Droomwereld

Het meer

"Pff ik kan wel wat verkoeling gebruiken." Zuchtte Mike. Ja, wie anders? Mike had het altijd warm, zelfs midden in de winter. Dit keer echter was ik het met hem eens, want het was heet. Het was midden in de zomer en 35 graden. Dat is heet. Dat kan ik je verzekeren. We waren met z'n allen op vakantie. Ik, Mike, Emma, Laura en Tim. Veel deden we niet. Meestal verzonnen we wel iets en waren we actief bezig, maar vandaag was het veel te warm. Het zwembad was overvol en om ongelukken te voorkomen mocht er niemand meer bij. Nu lagen we ergens onder bomen in de schaduw. We verveelden ons. "Hee Emma, heb jij een idee?" "Wel..." Begon ze. "Onder de bomen is het aardig uit te houden." Emma's zij begon altijd met; Wel en ze had altijd wel een goed idee. Dat is echt heel handig. "Waarom gaan we niet naar het bos?" Vervolgde ze. "Oh ja!" Riep Laura. "Wat een super idee Em!" Tim leek minder enthausiast, maar stemde toch in. Dus gingen we allemaal naar het bos. We pakten onze fietsen, maar ik protesteerde. "Daarvoor is het toch veel te warm." Zei ik, maar Tim was volop voor fietsen. Hij zei: "Als we dan toch naar het moeten dan gaan we op de fiets, Maud." "Oké." Stemde ik in. In het bos was het druk. Allemaal gezinnetjes die wandelden in het bos. We besloten om niet via te paden te gaan. We zetten onze fietsen weg en gingen lopend verder lopen. En zo kwam het dat we ons tussen bomen door wurmden totdat we bij een groot meer aankwamen. Op een bordje stond:

Ooit zal hier iemand komen.
Iemand met vele dromen.
Iemand met dromen mooi, maar kort
Maar of diegene er ook blij van wordt
Als deze dromen langer zouden duren.

"Wat betekent dit?" Vroeg ik aan de rest. Ook zij lazen het, maar wisten niet wat het betekende. "Hee, ik krijg het koud!" Zei Mike plotseling. Iedereen voelde de kou. Laura voegde eraan toe; "Zelfs jij voelt de kou Mike?" Op een ander moment hadden we het vast grappig gevonden hebben, maar nu was iedereen vooral bang. Emma was de eerste die met een doodsbenauwd stemmetje toegaf dat ze bang was en voegde eraan toe: "Ik wil hier weg!" Iedereen stemde in. Zo snel mogelijk gingen we terug. Het bos weer door zo snel al onze benen ons konden dragen. We kwamen bezweet bij de camping aan. "Hoe kan dat?" Mike was de eerste die de stilte verbrak. "Ik weet niet wat het was, maar we moeten weer terug." De moed zakte me in m'n schoenen, terwijl ik dat mededeelde. Daarnaar toe was wel het laatste wat ik wilde. Maar ergens diep binnenin mij trok die mysterieuze plek mij. Iedereen keek me verbaasd aan. Bij Laura ging als eerste een lampje branden. "De fietsen!" Riep ze uit. "Oh nee, ik ga echt niet terug." Emma keek angstig van de een naar de ander. Tim legde een arm om Emma heen en zei: "Alles komt goed, ik blijf bij je." "Ach joh. Je bent net zo bang als Emma schijtluis." Zei ik beschuldigend tegen Tim. Ik was chagrijnig en dat was te merken. Laura wierp me een vernietigende blik toe en zei: "Wat ben jij af en toe een bitch, Maud!" "Sorry." Mompelde ik. Mike lachte en zei: "Kijk dat is nou een meid naar m'n hart. Ben je Chagin, schat?" Ik haatte het wanneer hij me schat noemde en dat wist hij. Op het moment had ik weer eens moordneigingen, maar Tim kwam tussenbeiden en bracht ons aan het verstand dat een gevecht niks zou oplossen. Als Tim er niet was, waren we elkaar al heel vaak ingevlogen. Toen we nog niet bevriend waren met Tim kwam ik vaak met een blauw oog of een andere verwonding thuis en toch zijn Mike en ik altijd vrienden gebleven. We kunnen niet met elkaar, maar we kunnen zeker niet zonder elkaar. We weten allebei niet waarom. Meestal kunnen we gelukkig goed met elkaar opschieten. We kunnen goed met elkaar lachen, maar we zijn nogal aan elkaar gewaagd. "Ik heb een idee!" Zei ik. "Jij?" Vroeg Emma. "Ik ben van de ideeën hoor." Iedereen lachte "vertel." Zei Mike. "Als Mike, Tim en ik daar nou heen gaan, halen wij de fietsen." Tim wilde net z'n mond opendoen om te protesteren. Maar Laura zei snel: "Ik ga wel in plaats van Tim." Iedereen stemde daar mee in en Laura, Mike en ik vertrokken. Het was nog steeds druk in het bos. Gelukkig hoefden we niet terug naar het meer. We pakten de fietsen en wilden net terug rijden als Mike zegt: "Ik wil nog een keer terug naar het meer!" Laura keek me angstig aan. "Vergeet het maar! Daar ga ik niet heen! Nooit!" Hij keek mij aan en de nieuwsgierigheid won het van mijn angst. "Ik ga mee." "Maud!" Laura keek me aan en maakte me duidelijk dat ze vond dat ik niet moest gaan, maar de keuze was al gemaakt. "Ik ga terug!" Laura stapte op haar fiets en reed weg met Tims fiets in haar hand. Ik liep achter Mike aan richting het meer. Langzaam voelde ik het weer veranderen. Ik kwam naast hem lopen en hij plakte m'n hand. "Je bent toch niet bang?" Fluisterde hij in m'n oor. Ik hield wijs m'n mond dicht. We kwamen aan bij het meer. "Wat nu?" De rillingen liepen over m'n lijf. "Zullen we erin springen?" Ik had Mike nog nooit zo angstig gehoord. "Ja." Antwoordde ik. "Dat is de enige manier om erachter te komen wat dit allemaal betekent!" "Samen?" Mike keek me aan. "Samen." Bevestigde ik. Mike telde tot 3 en toen sprongen we...