broek. Ze waren alle drie een beetje eng eigenlijk. Ze deden ook vreemd en ze wisten veel over Laurens en mij.", zeg ik. "En wat wisten ze dan precies, of wat zeiden ze?", vraagt de chef, een andere collega van Andy noteert alles wat ik zeg. "Ze lieten een foto van een jongen zien en vroegen of ik hem kende, eerst wist ik niet wie het was op de foto maar toen ze iets zeiden dat hij bij een vrouw is weggehaald dan wist ik het meteen dat ze Laurens bedoelden. En toen ik dat zei dan wilde ze me meenemen maar ik was uiteindelijk gevlucht na een paar pogingen..", leg ik uit. "Oke, hebben ze je gevolgt tot hier?", vraagt hij. Ik knik. "Net voor ik binnen ging dan renden ze weer weg, waarschijnlijk om niet gepakt te worden.", zeg ik. "Oke, heb je nog gezien waar ze naartoe gingen?", vraagt hij. Ik denk na maar schud mijn hoofd. "Gewoon terug waar we van kwamen, in de richting van het park.", zeg ik. "Oke wij weten genoeg, Andy jij gaat samen met frederick naar het park, wij sturen versterking.", zegt de chef. "Nicoline, jij kan best naar huis gaan.", zegt de chef. "Oh nee chef, ik laat haar niet alleen naar huis gaan.", zegt Andy. Ik glimlach naar hem. "Oke, ze kan dan bij jullie vanachter in de auto meegaan, maar je zorgt dat er met haar niks gebeurd!", zegt de chef. "Oke, kom Nico.", zegt Andy. Ik sta recht en neem zijn hand vast. Samen met Frederick lopen we naar hun annonieme wagen en stappen we in. Ik op de achterbank. "Ben je zeker dat je meegaat naar daar?", vraagt Andy als hij de motor start. "Ja hoor, en ze wilde perce mij hebben dus misschien kunnen we daar iets mee doen.", zeg ik. "Nee dat is veel te gevaarlijk.", zegt Andy. "Maaah please, ik wil helpen en Laurens vinden.", zeg ik. Andy zucht. "Ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt, je hebt al veel meegemaakt.", zegt Andy. ".. oke..", zeg ik stil. "Oh oke dan, maar je blijft de hele tijd bij mij oke Nico.", zegt Andy. "Yay! Dankje.", zeg ik. "Beloofd?", vraagt hij. "Jaja beloofd.", zeg ik. "Jullie twee zijn echt grappig samen.", zegt Federick al lachend. "Hoezo grappig?", vraagt Andy al lachend. "Gewoon hoe jullie met elkaar omgaan, zo zagen enzo en dan toch toegeven.", zegt hij. Ik grinnik en glimlach naar Andy die het kan zien in de achteruitkijkspiegel. "Oke we zijn er.", zegt Andy na een tijdje. We stappen uit en meteen ga ik naar Andy toe. We liepen het park binnen en keken goed om ons heen. Hopelijk loopt dit goed af..