Hepimiz en az bir kez yaşamışızdır. Ailemiz bizi başkalarıyla kıyaslar.
Bu, bende dahil herkesin zoruna gider bence. Bütün herşeyi onların beğenmesi için kusursuz yapmaya çalışırsın, başarırsın. Ama onlar yine de bir kusur bulup kıyaslarlar. " onun dersleri harika, senin ki niye öyle değil?" "Bak şu kıza yemek yiyor durmadan, sende yesene kalmışsın çubuk gibi." Derler. Bunları öyle direkt sade bir şekilde demezler, yetmemiş gibi üstüne sizi küçümser, benzetme yaparlar. Ayı gibi, çubuk gibi, zürafa gibi, cüce gibi vb. Şeyler derler. Sözde bunu iyiliğimiz için yaparlar. Onlara göre, biz bunları duyunca gaza gelir, kendimizi geliştirmeye çalışırız. Bu tamamen yanlıştır. Böyle yapmak psikolojimizi olumsuz yönde etkiler. Mesela telefonunuz donar, düzelsin diye onu iyi bir pataklarsınız, düzelir ama içten bozulur aslında fakat biz bunu göremeyiz. Bu olayda bunun gibidir. Düzeliriz ama aslında ruhumuz bozulur. Hayatta ki tek amacımız insanları geçmek, en iyisi olmak olur. Bu iyi bir hayat amacı gibi gözüksede öyle değildir. İnsanı kendi olmakdan çıkarır bu durum. Bana göre şu hayatta kendi olmalıdır insan. Bu herşeyden önemlidir benim için. Sizin içinde umarım öyle olur.
Havva Nurdan bir söz
Kendiniz olun. Siz hiç gördünüz mü, Elma ağacının armut ağacına özenip, dallarında armut yetiştirdiğini?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Havva'dan sözler
Random"seni beyazlar içinde görünce seviniyorum." demişti. O zaman neden ağlıyordu kefen giydiğim de? "gel, gitme" dedi. beni yakalamaya çalışırken, "gel, gitme!" dedi. Ben uçurumdan atlarken. NOT: kitapta ki bütün sözler, cümleler, yazılar hepsi bana ait...
