•Kitaplıktaki Göz•

2.Bölüm "soluk düşünceler"

2. Bölüm geldi. ♡

Dünün yorgunluğunu atlatamamış bir şekilde uyanmıştım. Yüzüm bir ölünün yüzü kadar soluk, gözlerim sanki saatlerce ağlamış gibi şişti.

Gözlerimi güçlükle açabiliyordum. Bu evde ikinci günümdü, garip hissettiriyordu belki de iyi gelmişti.

Düşüncelerimi serbest bırakmıştım, yaşadıklarımı, taşındığım bu yeni evi. Derken, arka arkaya gelen mesajlar dikkatimi dağıtmıştı. Telefonu elime alıp baktığımda gelen bidirimlerin Rana'ya ait olduğunu gördüm.

Rana: her şey yolunda mı?

Rana: neredesin sen?

Rana: senin güzel bir azara ihtiyacın var.

Rana: uyandın mı?

Nesrin: amma kafa ütüledin be Rana

Nesrin: dün bu arkadaşın yeni bir eve taşınamkla uğraştı hatırlatayım.

Nesrin: anca uyanabidim, her şey yolunda.

Nesrin: gidip biraz atıştırayım, midem kazınıyor.

Rana: ah anladım, pekâlâ daha sonra mesaja geri dönüş yaparsın.

Rana: bu arada sabah acil işim çıktı giderken haber veremedim, sorun olmamıştır umarım.

Mesajların devamını okumadan çıktım. Mutfağa yöneldim dolaptan süt ve kahvaltı gevreği çıkardım. Ardından hazırlayıp salondaki kanepeye oturmak
için mutfaktan çıktım.

Tv açıp kanallara bir göz attım, ilgimi çeken bir içerik pek yok gibiydi. Elimdeki gevrek kasesini masaya bırakıp odanın yarısını kaplayan kitaplığa yöneldim.

Yaşlı koca bir adam gibi görünen kitaplığın raflarında göz gezdirmeye başladım.

Çok düzenli görünüyordu üstelik birileri her gün biriken tozları temizliyormuşçasına temizdi. Bana sorarsanız kesinlike bu ev kadar bu kitaplıkta garipti.

Ben bunları düşünmekle meşgülken kitaplardan biri sertçe yere düştü.
Sesten dolayı korkmuş ve ürpermiştim.

Düşen kitabı almak için yere eğilirken, aniden masaya koyduğum kase yere düşüp kırıldı.

Gerilmeye başlamıştım çünkü o kase kendiğinden hareket edecek kadar hafif değildi.

Kendime gelmemle birlikte şişe kırıklarını toplayıp çöpe attım. Böylelikle kahvaltımı da yapamamıştım.
Her neyse kitaba baktığımda yerinde değildi ama kitabı rafa koyduğumu da hatırlamıyordum.

Aklım karışmıştı, kitaplığa baktığımda bir rafı boştu. Raftaki boşluğa yöneldiğimde olması gerektiğinden daha karanlık bir boşluk vardı.

Odaklanıp içeriye bakıyordum ki sanki şiddetli bir rüzgar itmişçesine kitap kendi yerine gelmişti

Korkum gâlip gelip ani bir hızla evimden çıkıp arabama oturdum. Gideceğim yer belliydi Rana'nın evi.