Zamia Brecken Wringler
Nagising ako nang maramdaman ang malamig na tubig na dumaloy mula sa ulo hanggang sa umabot ito sa mukha ko.
I could feel the pain on my head, nang hawakan ko ang gilid ng ulo ko'y humapdi ito, at nang tignan ko ang kamay ko'y may dugo doon.
"It hurts?" A vivid voice coming from nowhere. Dumaloy ang kaba at takot sa sistema ko, yinakap ko ang tuhod ko at tinago ang kamay kong nanginginig.
"P-Please stop this... parang awa mo na... ang sakit-sakit..." I begged. Kahit pa hindi ko alam kung nakatingin ba ito sa akin.
"Huli na para magmakaawa..." I heard a footsteps, papalapit ito sa akin kaya mas lalo akong kinabahan.
I cried. "No! Pakawalan mo ako! I promise I won't tell anything! Kakalimutan ko ito! Hindi ako magsusumbong! Just please... please let me free!"
"Continue that. I'd love seeing you miserable, dahil iyan ang nababagay sa mga katulad mo! Ikaw dapat ang naghihirap ng ganiyan!" Tinakpan ko ang tenga ko.
The laugh that coming from that person is like a poison to me.
"Why are you doing this to me? Anong ginawa ko sa 'yo!?" My anger burst as soon as my tears.
Subrang sakit ng buong katawan ko, ang ulo kong parang mabibiyak.
"Sa akin wala! Pero sa taong kilala ko meron! And I'm returning the favor to you! Now claim it Zamia! Claim it and feel it!" Isang malakas na hampas mula sa latigong hawak niya ang tumama sa likuran ko.
"AHHH!!!" Malakas na sigaw ko nang dumampi ito sa likuran ko. Hindi pa ito nakontento at muli ay hinampas niya ito sa akin.
Why? Why are they doing this to me? Hindi ko maintidihan... it hurts so bad, wala akong magawa kundi ang tiisin.
"Latigo is not exciting anymore... should we try this?" Isang malaking kahoy ang kinuha niya sa gilid at pinakita sa akin.
Malakas na kumalabog ang puso ko.
"No please... don't... parang awa mo na! I can't take it anymore... pakawalan mo ako maawa ka! They won't hear anything from me! Pinapangako ko 'yan! Walang makakaalam nito... I will not tell anyone, please let me live." Lumuhod ako sa harapan niya kahit subra-subra ang panghihina ng tuhod ko.
"Let you live? I just want to inform you, that all people who's into my hands didn't get the chance to survive. Lahat ng taong dumadaan sa akin... sinisigurado kong hindi na mabubuhay pa. That means, you... you will never get the chance to live."
Seconds ago naramdaman ko na ang malakas na hampas ng kahoy sa likuran ko. Parang nabalian ako ng buto dahil doon.
Dahil sa subrang panghihina ay bumagsak ako. At ngayon kitang-kita ko ang kamay nitong may hawak na kahoy, nakaangat sa ere at handa ng ihampas sa mukha ko.
"NO! NO!"
"ZAMIA!?"
"ZAMIA!?"
Napabalikwas ako nang bangon habang habol-habol ang hininga ko. Tagaktak ang pawis ko at walang tigil na umaagos ang luha sa mata ko.
That nightmare... again.
"Zamia?" Si Nanay ang bumungad sa akin. Punong-puno ng pag-aalala ang mukha niya at pinupunasan ang pisnge ko.
"'N-Nay... b-bakit? Bumalik nanaman! Bumalik nanaman ang ganoong panaginip ko!" Nakasabunot ako sa sarili ko at pilit ako nitong pinipigilan.
"Zamia... Zamia..."
BINABASA MO ANG
The Unknown Daughter (COMPLETED)
HumorTahimik lang naman ang buhay ni Zamia sa isang malayong probinsya. Ngunit nagbago ang lahat nang makilala niya ang isang bata, pinipilit nito na si Zamia ay ang kanyang Ina. Dumagdag pa ang isang lalaki na siyang ama ng bata, handa itong bayaran si...
