Gözlerimin içine bakarak onunkine nazaran küçücük olan elimi büyük avucunun arasına aldığı gibi jileti avucumun içinde gezdirdi. Ve bir anda jiletin keskinliği etime battığında gözümü kırpmadan ona baktım.
"Ufak acı?" diye alayla sorduğumda kafasın...
Bu zamana kadar bana destek olan ve kitaplarımı okuyup yorumlarını eksik etmeyen okuyucularım; benim evde dertlerimi dinleyen ailem gibi, içimden geçen o hayalleri kaleme döktüğüm yerde bana bir şans verip kitabımı okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
Bol bol yorum bekliyorum. Ne kadar fazla yorum o kadar hızlı bölüm.
💍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkımız; Taylor Swift, the way I loved you
+120 oy, +250 yorum
🌖
18 Kasım 2018, Pazar, 20:18 Londra LİSA SHARAPOVA
Bazen okyanusun derinliklerinde kaybolmak isterdin. Hiç bulunmamak. Birilerinden saklanırdın sürekli. Ya seni kovalayandan, ya da seni korkutandan saklanırdın. Kaçardın önce. Kovalarlardı. Ama sonunda saklandığın o yerde yine bulunmaya mahkum olurdun. Saklandığın yer bile kovalayan kişiye aitti çünkü.
Saklambaç mı yakalamaca mı olduğunu çözemediğim hayatımda yeni bir oyunla daha karşı karşıyaydım. Fakat bu, masum çocuk oyunlarından değildi. Bu, tehlikeli insanların oyunlarındandı. Bir ruletti. Bir kumardı. Kan, şans, para ve daha nicesinin etrafında döndüğü bir oyundu.
Birçok kişiye göre; hayatta her şeyin bir nedeni, bir sebebi olmalıydı? Yapılacak şeylerin sonu düşünülmeden o adımlar atılmamalıydı. Yanlış kişiyle asla karşı karşıya kalınmamalıydı. Her şey rayına uygun olmalıydı.
Bana kalırsa da her şey tek tek düşünülerek yaşanmamalıydı. Hayatı akışına bırakma tarafındaydım. Ne olacaksa olsundu. Hayat felsefem tamamen buydu. Bu oyuna da ne olacaksa olsun diyerek adımımı atmıştım. Ne olacaksa olsun!
Karşılıklı oturuyorduk. O, kırmızı şarabından bir yudum alırken gözlerini bir saniye bile üzerimden ayırmamaya yemin etmiş gibiydi. Bense önümde az pişmiş etimle ilgilenmeye çalışıyordum. Etrafı, keman sesi dolduruyordu. Diğer masalar ise bomboştu. Zaten onunla kalabalık bir yerde yemek yememiz hiç mümkün olmamıştı.
