Over Schilders & Prinsessen

19. Crazy Little Thing Called Love

31 JANUARI

Ik stak de achterkant van mijn penseel in mijn mond en staarde aarzelend naar mijn engel. Maak hem gewoon af, Freddie. Ik begreep niet waarom ik plots zo weinig motivatie had. Ik wist dat ik het op de dopamine kon steken, maar eerlijk gezegd had ik nog steeds te veel plezier aan het plafond om het daaraan te kunnen wijten.

Ik was het einde aan het uitstellen. Ik wist niet eens waarom. Ik had nog tijd genoeg, en ik moest de tweede engel en de vrouw in het midden van de zaal nog restaureren. Nog werk genoeg dus. Als ik niet voortmaakte, zou ik me binnenkort nog moeten haasten ook.

De engel voor me was bijna klaar, dus als ik nog een beetje doorzette, kon ik morgen beginnen aan de tweede engel. Ze leken hard op elkaar, alleen had de ene een blauw gewaad aan en de andere een gebroken witte tint. De engel waar ik nu mee bezig was, had een hoorn in zijn hand, terwijl de andere op een lier speelde. Beide keken ze echter op naar de vrouw, met een bijna verlegen blik. Ik probeerde weg te dromen in de hoop dat het me zou lukken om de engel af te maken, maar het lukte me niet. Mijn gedachten bleven wegglippen naar iets anders.

Quinns opmerking spookte al weken door mijn hoofd. Diep vanbinnen had ik een idee waarom ik hem niet wilde afmaken. Voor een keertje kon ik het niet steken op mijn ADHD, nee, integendeel. Dit had met iets helemaal anders te maken.

Maar dat toegeven? Nooit.

"Frederica? Ben je er nog?"

Ik schrok wakker uit mijn gedachten bij het horen van Alyssa's stem. Mijn mondhoeken kropen omhoog in een glimlach en ik legde zonder twijfelen mijn penseel neer. Mijn engel zou tot morgen moeten wachten. Ik piepte over de rand van mijn platform en vond Alyssa, die omhoog staarde. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze me zag.

"Ik ben er nog."

Ze knikte, alsof ze niets anders verwacht had. Natuurlijk niet. Ze had ondertussen al lang door hoe vergeetachtig ik was en het was ook lang niet de eerste keer meer dat ze hier naartoe kwam voor ze vertrok na een lange dag studeren. Ze zwaaide met haar gsm naar me.

"Ik heb eten besteld, dus we kunnen wel samen eten als je wil?"

Ik keek op mijn telefoon, die aangaf dat het ondertussen alweer na zessen was, en ik knikte. Ik dekte snel mijn verf af en klom dan naar beneden, de gedachten aan de engel alweer verdwenen uit mijn hoofd. Misschien was dit wel de reden waarom het me niet lukte om hem af te maken. Omdat ik altijd afgeleid werd door Alyssa's eten. Ik knikte terwijl ik naar beneden klom. Ja. Dat was het.

Alyssa had Italiaans besteld, twee soorten pasta's en lookbrood, en het vulde mijn hart met het soort van warmte dat ik de laatste tijd wel vaker voelde wanneer ik in haar buurt was.

"Lukt het een beetje?"

Ze wees met haar houten vorkje naar het plafond, vanwaar de vrouw op ons neerkeek met een serene blik. Ik moest nog aan haar beginnen, maar ik was haar tot het einde aan het sparen omdat ik nu al wist dat ik haar het leukst zou vinden. Er was iets aan haar dat me deed wegdromen en zin gaf om verhalen te verzinnen, iets wat mijn werk alleen nog maar gemakkelijker maakte. Tussen het wegdromen door, natuurlijk.

Mijn eerste engel was ondertussen bijna af, dus zo veel werk bleef er niet meer over. Binnenkort zou onze job hier klaar zijn, en hoewel ik wist dat ik nog tijd had, leek het plots alsof het einde er morgen al zou zijn. Niet overdrijven, Freddie.

Het was een vreemd vooruitzicht om mijn dagen ergens anders door te moeten te brengen. Om te weten dat ik Alyssa niet meer zo toevallig tegen het lijf zou lopen. Het voelde een beetje onwerkelijk zelfs. Zouden we elkaar ook nog zien als we dit niet meer hadden? Het was iets waar ik liever niet te hard wilde over nadenken, want beide antwoorden beangstigden me even hard.