Over Schilders & Prinsessen

3. Friends Will Be Friends

26 AUGUSTUS

De laatste zonnestralen van de dag bereikten met moeite het dak van de bibliotheek. Ik wist niet wie deze plek ontdekt had -waarschijnlijk Quinn- maar ik was er blij om. Het was gezellig en rustig, met niemand om ons lastig te vallen. De parken zaten deze tijd van het jaar helemaal vol en dat bracht een drukte met zich mee die ik liever vermeed. Ik leunde lui tegen een bak waar ooit planten in gezeten hadden, maar die nu enkel nog opgedroogde aarde bevatte.

De rest van mijn vrienden, zelfs degenen die hier eigenlijk niet eens werkten, zaten in een rommelige cirkel rond me. Lux had een dekentje mee en zat erop met Daria, die haar sluike, zwarte haren al voor de derde keer opnieuw aan het vlechten was. Dit keer leek ze eindelijk tevreden met het resultaat en zuchtte ze tevreden terwijl ze samen met Lux een playlist koos. Samuel zat tussen ons in en was druk aan het sturen op zijn telefoon. Hij sloeg af en toe een diepe zucht en veegde gefrustreerd zijn donkere haren uit zijn bleke gezicht, alsof ze daar niet gewoon hingen omdat ze net te lang waren. Ze zakten meteen weer voor zijn ogen, maar dit keer hield hij ze niet meer tegen. Hij typte weer een bericht naar iemand, maar ik deed niet de moeite om me af te vragen naar wie.

Quinn overhandigde me een flesje bier en ging ook naast me zitten. Ze praatte met Daria over een cadeau voor haar nichtje, maar ik was te lui om actief deel te nemen aan het gesprek. Er kwam ondertussen zachte muziek uit Lux' telefoon die ervoor zorgde dat het laatste beetje van mijn zorgen verdwenen. Het was eindelijk weer weekend.

"Mijn zus is een echte bridezilla."

Samuel deed zuchtend een nieuw flesje bier open en staarde gefrustreerd naar zijn telefoon.

"Ze valt me al een heel uur lastig met foto's van servetten. Ze wil weten welke de mooiste zijn, alsof het niet midden in de nacht is daar. Wie maakt er zich druk over servetten op dat uur?"

Hij toonde het scherm van zijn telefoon, dat weer een nieuwe barst vertoonde, en haalde zijn schouders op.

"Ik zie letterlijk geen verschil! Het zijn toch gewoon allemaal blauwe servetten?"

Quinn nam zijn gsm over en zoomde in op de foto's. Ze trok een verontwaardigd gezicht, maar ik kon aan de overdreven boog van haar wenkbrauwen zien dat het gespeeld was.

"Er zit duidelijk een ander patroon in! En het zijn andere tinten blauw, Samuel, hoe durf je!"

Haar Britse accent deed het bijna klinken alsof hij een of andere eeuwenoude etiquette-regel beledigd had. Samuel greep verward naar zijn telefoon, maar Quinn hield het toestel van hem weg. Hij liet zich onelegant op haar vallen, wat hem een hoge kreet van Quinn opleverde.

Als je hem zo bezig zag, was het moeilijk om in te beelden dat hij in een ver verleden een prins van een of ander ver land geweest was. Niet dat hij ons ooit de kans gaf om dat te vergeten. Hij stelde zich steevast voor als 'Samuel van Migne, van de koninklijke lijn van Migne', alsof mensen überhaupt wisten waar dat lag. Ik niet in ieder geval.

Samuel had eindelijk zijn telefoon weer weten te bemachtigen en kwam overeind met een tevreden zucht. Hij ging weer op zijn plek zitten en begon druk te typen, naar zijn zus veronderstelde ik. Quinn boog voorover om wat chips te nemen en wiebelde ondeugend met haar wenkbrauwen.

Door haar blik wist ik meteen dat ik haar volgende slachtoffer was en ik nam een snelle slok van mijn bier om mezelf voor te bereiden.

"Vertel eens, Scottie, ..."

Ik zuchtte, hopende dat dat duidelijk maakte hoe weinig zin ik had in wat er nu uit haar mond zou komen. Het bleef Quinn natuurlijk en hoewel ik haar doodgraag zag, zou ik er soms ook geen problemen mee hebben om haar mond dicht te plakken. Met die paarse papiertape die we gebruikten voor delicate muren, uiteraard. Zo gemeen was ik ook weer niet.