Şerefsiz

KARMAŞA DUYGU

Çocukluğumun başlarıydı. Anaokuluna başladığım ilk gün annem beni salonun tam ortasında bırakıp gitmişti diğer çocuklara baktığımda hepsi ağlıyordu. Bir tek anlamamışçasına etrafı inceleyen kendim sanıyodum fakat bir çocuk daha vardı,erkek çocuğu. Tıpkı benim gibi saçma saçma etrafı inceliyordu. Bakışlarımı ondan alıp sınıf olduğunu yeni öğrendiğim yere doğru yol almaya başladım. Eşyalarımı dolabıma yerleştirdikten sonra bir köşeye oturup öğretmenimizin gelmesini bekledim. Bakış açım kapı tarafına bakıyordu. Az önceki çocuk içeri girdi benim yaptıklarımın aynısını yaptı ve 3 kişi solumdaki kızların yanına oturdu. Okuldakilerin ağlamaları kesilmiş, bazıları kahkaha atarak oyun oynuyorlardı. Çok tepkisizdim sanki annem beni duvar olarak doğurmuştu adımı annem koymuş, İzgi, İzgi Dağlan. Maddi durumumuz iyinin bir üstüydü. Babam ayakkabı sektöründe tasarımcı. Onun maaşıyla geçimimizi sağlıyorduk annem ev hanımıydı.