His eyes

When the night chances

Zenuwachtig speel ik met het wit-zilveren kruisje om mijn nek. Als het lang duurt stap ik over op het pulken aan mijn nagels. Alle meiden om me heen hebben het gezellig, nemen samen selfies met het podium op de achtergrond. En ik sta daar maar. Starend naar de grond, mijn zwarte, licht gekrulde haar mijn porseleinen gezichtje omlijstend. Ik leg een hand in mijn nek om zo efficiënt en onopvallend mogelijk, mijn haar achter mijn oor vandaan, verder voor mijn gezicht te laten vallen.

Ik legde een hand in mijn nek om zo efficiënt en onopvallend mogelijk, mijn haar achter mijn oor vandaan, verder voor mijn gezicht te laten vallen. Mijn ijs-groene ogen keken tussen de haren door het schoolplein over. Net toen ik tot de conclusie kwam dat hij nergens te zien was en ik een stap zette richting een paar meisjes die me wel aardig leken te vinden in de vorige pauze, voelde ik een hand op mijn schouder. Fel en koud draaide ik me om. Mijn zwarte haar zwiepte uit mijn gezicht.
"Wat heb jij nou voor rokje aan? We zijn een van de weinige scholen zonder uniform, weet je nog? Het lijkt wel een kilt! We zijn hier niet in Schotland, gewoon in Engeland." Hij zette een stap dichterbij. Ik voelde zijn hand naar de rand van mijn rokje gaan. Zijn bruine kuif raakte mijn zwarte lokken. Zo dicht zat zijn gezicht op de mijne.
"Alsjeblieft." Fluisterde ik. "Nee, niet doen." Ik fluisterde het maar het kwam eruit als een schreeuw. Ik keek op van de grond en keek hem recht aan. Wanhopig, en dat zag hij ook. Hij grijnsde en trok aan mijn rokje. In mijn strijd om mijn rokje weer omhoog te krijgen viel ik op de grond, pas toen hij vanuit zijn ooghoek een leraar zag aankomen liet hij me gaan. Ik voelde tranen opwellen van schaamte. Ik trok mijn rokje het laatste stukje omhoog en zette een sprint in richting de schoolingang.

Ik breng een koude hand richting mijn gezicht om mijn verbolgen gezicht te verbergen voor de meisjes naast me. Hoe is het mogelijk dat hij zo beroemd wordt, terwijl mijn leven het niet eens waard is om te leven? Een golf wraakgevoelens trekt door mijn lijf. Ergens ben ik zo jaloers op zijn leven. Het is niet eerlijk. En zo voelt het ook niet.
De eerste noot van het intro doet het publiek opschrikken. Foto's van de vier jongens in verschillende delen van de wereld worden afgebeeld op grote schermen rond het podium.
En ja hoor, daar betreden de jongens het podium. Ik kijk niet op of om. Ik durf niet. Niall begroet zijn fans en ik kijk immens voorzichtig naar het publiek om me heen, ze zijn veel te druk met de jongens en letten niet op mij. Gelukkig maar, want ik voel me een vreemde hier. Net zoals ik me al m'n hele leven een vreemde voel.
Na het eerste nummer durf ik voorzichtig op te kijken. Ik heb zijn stem al verdragen. Dat was stap een. Voorzichtig kijk ik langs de rand van het podium omhoog. Langs alle benen, ik kijk op naar Liam, naar Niall... En dan durf ik niet meer. Ik voel tranen van machteloosheid opwellen. Ik slik er zoveel mogelijk weg. Al zou het niet eens opvallen. Om me heen zijn heel wat meisjes die beginnen te huilen zodra ze hen zien. Met mijn lippen op elkaar geperst luister ik naar Night Chances. I've been thinking about you lately, does it ever drive you crazy, just how fast the night chances...

Gespannen zat ik naast hem, mijn ogen op de tafel gericht. Al het hele lesuur heeft hij niets tegen me gezegd. Hij was zelfs aardig tegen me geweest door mijn pen op te rapen nadat ik hem had laten vallen. Tegen het einde van het uur voel ik mijn schouders naar beneden zakken. Was ik er nu aan gewend naast hem te zitten? Was ik serieus aan het ontspannen? Ik begon in de kantlijn van mijn schrift te tekenen. Ik was toch al klaar met mijn werk. Hij kwam dichterbij met zijn stoel. Mijn hart schoot naar hartslag honderdtwintig en bijna automatisch schoof ik een paar centimeter van hem af. Maar daar was de muur.
"Wat is dat voor vies tekeningetje?" Fluistert hij vlakbij mijn oor. Ik bewoog mijn hoofd bij hem vandaan en antwoordde niet. Hij pakte zijn potlood en begon in mijn tekening te tekenen. Hij had nog gelijk ook, met een paar aanpassingen leek mijn tekening net op een penis. Hij schreef er 'je moeder' onder en scheurde het uit mijn schrift. Ik gaf nog steeds geen reactie. Tot hij mijn huiswerk in een propje propte en uithaalde om naar de leraar te gooien. Ik keek hem geschrokken aan.
"Wat wou je eraan doen?" Vroeg hij met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht. Hij gooide. De leraar keek om en opende het propje.
"Je moeder." Las hij hardop voor. "Wie van jullie beschikt er over deze vermakelijke humor?" Ik deed mijn best niet te gaan huilen. Mijn leraar Nederlands herkende mijn handschrift uit duizenden. Hij vond me de voorbeeldige leerling.
"Calleigh?" Vroeg hij waarschuwend. Ik keek verslagen op. "Dit had ik niet van jou verwacht." Vanuit mijn ooghoek zag ik de pestkop lachen. Waarom is hij in godsnaam zo onvoorspelbaar?