The Billionaire's Fiance (Completed)

Chapter 7: Stay

"Where am I?" Iyon agad ang lumabas sa bibig ko pagkatapos magising sa isang napakalaking kuwarto na may medieval design iyon.

Kaagad akong napaupo sa takot at napatingin sa buong katawan. Napatigil ako dahil may nagsalita sa hindi kalayuan sa kama kung saan ako naka-upo.

"You don't have to worry, I won't touch you without your consent." Sabi niya sa malalim na boses bago tumayo at tumigil sa paanan ng kama siya nakatayo pero napaatras parin ako at sumandal sa sandalan ng kama. "You remembered what happened yesterday night?"

I nodded absently.

"Good."

Ipinasok ang mga kamay sa magkabilang bulsa ng pantalon niya, bumaba ang tingin ko doon at palihim na napalunok nang makita ang ugat sa mga kamay niya. Kaagad naman akong nagbaba ng tingin at napalunok.

"Have you had a drink?"

Doon naman ako napabaling sa mukha niya, nakakunot ang noo.

"Don't look at me like that. I'm asking you if you get drank even just one sip?" He asked coldly and I shook my head.

"No."

"Then why did you go inside that club? You're still a teenager and not an adult, Euphoria! You're just nineteen-years old! Don't you know that I was in meeting with one of our workers when someone called me that you entered a club—"

"It's not your business and stop asking me." I said lowly that made his jaw clenched, I'm a little bit nervous but I continued talking. "Tsaka tatay ba kita para pakialaman ang buhay..."

"I am your fiance! Damn it!" His voice thundered and I wasn't shocked when he raised his voice, napapikit lang ako pero sanay ako sa mga ganito.

"Fiance? When did I answer yes to your proposal? Never! My parents, they are the one who only agreed. Fucking no! Ano ako parang basahan? Itatapon pagkatapos gamitin tapos babalikan kung kailangan iyong tao? Ano ako aso nila? Pera ba ako na pwedeng ipangbayad? Bakit ilan ba ang kailangan niyo? Babayaran ko kayo, kahit ilan pa iyan, basta huwag mo lang akong tawaging fiance kasi hindi ka nagpropose sa akin at hindi ako umoo." Napakurap-kurap ako para maibsan ang pagluha.

Nakatingin ako sakanya habang sinasabi iyon pero wala ni isa akong mabasa sa mukha niya.

"Hindi ako mukhang pera na ginagasto lang. Tao ako, may pakiramdam... Nasasaktan." I whispered.

Mas lalo akong nanlumo nang tumalikod siya mula sa akin. "Get washed first, there is the bathroom..." Tinuro niya ang pinto sa kanang bahagi ng kuwarto. "There are clothes in the closet," turo niya sa closet, tapos ay bumaling muli sa pinto ng bathroom, "and unused brush and soap and shampoo in there. Ipapasundo kita sa isang maid dito mamaya pagkatapos kumain."

Akmang isasara niya ang pinto nang magsalita ako.

"Uuwi ako pagkatapos."

Pero instead na tumango o um-oo ay isinara niya lang ang pinto bilang tugon.

Sinabunutan ko ang aking buhok nang sumara ang pinto, hindi mapigilang lumuha dahil sa lahat, sa aking tatay na paladesisyon.

Araw-araw, kinukwestiyon ko ang sarili ko, ano bang kulang sa akin? Ano ba ako sakanila? Hindi ko parin masagot kahit anong gawin ko, kahit mabaliw ako kakaisip. Hindi parin niya ako mahal ng ama ko kahit anong gawin ko.

Sobrang sakit kasi gagamitin nila ako kung kailangan na kailangan nila ng tulong ko.

Kahit lupaypay ako ay nagtungo akong banyo para maligo. Hindi ko alam kung may isang oras na ako roon sa banyo kakaisip. Doon na ako natauhan nang may kumatok sa pinto ng banyo dahilan para mapadilat ako.