Orhan Gencebay gecelerin daha acımasız gündüzlerden demiş. Geceler benim sırdaşım geceler benim meskenim. Sabah olana kadar acı çekerek yanarım ve kül haline gelirim, kendimi harmanlarım aklımı başıma toplarım. Sabah güneşin doğmasıyla küllerimden tekrar doğarım ve yıkılmaya hazır bir şekilde sadece beklerim beni bu sefer ne yıkacak diye sabırla beklerim. Sonuçta öleceğini bile bile yaşayan biz değil miyiz? Bebekler neden doğarken ağlarlar bu soruyu çok düşündüm. Bebekler doğarken dünyadaki kötülükleri görürler ve gelmekten korkarlar bunun için ağlarlar kötü bir insan olmaktan çekinirler olmak istemezler büyüdükçe çevreleri onları acımasız bir hale getirir. Ben kimsenin gerçekte ve özünde kötü bir insan olduğuna inanmıyorum. Çünkü hepimizin aynaya bakarken utandığımız zamanlar olmuştur ben bunu nasıl yaparım dediğin günler olmuştur. Sen hiç güldüğün zaman bundan sonra kötü bişey olmasından korktun mu? Mutlu günler gelicek diyenler mutluluk trafiğe takılmış bi koşu gidip alın olur mu..
