Elveda

Özgürlük

Omzumdaki çanta düşmek üzereyken tuttum. Uzun koridorun sonuna yaklaşmıştım. Kapıya yaklaşmıştım. Kapıda nöbet tutan adam bana baygın bakışlarını gönderdi. Ne çok anımız vardı onunla. Bu beş yıl içinde ne çok kez kaçmaya çalışmıştım buradan. Akıl hastanesinden...

İntihar ettiğim fark edildiğinde hastaneye haber verilmişti. Gözlerimi açmamak üzere kapamıştım ama istediğim gibi olmamıştı. Cehennem gibi hayatıma o günde hoşçakal diyememiştim.

Hastanede gözlerimi açtıktan sonra psikolojik yardım almaya başlamıştım ama bir faydası olmayınca sevgili (!) ailem beni akıl hastanesine kapattırmıştı. Beş yıldır tedavi görüyordum. Bir kere bile gün yüzü görmemiştim. Oksijeni sadece camdan alabiliyordum. Tam bir işkenceydi.

Bugünse bu işkencenin bittiği gündü. kapıya gelince durdum. Adam kapıyı açtığında beş yıldır çekmediğim kadar oksijeni akciğerlerime çektim.

Bahçe kapısından çıkınca kapatmaya gerek duymadım ve hemen caddede yürümeye başladım. Ailemin yüzünü görmek istemiyordum. Bana yine soğuk davranacaklardı, kızıp döveceklerdi. Bunları yeniden çekmek istemiyordum. Bu cehennemde acı çekmektense diğer cehennemde yanmayı yeğlerdim doğrusu.

Bir süre durdum. Düşündüm. Evet, yaşamama gerek yoktu. Yavaş adımlarla ilerledikten sonra üst geçidin önüne geldim. İhtiyacım olan özgürlüktü.

Merdivenleride yavaş adımlarla çıktıktan sonra çantamdan fotoğraf albümümü çıkardım. 15-20 tane fotoğraf vardı. Hepsine baktım. Küçüktüm. Seviliyordum.

Hepsini elime alıp yırtmaya başladım. Yağmur başlamıştı yavaştan. Yere attığım fotoğraf parçalarında lekeler oluşuyordu. Üzerimdeki hırkayı çıkarıp yere bıraktım.

Tehlikeli yazan tabelanın yanındaki küçük kapı kilitliydi. Demire basarak tırmanmaya çalıştım. En tepeye çıktığımda ileriye baktım. Trafik vardı. Çok yüksekte değildim. Muhtemelen yine ölmeyecektim ama hastanede olmak ailemin yanında olmaktan iyiydi.

Ayağımın yarısını boşluğa getirdim. Şimdi özgürlüğe kavuşmanın vaktiydi. Kendimi serbest bıraktım. Bilincim kapanmadan önce gördüğüm son şey bir arabanın üzerine düşüp yere yuvarlanmamdı.