Yorulduğumu fark ediyorum, sanki bir bataklığa düşmüşüm ve o bataklıktan çıkamıyorum. Belki de kendi yaptıklarımın cezasını çekiyorum bilemiyorum. Duvarlar üstüme geliyormuş gibi hiçbir şeyi başaramayacakmışım gibi sürekli en yakın gördüğümden ihane...
Şimdi seni bir daha asla ama asla bana geri vermeyecek bir toprak mı aldı be annem? Hayat sadece seni benden ayırmadı bedenimden ayrı yaşayan ruhumuda aldı, o toprağa sadece seni gömmedi biten umutlarımı, kaybolan hayallerimi de gömdü... Şimdi karanlık bir yolda kimsesiz sokaklarda yalnızca, sessizce yürüyorum. Yanlış olarak gördüğüm yolda herkesle yürüyeceğime doğru olarak gördüğüm yolda kimsesizce tek başıma yürümeyi tercih ediyorum. Belki de doğru olarak gördüğüm yolda yanlıştır bilemiyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her anımda, her acımda yanımda olan karşılıksız sevgi gösteren tek varlık şimdi benden çok uzaklarda, hem de geri dönmemek üzere uzaklarda... Baktıkça rahatladığım gözlerin, başımı yasladıkça huzur bulduğum kucağın ve bırakmak istemediğim ellerin şimdi benden çok uzaklarda. Her şeyi içine atarsın da kendini atacak bir yer bulamazsın ya şu an ki durumum aynen öyle. Beni gören, beni anlayan, bana zarar vermeyen tek insan koca bir kabusun içine beni bırakıp gitti şimdi... Her yüreğin huzur bulması için çekildiği bir köşesi vardır; benim köşem annemin yanı idi ona sarılıp gökyüzünü izlemekti ancak şimdi geceyi değil gecenin karanlığındaki annemin mezarını izliyorum...
