- prologue -

1.6K 102 7
                                    

ချစ်ခြင်းရဲ့အပိုင်းအစတွေ

နီယွန်မီးမှိန်မှိန်ထွန်းထားတဲ့ ထမင်းစားခန်းလေးက သိပ်မလင်းရှာပေမဲ့ မီးဖိုဆောင်ကနေ တံခါးမကို ဖြတ်ဝင်လာတဲ့ မီးအလင်းရောင်က အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ အရာရာကိုမြင်နိုင်ဖို့ တတ်နိုင်စွမ်းပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကလွဲရင် ဘာဆိုဘာမှမရှိတဲ့တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးက ဒီနေ့မှာတော့ တော်တော်လေးဆိတ်ငြိမ်နေသလိုပဲ။ ဖန်ကွဲစတွေကို ကောက်ပြီး ဖန်ခွက်အကွဲထဲထည့်နေတဲ့ တခွက်ခွက်အသံနဲ့ နောက်ဘက်မှာရပ်နေတဲ့ လူဆီကရှိုက်သံသေးသေးလေးကလွဲရင် ဘာဆိုဘာမှ မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေလွန်းတယ်။

သူကပြောတယ်

" ဖန်ကွဲစတွေဆိုတာ ဖြစ်သလို မထားကောင်းဘူး " တဲ့။


အရည်ကြည်လဲ့နေတဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေက သူ့ရင်ထဲ ဘယ်လောက်တောင် လောင်မြိုက်တင်းကြပ်နေရသလဲ ဆိုတာ သိသာစေပေမဲ့ သူ့ နှုတ်ခမ်းကတော့ မာနကြီးစွာနဲ့ ခပ်တင်းတင်းစေ့ထားပြီး သူ့ရင်တွင်းခံစားချက်တွေကို မမြင်ရအောင် ဖုံးကွယ်တဲ့အနေနဲ့ ပြုံးထားတယ်။ ပြီးတော့ လှောင်ရယ်သံ တစ်ခုနဲ့အသံထွက်အောင် ရယ်လိုက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းကို ဆိုလိုက်တယ်။ အဲ့စကားက ဖန်ကွဲစကိုကောက်နေတဲ့ လက်တွေကို အချိန်တစ်ခုအထိ ရပ်တန့်သွားစေနိုင်ခဲ့တယ်။

" ကျွန်တော့ နှလုံးသားကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ နဲ့ ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ် ပစ်ထားခဲ့တုန်းကတော့ အစ်ကို ထားကောင်းခဲ့တယ်လား " လို့။

Flannel အဝါရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ အစ်ကို့ရဲ့ မတုန်မလှုပ်တဲ့ ကျောပြင်က အေးစက်ခြောက်ကပ်ပြီး လွမ်းဖို့မေ့ထားခဲ့တဲ့ အတိတ်တွေဆီ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့တယ်။



- pieces of love -



ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အပိုင္းအစေတြ

နီယြန္မီးမွိန္မွိန္ထြန္းထားတဲ့ ထမင္းစားခန္းေလးက သိပ္မလင္းရွာေပမဲ့ မီးဖိုေဆာင္ကေန တံခါးမကို ျဖတ္ဝင္လာတဲ့ မီးအလင္းေရာင္က အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ အရာရာကိုျမင္ႏိုင္ဖို႔ တတ္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ့တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးက ဒီေန႔မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဆိတ္ၿငိမ္ေနသလိုပဲ။ ဖန္ကြဲစေတြကို ေကာက္ၿပီး ဖန္ခြက္အကြဲထဲထည့္ေနတဲ့ တခြက္ခြက္အသံနဲ႔ ေနာက္ဘက္မွာရပ္ေနတဲ့ လူဆီကရႈိက္သံေသးေသးေလးကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနလြန္းတယ္။

သူကေျပာတယ္

" ဖန္ကြဲစေတြဆိုတာ ျဖစ္သလို မထားေကာင္းဘူး " တဲ့။


အရည္ၾကည္လဲ့ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက သူ႔ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေလာင္ၿမိဳက္တင္းၾကပ္ေနရသလဲ ဆိုတာ သိသာေစေပမဲ့ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ မာနႀကီးစြာနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားၿပီး သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြကို မျမင္ရေအာင္ ဖုံးကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ ၿပဳံးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွာင္ရယ္သံ တစ္ခုနဲ႔အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုလိုက္တယ္။ အဲ့စကားက ဖန္ကြဲစကိုေကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြကို အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ရပ္တန႔္သြားေစႏိုင္ခဲ့တယ္။

" ကြၽန္ေတာ့ ႏွလုံးသားကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ ပစ္ထားခဲ့တုန္းကေတာ့ အစ္ကို ထားေကာင္းခဲ့တယ္လား " လို႔။

Flannel အဝါေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ မတုန္မလႈပ္တဲ့ ေက်ာျပင္က ေအးစက္ေျခာက္ကပ္ၿပီး လြမ္းဖို႔ေမ့ထားခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြဆီ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တယ္။



- pieces of love -

pieces of loveWhere stories live. Discover now