ÖLÜ BEDENLER

KAÇIŞ

Steve ve yanındakiler benle uğraştığı süre içerisinde asla sesini çıkarmayıp sakin ve korkak bakışları ile etrafı süzen siyahi adamın bana fısıldayarak seslenişi ile uyandım.

(Siyahi Adam): Hey dostum.

(Tyler): Ne yapmaya çalışıyorsun?

(Siyahi Adam): Sessiz ol aralarından biri uyanacak.

(Tyler): Söyle dinliyorum.

(Siyahi Adam): Kimsenin ölmesini istemem. O yüzden düğümleri açtıktan sonra buradan hızlı ve sessiz bir şekilde kaç.

(Tyler): Bunu neden yapmak istiyorsun?

(Siyahi Adam): Gözümün önünde seni öldürmelerine müsaade edersem tanrının karşısına nasıl çıkarım? 

Kurduğu cümlelerin ardından dindar birisi olduğunu anladım. Bu çok işime yaramak ile birlikte hayatımı kurtarmıştı. Düğümleri çözmesinin ardından bana dışarıda kendimi savunabilmem için bir adet balta uzatmış yavaş adımlar ile bulunduğumuz dairenin çıkış kapısına beni yolcu etmişti. Kapıyı tam aralarken yaptığı iyilik için teşekkür etmem gerektiğini anlayıp şahsa doğru döndüm.

(Tyler): Teşekkür ederim. Hem ismini öğrenebilir miyim?

(Siyahi Adam): Kevin ben. Şimdi buradan hızlı bir şekilde uzaklaş.

Durumun şaşkınlığı sessiz olmam gerektiğini bana kısa bir süreliğine unutturdu ve kapıyı ses çıkaracak bir şekilde kapatmama neden oldu. Hızlıca merdivenlerden indim ve apartmanın dış kapısına ulaştım. O sırada Steve pencereyi aralayıp kafasını dışarıya doğru çıkarttı.

(Steve): Nereye kaçtığını sanıyorsun öleceksin!

Seslenmesi ile birlikte Ava 'nın pencereden çıkıp gece kafama doğrulttuğu silah ile ateş etmesi bir oldu. Mermilerin bedenimi sıyırmasından sonra hızlı bir şekilde kendimi başka bir apartmanın duvarları ardına attım. Etrafta ki çürükler Ava 'nın ateş sesini duymuş olmalı ki bulundukları apartmana doğru yöneldi. Ben ne olup bittiğini görmek için duvarın ardından bulundukları konumu süzüyor bununla birlikte kendi etrafımı kontrol ediyordum. Bir el ateş sesi duydum. Lanet olsun acaba Kevin bana yardım etti diye onu mu öldürdüler. Oraya doğru koşup ne olduğunu görmek istemem ile birlikte yanlış fikir olduğunu anlayıp arkamı dönmem bir oldu. Ardından merkezin ortasında bulunan hastaneye doru koşmaya başladım.

Benim yüzümden birinin daha ölmesi düşüncesi beni rahatsız ediyor mantıklı hareket etmemi engelliyordu. Neden hastaneye koştuğumu bilmiyor her defasında daha da hızlı koşmak için çabalıyordum.