Once Upon a Night (A JaDine Fan Fiction)

14

Nandito ako ngayun sa kwarto ko, nakaupo lang sa kama, bago lang natapos ang check up sa akin ni Dr. Cruz ang family doctor namin. Nag-iisip ako ngayon kung ano ba talaga ang nangyari sa akin, bakit ako naging abnormal? Palage akong nahihilo, I have morning sickness, marami akong gustong kainin, bakit parang...OoO napasinghap ako sa naisip ko. "No.. this couldn't be happen, noooo." Hindi ko ma - intindihan ang mararamdaman ko ngayun, maging masaya ba ako, malungkot pero ang alam ko ay kinakabahan ako sa kung anong maging resulta ng lahat ng ito, kung ano ang bukas ko, kung ano ang susunod ng mangyari which is hindi ko alam! Yung feeling na gusto kung isipin kung ano ang susunod na mangyari pero hindi ma sink in ng utak ko! Gosh. Biglang bumukas ang pintuan at bumungad ang mga magulang ko. Mas lalung domoble ang kaba ko ngayon, alam ko na magagalit sila sa akin. Napatulo tuloy ang mga luha ko.

"Ma.. Pppaa." Tuluyan ng umiyak si Mama at lumuhod sa harapan ko.

"Nadine, ba..bakit? gusto kung itanong sayo yan anak, bakit, bakit BAKIT?"

"Maaaa..." Si Papa nakatayo lang na parang pilit na dina digest ang lahat na nangyari.

"Sorry po."

"Sorry? DAMN IT NADINE!" Hinawakan ni Papa ang ulo niya. "NAKAKAINIS!" Tuloy lang ang hikbi ko mas lalo na ngayun na lumalaki na ang tinig ni Papa, minsan lang to magagalit sa akin at sa tanang buhay ko ngayun pa talaga ang worst sa lahat. "Alam mo ba kung ano ang magiging epekto nito sa atin huh NADDIINNE?! Buong buhay ko pinangalagaan ko ang reputasyon ko at lalung lalo na nang dumating kayo sa buhay ko,.. kayo ng Mama mo, at ngayun basta basta mo nalang sisirain HUH?!! BAKIT BAKIIIT NADDIIINE ANO BA ANG NAGAWA NAMIN SAYO , BAKIT MO TO GINAWA SA AMIIIN."

"Hon, tama na please, buntis ang anak mo, makakasama sa kanya."

"ALAM KOOO AT ANG PESTENG PAG BUBUNTIS NA YAN ANG MAKASISIRA SA PANGALAN NG MGA LUSTRE, INIISIP MO BA YUN HUH NADIINE BAGO MO GINAWA TO HUH? SINO ANG AMA NG DINADALA MO!!" Tuloy lang ang iyak ko, no ayoko hindi ko sasabihin kung sino ang ama ng anak ko.

"SINOOO!!"

"Bakit Pa kung sasabihin ko ba, hindi kayo magagalit sa akin?? Huh?"

"BULLSHIT NADDIINE, SABIHIN MO SA AKIIN KUNG SINO ANG AMA NG ANAK MOO!!?"

"Hon.. hon.." Si Mama na hawak hawak ang mga braso ni Papa.

"E pano kung hindi ko alam." SLAAAAPPPP!!!! "NELSOOOON!!!, NELSOON ANO BA!!." Humahagolhol na nang iyak si Mama hawak ang mga kamay ni Papa na lumapat sa pisngi ko, halos magdilim ang mundo ko sa sampal ni Papa pero tatanggapin ko, alam ko may kasalanan ako, nagkamali ako oo.

"Hahaha" Ang bitter kong tawa habang pinapahid ang mga luha ko at pilit na pinatahan ang sarili ko. "A bullshit answer right Pa? Tss. Alam ko hindi kayo maniniwala na hindi ko alam kung sino ang ama ng anak ko, but who cares, who will cares, e wala na siya e, iniwan ako sa ere. Importante pa ba na malaman niyo kung sinong ama dahil kahit anong gawin ninyo hindi na niya ito mapapanagutan, dahil iniwan na niya ako,... wala na siyaaa Paa, Maaa, wala na siya.... It's just in once upon a night at hindi ko alam na maging ganito ang resulta, Oo aaminin ko nagkamali ako, hindi ko napigilan ang sarili ko, pero Ma, Pa isipin niyo naman tao lang po ako, hindi po perpekto ang anak niyo,.... well sorry naman kung nasira ko mga expectation ninyo. Gusto ko mang pagsisihan ang lahat ng nangyari pero andito na tayo e.." Patuloy lang ang pag-agos ng luha ko, si Mama at si Papa na nakatungo, nakinig lang na parang inaabangan ang susunod kung sasabihin.

"Hindi na siguro importante na malaman niyo di ba kung sino ang ama ng anak ko dahil iniwan niya rin naman ako ee.. at.. at ibig sabihin ba rin nito itatakwil niyo na rin ako?"

"Anak?" Si Mama.

"Kawawa naman ako, iniwan na nga itatakwil pa ng magulang, ang sakit lang!"

Lumapit na sa akin si Mama at hinug ako. "Anak huwag ka namang magsalita ng ganyan, pamilya tayo dito tandaan mo yan. Kung hindi ka kayang panindigan ng ama ng magiging anak mo, kami, kami ng Papa mo ang mag-aalaga sa inyo." hindi ako nag sasalita, hikbi lang ako ng hikbi. At tinitigan si Papa, gusto kung maramdaman niyang how sorry I am.

"Shit Nadine." Bigla na lang lumapit si Papa at mahigpit akong niyakap.

"Pa, sorry,, hi hindi ko sinadyaaahh... sosoorryy."

"Shhhh, shhhh..I'm sorry anak, patawarin mo si Papa, nadala lang ako sa galit ko, sorryy. Sama - sama nating harapin ito. Okay? Hindi ka nag-iisa anak, nandito kami ng Mama mo, hinding hindi ka namin bibitawan, hinding hindi ka namin iiwan, ngayun pa ba na mas kailangan mo kami? Solid tayo dito diba?" Kumalas na si Papa sa pagyakap sa akin at pinunasan ang luha ko. "Sshhh tama na." Tumango lang ako. "I'm sorry Ma, Pa, sorry talaga huh?"

"It's okay honey, gustuhin man na magalit si Mama ngayun kasi, kasi hindi ito ang pangarap ko para sayo e.. pero.. pero choice mo man to or not nandito ako para supurtahan ka, nagagalit man kami ng Papa mo ngayun it is because mahal ka namin, mahal na mahal." Napaiyak talaga ako ng husto, ang sarap lang magkaroon ng pamilya na iniintindi ka at hindi dinagdagan ang sakit. I am so fortunate to have a Papa and a Mama like them.

"Mabait kang anak, yun ang alam ko Nadiine." Hindi na ako nagsasalita I just hug them both.

End of the Flashback

I decided to start anew here in Canada. Gusto ko mang kalimutan ang lahat but still parang kahapon pa lang din ang lahat. Day by day I am trying to move on. I have to face my present and my future with my son. Kahit gaano man kasakit ang nararamdaman ko, pero hindi ko tinuruan ang anak ko to hate his father. Ako ang may kasalanan, nagpatangay ako sa bugso ng damdamin ko. Ako dapat ang pumigil sa kanya nun dahil lasing siya, but I'm letting him. May kasalanan man ako, pero may kasalanan din siya and I hate him for that.