Upshot: Divulge the Truth (SPG)

Chapter V: Still Breathing

RACHEL'S POV

"Nahanap na namin sila!" Sigaw ng isa sa nagtatrabaho sa gumuhong gusali. Sampung tao pa ang hindi pa nahahanap at sila Malik na nga itong nahanap nila.

Pagkalapit ko sa ambulansya bago tuluyang ipasok sa sasakyan, sinimulan nilang kuryentihin ang katawan nito dahil wala na siyang pulso at pinagpapalit ang chest compression pero flat line padin ito. Base sa sinabi sakin na description ay si Sean ang nag-aagaw buhay padin hanggang ngayon.

Sinara na ang sasakyan at umandar ito papunta sa hospital. Dun ko lang napansin na kanina pa pala nawawala si Nathan. "Nasaan si Nathan?" Saad ko kay Jack.

"I thought..." Tumingin siya sa paligid at wala siyang nakita. "Oh no."

Agad kung tinignan ang sasakyan na ginamit namin at wala ito sa pinagtabihan ko. Sh*t! Agad ako naglakad papalapit sa kasama ko.

"Give me your tablet." Demand ko and grabbed it kahit di pa siya sumasagot.

Mabuti nalang at may tracking device ang sasakyan na ginamit niya kaya yun ang una ko na ginawa sa tablet. Ilang segundo lang ay nahanap ko na siya kaya agad kaming pumunta sa lugar.

We rushed to the fishport at nagdala na din ako ng tauhan. First of all, walang business si Nathan na pumunta dito unless may nangyari na kailangan niyang pumunta dito.

Pagkababa ko palang ng sasakyan nakarinig na ako ng putok ng baril and for some reason, bigla akong nanlamig at labis na kinabahan.

I sprint as fast as I can while pointing my gun in front. Pagkapasok ko, my eyes is focused on one person. Nakahandusay si Nathan sa sahig while Troy is screaming na nanlalaban para lumapit kay Nathan.

My heart sank at bigla akong namanhid kasabay ng pag-init ng dugo ko. Binitawan na nila si Troy para tumakbo ng matumba ang isa sa kanila dahil sa putok ng baril na galing sakin at sumunod ang mga kasama ko.

Wala ng bumabalik na putok ng baril papunta samin dahil tumba na ang mga tauhan maliban sa isang matandang lalaki. Nandidilim padin ang paningin ko kaya kahit anong sinasabi niya hindi na ako nakikinig, "Parang awa mo please. May pamilya pa ak..." Hindi ko na siya pinatapos na magsalita.

I just turned back para tignan ang kalagayan ni Nathan. Tinanggal ko ang jacket ko para lang pantakip sa dugo na dumadaloy sa dibdib niya. "Nathan, wake up!" saad ko habang inaalog siya.

His eyes are closed pero pagkapa ko sa pulso niya, tumitibok pa ito pero mahina na. Dumating na sina Axel para tulungan akong buhatin si Nathan.

Pagkatayo ko, nahagip ng mata ko ang nakayuko at umiiyak na si Jack. "Jack?"

"I always hated my father at dapat hindi ako umiiyak ngayong napagbayaran na niya ang mga kasalanan niya pero tatay ko padin siya e." Pahayag niya.

Habang lumalapit ako, nakita ko ang lalaki na nasa harapan niya na nakahandusay at iyon ang lalaking huli kong pinatay. "Sorry." Saad ko sabay himas ng kanyang balikat at inalalayan siyang tumayo para yakapin.

Inalalayan ko nalang siya hanggang sa makasakay kami sa sasakyan at sumunod sa hospital.

Napakatahimik ni Jack sa sasakyan at hindi ko alam kong nakita niya na ako ang pumatay sa tatay niya. Nakakaramdam na din ako ng guilt sa nagawa ko pero nahahati ang isip ko kung tama ba ang ginawa ko sumobra na ako sa pagkakataon na ito.

Isa sa tumatakbo sa utak ko ay kung sasabihin ko na ako pumatay sa tatay niya kung hindi niya nakita but I think this is not the right time. Ang priority ko ngayon ay ang kaligtasan ni Nathan. He reminded me of my late brother and it felt good, great even, getting to know him sa wakas matapos nakatingin lang sa malayo for a long time and even hated him one time dahil as I thought na grupo nila ang pumatay sa kuya ko. Now, I am about to loss another brother at hindi ko alam kung kakayanin ko muling dumaan sa ganung pangyayari.

Pagbaba namin ng hospital nakasalubong namin sa lobby sina tita at nakababata na kapatid ni Nathan na babae. "What happened? Narinig ko lang na nabaril ang anak ko." Nag-aalalang saad ni tita.

"What happened to kuya?" Maiyak-iyak na sabi ng kapatid ni Nathan o kapatid namin ni Nathan.

Sinabi ko kay tita ang nangyari. "Sabi ko na, mas demonyo pa ang matandang yun kumpara sa asawa ko e." Galit niyang pahayag. Tinutukoy niya ang tatay ni Jack.

"Jack! Okay ka lang?" Napansin ni tita si Jack na papasok palang ng hospital.

Deretso lang si Jack kay tita para yakapin. Kita padin ang emosyon kay Jack after losing his father.

Dumaan na din ang ilang oras na nasa operating table parin si Nathan. I was just outside para bumili ng kape at pagdating ko sa waiting area, natutulog na sila maliban kay tita.

I sat sa kanyang tabi and offered her the extra coffee that I got. "How are you holding up?" She stated.

"Pagod, mostly. Ikaw po?" Tanong ko din sa kanya.

"Di ko alam." Sabi niya sabay higop sa kape.

Nabalot kami ng katahimikan hanggang sa tuluyan na kaming dalawin ng antok pareho.

Ginising ako ng dahil sa usapan ng isang doctor at isa sa mga kasama ko. I cam hear someone crying kaya tuluyan na akong dumilat to see what is happening.

Kasasabi lang ng doctor ang balita, both good and bad. Sadly, isa sa mga narescue kanina ay hindi na nakayanan pa injuries sa katawan niya while the good news is gising na ang dalawa.

"Malik will be awake in a minute at pwede na siyang puntahan ng kanyang mga pamilya." Saad ng doctor bago umalis.

"How is Nathan po, Doc?" Pahabol ko na tanong bago umalis ng tuluyan.

"He is still in the operating room. We will let you know kapag tapos na." Sagot niya bago tuluyang pumasok sa isang pinto leaving us out here in mixed emotions.

Nakita ko kung gaano umiyak at magpumiglas dahil sa emosyon ang isang babae na fiance ni Sean after receiving the news na wala na ang mapapangasawa niya. I don't want to be in her place right now. I am not ready to experience another pain of lossing someone I love once again.

I am hoping that Nathan would get through this alive.

-----------------------------

It has been two days. Although Nathan is still not awake, kahit papaano ay may good news sa araw na ito.

Ang saya lang na makakita ng mga tao na masaya kasama ang isa't isa as I witness Malik get on his knee to propose to Troy in front of everyone na andito sa hopital.

Napakaromantic tignan and it is great to see that people are cheering and smiling seeing them two together.

Mas lumakas pa ang palakpakan at kilig ng mga tao ng sabihin ni Troy ang "Yes."

It is official! Someone is getting married.

"Buti pa sila. Sana ako din." Narinig ko na kumento ng isang nurse.

I never thought that this day would get any better. Nakita ko si Jack na lumabas galing sa elevator at mukhang galing lang sa kwarto ni Nathan. "What happened?" Tanong niya sakin pagkalapit niya.

I just pointed out sina Troy and he already get what I meant. "So would you like to go out with me?" Anyaya ko sa kanya.

"Sure! But I just want you to know that ai like guys." Pagkaklaro niya kase mukhang inaaya ko siya na lumabas sa isang date base sa pagkakasabi ko.

"So, are anyone of you into girls?" biro ko.

"I slept with all of them, kaya baka wala." Saad naman ni Jack sabay tawa.

We just atayed a little longer para lang magpaalam sa mga kasama namin dito ng biglang may nagsalita sa intercom at nagtakbuhan ang ilang nurse at doctor. Alam ko kwarto ni Nathan ang nabanggit kaya lahat kami nagpanic.

Biglang bumukas ang pintuan at lumabas sina Troy still in shock. "Nathan is awake!" Balita nila pareho.