Vrienden met de vijand

Nora

Ik schrik wakker. Mijn hart bonst. Ik kijk om me heen. 'Leef ik nog?' Terwijl ik besef dat het allemaal een droom was, probeer ik weer te gaan liggen. Ik slaak een diepe zucht. Slapen lukt niet meer en als ik mij nog eens om draai, hoor ik mijn wekker. 'Tringgg, tringggg. Tringggg, tringgg.' Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. De nog donkere gang schrikt me af, terwijl ik nooit bang ben geweest in het donker. In de badkamer klik ik snel op het lichtknopje en het zwakke lampje begint te schijnen. Ik kijk in de spiegel, naar mijn smoezelige, slaperige hoofd. Om er iets minder slaperig uit te zien, was ik mijn gezicht en doe ik mijn haar. Zeven uur 's ochtends is gewoon te vroeg voor mij. Ik heb minstens tot 11 uur nodig om wakker te worden. 
Terug in mijn kamer kleed ik mij aan. Zoveel keuze is er niet, het aantal broeken heeft zich terug gedrongen naar twee. Mijn moeder heeft er drie verkocht, omdat ze het geld ergens anders voor nodig had. Ik zucht en loop naar beneden. 'Hey, mam...' zeg ik. 
'Goedemorgen, liefje', zegt ze, 'Is er iets?' 
'Nee hoor, alles goed.' 
'Zeker weten? Je weet dat je alles tegen mij kunt zeggen.' 
'Ja, mam. Laat me gewoon even met rust.'
'Ah, ik weet het al. Je hebt een beetje last van een ochtendhumeur.' zegt ze plagerig. Ik negeer  het. 

Als ik mijn ontbijt op heb, pak ik mijn tas en spring ik op de fiets. Ik zeg mijn moeder nog snel gedag en daarna race ik naar school. De gevolgen van langzaam zijn in de ochtend zijn groter dan je denkt. Als ik op school aankom, hoor ik namelijk al de laatste bel. 'Shit! Alweer te laat!' denk ik terwijl ik naar het lokaal sprint. 'Sorry, mevrouw. Ik-' begin ik, maar ik wordt onderbroken. 'Ga zitten.' zegt mevrouw de Jong. Snel loop ik naar mijn plek en pak ik mijn spullen. Ik hoor gegiechel achter me. Ik draai me om.