Above All: Is This Real!?

Lost Dreams: The Beginning After The End

                                                              07/23/2039
                       
                                  DIARY

The name is Neas, Born in 07/23/2006, I'm already 33 this year, unemployed. Pinanganak ako sa isang probinsyang malayo sa syudad, sa isang pamilyang di kahirapan at di rin ka yamanan kumbaga sakto lang, may kaya.

Malamig at maulan ngayon. Naaalala ko pa ganito ding maulan ang klima noong nag simulang mabuo ang mga panaginip ko tungkol sa isang mundong nagagawa ko ang lahat ng gusto ko. Isang mundong kamukhang-kamukha ng mundong ito. Ewan ko ba nag simula siguro ang panaginip kong to nung nag simula akong magbasa. Naaalala ko pa noon di lumilipas ang isang lingo ng hindi ako nagkakaroon ng masasayang panaginip, napakasaya ko sa mga panaginip na ito. Mga panaginip na nakakatulong ako sa mga nangangailangan habang nag sasaya, Isang malayang buhay na wala na ako kailangang intindihin pa hahahaha naaalala ko pa...

Ngunit nag laho na ang mga panaginip na ito simula noong... Noong namatay ang mga kapatid at magulang ko sa di inaasahang trahedya. isang lindol ang tumama sa kalagitnaan ng kanilang byahe pauwi ng bahay at... Ang kotseng sinasakyan nila'y nahulugan ng isang malaking tipak ng lupa na dulot ng lindol at... Sila'y nailibing ng buhay... Gumuho ang mundo ko, nag kanda letse-letse ang buhay ko. Sinubukan kong harapin ang riyalidad ngunit mas lalong lumalala ang mga problema hanggang si hindi ko na kinakaya. Ang mga masasayang panaginip ko'y nawala na. Napalitan na ito ng mga panginip ng multo ng aking mga minamahal. Araw-araw na akong minumulto ng nakaraan. Gusto ko muling maranasan makainuman ang papa at marinig ang mga sermon ng mama... Ngunit wala na sila. Kaya't akin ng wawakasan ang masalimuot kong buhay. Wala na rin namang saysay tong buhay na to, aanuhin ko ang isang buhay na wala ang mga taong minamahal ko? Aanuhin ko pa ang buhay na puro pasakit nalng ang binibigay saakin? Ha. Ha. Ha. Ha... Andrama ko no? Ha. Ha. Ha. Ha hays... wala na akong pake bahala na. Mahina na kung mahina pero hanggang dito nalang talaga. (END)

Kasulukuyang kaganapan:

Umakyat na ako sa tuktok ng lumang apartment na aking Tinitiran. Ang lamig basang basa na ako wosshhh~ ang aking sabi sa aking sarili. Ako'y sumilip sa ibaba ng gusaling aking tinitirahan at napasabing... antaas naman nito wag ko na kaya ituloy?
Tsk, ikalma mo sarili mo Neas ang aking sabi sa sarili... At dahan-dahang tumingin ulit sa baba ng aking babagsakan sa aking pagtalon... Nakakakaba naman ito hindi kaya't masyadong mataas to? Wossshh~ ikalma mo kakayanin mo to ang aking sabi. Ako'y pumositionan na para simulan ang pag takbo sabay hinga ng malalim... wossshhhh~ kaya mo to ano bang mahirap sa pag talon!? Sinimulan kong tumakbo ngunit sa di inaasahang pangyayari... Biglang nag kulay puti ang lahat. Bumagal ang takbo ng oras, bigla kong naalala ang mga masasayang panaginip at naisip na gusto ko ring sumaya. Gusto ko maranasan ang mga masasayang bagay na aking ginawa sa mga panaginip na iyon. Ngunit... Huli na... Ang aking akala. Ng ako'y mag malay ay mali na ang position ko sa pagtakbo dahil siguro sa madulas na sahig dulot ng pag ulan at mga lumot na nabasa...Ako'y nadulas.

"Ehhh? Anyari?" ang aking sabi sa maikling panahon na iyon sabay... BANG! Ang tunog ng pag lagapak ng aking ulo. Sa sobrang sakit ay hindi muna ako tumayo ako'y tumihaya nakatingin sa maulap na kalangitan habang nababasa ng ulan. Hinawakan ko ang aking ulohan sabay tingin sa aking mga palad, ako'y nawala sa sarili ng makita ang dugo sa aking mga kamay. Hindi ko na alam ang gagawin halos maligo na ako sa pulang batis sa sobrang pula ng aking katawan dahil sa pag agos ng dugo mula sa aking ulo na sinabayan pa ng tubig ulan. Biglang kumirot ang ulo ko at dahil sa sobrang sakit ay bumalik ako sa katinuan. Naisip kong pumunta sa ospital para magpagamot. Dali-dali akong bumaba ng hagdan, ako'y pababa na ng hagdan ng maisip ko ang aking mga pagkakamali at sinabi sa sarili kong "Mali ako dun ah, dapat di ko yun ginawa ano bang pumasok sa isip ko?" ang tanong sa aking sarili. Nagbago na ang isip ko. Mamumuhay ako ng masaya ang sabi ko sa aking sarili naisip ko rin na hindi ko dapat problemahin pa ang mga panaginip tungkol sa pagkamatay ng aking mga magulang. Naiyak ako ng maisip na hindi magagawa ng aking mga magulang na sisihin ako sa kanilang pagkamatay. Saba'y sabing, Kinabahan ako dun ah akala ko "Huli Na Ang Lahat" , sisiguraduhin kong maayos na ang magiging buhay ko. pababa ng hagdan habang napupuno ng dugo at luha ang aking mga mata. Akala ko'y tapos na ang problema ngunit sa sobrang labo na ng aking nakikita dahil sa dugo at luha na dumadaloy sa aking mga mata'y... Napamali ng hakbang ang aking mga paa sa hagdanang aking binababaan, at doon na lumagapak ang ulo ko sa hagdan. Habang tumatagas ang dugo sa aking ulo ay napaisip ako "pinaglalaruan ba ako ng kapalaran?" dahan-dahang nag dilim ang aking paningin hanggang sa mawalan na ako ng malay... At... At sa ganung paraan ako namatay... FUCCCCCKKKKKKK!!!!!!!

I never believed the phenomenon the people referred to as the "light at the end of the tunnel". Those occurrence where people, after waking up from near-death experiences, would exclaim, "I saw the light!" with cold sweat rolling down the sides of their faces. Yet here I am in this supposed tunnel. Well as much as i wanted to live, i can't do anything about it anymore. I'm already dead. I have no choice but to go along with it. There better not be some choir of babies with wings singing ate the end, Hahahaha ang aking sabi. Wait!!! Ahhh! ang liwanag!!!

MM for the mother, FT for the father and sh for the MC.

Dr: Congratulations, sir and madam, he's a healthy boy! (Ang aking narinig)

SH:Wait! Was i just given birth to?

MM: Hold him out a bit, dear!

SH: Wala akong makita!!! Wait? Does that mean the light at the end of the tunnel is a light coming through a woman's... No! That's not important!

MM: He's beautiful.
FT: He has your hair!

SH: Wherever i am, naiintindihan ko ang lingwahe. Isa tong magandang palatandaan.

SH: A bright and gentle smile that permeates a motherly love, i can't help but think how beautiful, how charming, she is.

MM: Kuhang kuha nya ang mata mo, mahal.

SH: With a strong jaw and fiercely sharp brows, I'm sure this man is strict and serious--

FT: Hi, little lucks! I'm your daddy! Can you say "DADA"?

MM: Jin, kapapanganak palang nya.

SH: Never mind... My surroundings seems normal enough--

SH: hmm... Huh? What in the? Where am i?
(END OF 1ST CHAPTER)

From Your Scribe: Shinranui

Medyo boring yung first chapter guys pataas ksi ung power spike nito eh, wait nyo lng ung next chapter... Anyways... tnk you for reading hahahaha malas nung mga naunang nag basa nakailang revise ako dyan and ngayon somehow i can finally say na tapos na ung first chapter... Tnk you sa mga nagbasa!!!