⇝İnsanlığın devlere karşı kazandığı zafer'den sonra Levi çok eskiden kendine verdiyi sözü tutmak için elinden geleni yapmaya çalışır.Bakalım yapa bilecekmi?
cr: @remsnz 'zeval'
Bu fic zeval isimli fic'ten esinlenilmiştir.
cr: @remsnz 'zeval' Bu fic zeval isimli fic'ten esinlenilmiştir.
###
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
###
Artık savaş bitmişti.Yıllardır yolunda milyonlarca can verdikleri,yeri geldi can almak zorunda kaldıkları,yoldaşlarından,ailelerinden oldukları,milyonlarca fedakarlıklar yapmalı oldukları,zaman-zaman ciddi yaralar aldıkları,yeri geldi gecelerini gündüzlerine katıp çalıştıkları,dayanılmaz acılara katlanmalı oldukları,kısacası,uğruna her şeylerini verdikleri zaferi sonunda elde etmişdiler.
Artık özgürdüler.Artık onları kimse yok etmek istemeyecekti.Artık savaşmayacaktılar.Artık kafesdeki hayvanlar gibi duvarların arkasında sıkışıp kalmayacaktılar.Artık savaşa hakkında düşünmeyeceklerdi,yaşamak için savaşmak mecburiyyetinde değillerdi.Hayallerini,aşklarını,heveslerini bir yere gömmek mecburiyyetinde değillerdi.
Her kesin gözünden yaşlar akıyordu.Ama bu seferki yaşlar diğerlerinden farklıydı.Bu seferki kederin,üzgünlüğün değil sevincin göz yaşlarıydı.Acı çekmeyecekleri için,hayallerinin peşinden koşma imkanları oldukları için,her zaman mahrum kaldıkları özgürlükleri için akıyordu bu göz yaşları.
Bir-birlerini kucaklıyor,sevinç çığlıkları atıyordu askerler.Kimisi sonunda ailesine kavuşa bileceği için,kimisi hayallerini gerçekleştire bileceği için,kimisi de istedikleri zaferi kazandıkları için seviniyordu.Her kes çok acı çekmişti bu savaşta.Ama acıları diğerlerinden daha derin olan biri vardı en ıssız köşede bir kayaya yaslanan.
Son defa kalbini adadığı yaralı elini kalbinin üzerinden usulca indirdi Levi.O da bu zaferi uğruna çok şeylerini feda etmişti.Fedakarlıkları,çalışmaları,yaralanmaları,kayıpları başka birininkisiyle karşılaştırılamazdı bile.Haliyle seviniyordu içten-içte.
Bir süre eline baktı.İki parmağını yitirdiği elinden yaralı ayağına kaydı buz mavisi gözleri.Sonraysa yüzüne götürdü elini.Sargıların üzerinde gezdirdi arda kalan parmaklarını yavaş-yavaş.Bir gözü görmüyordu artık.Yürüyemeyeceği de belliydi.Artık insanlığın en güçlüsü değil en zayıfı olmuştu yüzbaşı.
Her tarafı ağrıyordu Levi'nin.Nefes almak bile ona zor geliyordu.Hareket etmeye takat kalmamıştı onda.Ama yinede kafasını dumanların arasında yavaş-yavaş gözüken siluetlere çevirdi.Hepsi tanıdık yüzlerdi.
Jean ve Connie bir-birine sarılıp ağlıyordu.Üzülsün mü,sevinsin mi bilememişti Levi. Az önce onları bilerek geride bırakmıştı.Tabi onlarda titana dönüşmüştü qazın etkisinden.Eren'in titan lanetini yok etmesiyle eski hallerine dönmüştüler. Bunu yapması gerektiğini biliyordu ama şimdi onların nasıl yüzüne baka bilirdi.Resmen onları gözlerinin içine baka-baka ölüme yollamışdı.Daha da önemlisi vicdan azabını nasıl görmezden gele bilirdi?Onlar daha gençti çokça hayalleri olan.
