AFEWA ACADEMY (The History of Elements)

Chapter 2: It's Happening

Mirah's POV

It's been 5 hours since I locked my self on my room kaya naisipan ko ng lumabas..

Isa pa, I know that mom was very worried. Ilang beses siya kumatok sa kwarto ko at tinatanong kung ayos lang ako pero hindi ko siya pinag bubuksan..

At that moment, I blamed her.. Kung hindi dahil ginusto niya akong mag disguised, hindi sana ganito ang trato sakin ng mga tao..

But when I calmed my self. Naisip ko na it's all my fault. Naging mahina ako.. Pinag disguised lang naman niya ako pero never niya sinabi na hayaan kong apihin ako ng mga tao..

Ako ang naging duwag.. hinayaan ko lang na sabihan ako ng masasakit na salita.. kung naging matapang lang sana ako, walang ibang tao ang mang aapi sakin..

Pagbukas ko ng pinto, naawa ako sa kalagayan ni Mama. She's sitting in front of my room, she's also sleeping.. Siguro sobrang napagod siya. hindi man lang niya namalayan na binuksan ko yung pinto.

Umupo ako sa harap niya at hinawakan ko siya sa pisngi.

"Mama, I'm sorry for worrying you" sabi ko after she opened her eyes.

hinawakan niya yung kamay ko na nakahawak sa pisngi niya..

"No honey, I'm sorry. kasalanan ko to, kung hindi sana kita pinag disguised, di ka aapihin ng mga tao" sagot niya. and what made my heart broken is when I see her crying.

"Wala po kayong kasalanan Mama, pinag disguised niyo nga po ako, pero ako po yung naging duwag at hinayaan ko sila na ganituhin ako" sagot ko

"Wag ka mag alala anak. I've decided to transfer you to other school. At doon, hindi ka na mag didisguised. Just be yourself. At wag na wag mo na hahayaan na apihin ka ng ibang tao. Wag mo hahayaang may mananakit sayo" mahabang sabi ni mama.

"Sige po mama, I'll promise to be strong. hindi ko na po hahayaan na may mang bully sakin" sagot ko.. I am so happy na lilipat na ako ng school. Pagkatapos nang nangyari, ayoko ng makita pa yung tatlo na yon.

And most importantly, ayoko ng mag disguised.

Niyakap ako ni Mama at hinalikan sa noo. Pagkatapos ay inaya niya ako sa kusina para kumain..

Don ko lang naramdaman ang gutom.. hindi nga pala ako nakapag lunch dahil sa nangyari. And it's already 6:00 pm. kaya gutom na din talaga ako..

Habang kumakain ako. napatingin ako kay mama nang bigla siyang magsalita.

"Do you remember what I'm always telling you when you're asking me about why you need to disguise yourself?" seryoso yung muka niya kaya medyo napa ayos ako ng upo..

"Yes po, lagi mong sinasabi na 'I will know it once I turn 18'."Sagot ko sa kanya.

"Do you remember that your birthday is tomorrow?" sabi niya na nagpa kunot sa noo ko.

I looked on my phone's wallpaper and mom was right.

I suddenly felt nervous but excited at the same time.

"Ow, I totally forget that mom" natatawa kong sabi.

napa hawak nalang sa noo si mama

"How could you forget your own birthday?" tanong niya at nag kibit balikat nalang ako.

"So, I have something to tell you..." napangiti ako sa sinabi niya.

"But this is not the reason for your disguise" napasibangot ulit ako.

"I won't tell you the reason. Gusto ko na ikaw mismo ang umalam. I know you won't understand what I am saying right now, pero maniwala ka sakin, darating din yung araw na malalaman mo ang dahilan kung bakit kailangan mong itago ang totoo mong katauhan"