THE MOTHER - A MOTHER'S LOVE AND CARE

Chapter 42

The mother chapter 42

5 years later

Anne pov
Nagising ako dahil naalog ang kama na hinihigan ko kaya minulat ko ang aking mata at nakita ko na may bata nanaman natalon sa kama.

"good morning mommy!! Wake up na po ikaw pwease!!" sigaw ng bata habang nag tumatalon sa kama.

"ok po mommy is already awake stop jumping na baby you might fall" Saad ko sakanya.

Tumigil naman ito at nilapitan ako.

"I love you mommy, good morning" Saad nito at hinalikan ako sa pisngi.

"I love you my baby lia good morning" Saad ko at niyakap sya.

Yes that's my daughter. Her name is
Charmaine lianna Heussaff
she's 5 years old already she grew up so fast.

And yes she's not my biological daughter pero hindi nya alam yun at hindi nya na kaylangan malaman pa.

"mommy let's eat na I'm hungry na eh daddy and I cooked breakfast for you!" Saad nito ng naka ngiti.

"ok baby were going to eat na" Saad ko at tumayo na sa pag kakahiga.

Hinila naman nya ako palabas ng pinto at nag tungo na kami sa kusina.

Ion pov
Kaka uwi ko lang galing trabaho pag pasok ko ay tinanong ko agad si manang kung nasan si vice hindi kase sumasagot sa mga text at tawag ko well lagi naman, Bakit hindi pa ako nasanay hay nako.

"manang nasan po si vice?" magalang na tanong ko Kay manang.

"ayun nasa kwarto ng anak nyo nag kukulong doon" sagot ni manang.

"Sana naman maging ok na yang asawa mo halos 5 taon na syang ganyan simula nung nawala ang ang anak nyo, ipinag dadasal ko talaga gabi-gabi na mahanap nyo na ang anak nyo" nag aalalang dagdag nito.

"ako rin po manang pinag dadasal yan parati, sige po akyat na po ako" sagot kong saad rito.

Tumango lang ito at nag tungo na ako sa taas.

Pag katok ko sa kwarto kung nasan si vice ay walang sumagot kaya minabuti kong pumasok nalang.

Nakita ko itong nasa upuan kung saan nya pinatutulog or pina breastfeed si Charlotte dati, tulog ito habang hawak ang dating blanket ng anak namin.

Araw-araw pag dadating ako at bago pumasok ng trabaho, laging naiyak at nag kukulong dito sa baby room hangang sa maka tulog sya o di kaya laging lasing. Hindi na sya pumapasok sa trabaho nya kaya ako nalang ang nag handle pansamantala hindi nya din ako kinaka usap at pag mag uusap kami laging na uuwi sa away. Sa loob ng 5 taon simula nung nawala ang anak naming si Charlotte ganyan na sya naging miserable ang buhay namin.

"babe lipat kana sa kwarto please" gising ko rito.

Minulat nya ang mata nya at tumingin sakin ng walang imusyon.

"ano bang paki mo ha?! Umalis ka na nga!" iritang saad nito.

"vice please pagod ako ngayon wag na tayong mag away pwede" mahinahong saad ko at pinipilit syang tumayo.

"ano ba sabi ng alis eh!" sigaw nya sabay tulak sakin dahilan ng pag kakatumba ko.

"vice ano ba?! Limang taon ka ang ganyan nahihirapan na kaming lahat makita ka ng ganyan! Umayos kana mag move on na tayo!" sigaw ko sakanya napuno na kase ako.

Tumayo ito ng may naluluhang mata at sinampal ako.

"ang kapal naman ng mukha mo Para sabihan ako ng ganyan tandaan mo ikaw ang dahilan kung Bakit nawala ang anak natin at Kung Bakit ako ganito ngayon! Tyaka Bakit sinabi ko bang intindihin nyo ako?! Kung madali sainyo mag move on pwes ako hindi! Hindi nyo alam ang pakiramdam ng nawala ng anak!" umiiyak na sigaw nito sabay labas ng kwarto.

Wala na akong nagawa kung hindi umiiyak nalang din at suntukin ang pader na dahilan ng pag dudugo ng kamao ko.

Tama sya ako ang may kasalan ng lahat kung hindi dahil sakin sana kasama pa namin ang anak namin, sorry anak patawari mo si daddy, Napaka walang kwenta kong ama.

Pag katapos kong umiyak sa kwartong yun ay umalis muli ako ng bahay para uminom sa bar kaylangan kong mag pa hanging.

Vice pov
Dumiretso ako sa kwarto namin mag asawa at ni lock ito at doon umiyak at nag kulong.

Nag away nanaman kami, Tama sya Limang taon na akong ganito, pero hindi nila ako masisi masakit mawala ng anak. Sa kada araw na dumadating iniisip ko kung ok lang ang anak ko? kung nakain ba sya ng tama? Kung nag lalakad naba sya? Kung ano yung first word nya? Napapa gamot kaya sya ng maayos? Kamusta na kaya sya?. Sabawat oras na duma daan ay katumbas ng oras na dapat kapiling ko sya sobrang hirap ng ganito.

Naka kita ako ng litrato nya dito sa side table ng kama, eto yung picture namin nung unang kita ko sakanya sa hospital.

"pasensya kana anak ha hindi ka naligtas ni mommy mo wala ako sa tabi mo sa mga oras na kaylangan mo ako, miss na miss na kita, siguro ang laki mo na ngayon no panigurado ang ganda ganda mo, one day mag kikita tayo ulet tapos yayakapin kita ng mahigpit, hahanapin kita anak mommy loves you so much" umiiyak kong saad at niyakap ang picture frame.

Hindi ko namalayan naka tulog na pala ako habang umiiyak.

To be continued.........

Vote and comment!!

887 words for chapter 42