Amy
Bugün aşırı sıkıcı bi' gün. Gerçekten bıktım. Odamı toplamak için kalkmaya karar verdim. Tam müzik açacakken kapım açıldı ve Louis'yi gördüm.
Hızlı adımlarla yanına vardığımda endişeyle sordum. "Bir sıkıntı mı var?". Bana bakışlarından her şeye bu kadar endişelenmememi söylediğini anladığımda gözlerimi devirdim. Sakin ses tonuyla, "Eğer odana girmemi istemiyorsan açıkça söyle. Ama söylesen de yapabileceğimi zannetmiyorum çünkü seni çok özlüyorum." dediğinde sıkıca ona sarıldım. Gerçekten onu çok seviyordum ve ona bir şey olursa yaşayamazdım.
"Özür dilerim, dalmışım." Derin bir nefes aldım, "Nasılsın, nasıl gidiyor?". İyi olduğunu belirtip sohbete dalmışken odama annem girdi. Gözleri bir şey isteyecek gibiydi. Bu yüzden uzatmadan sordum, "Bir şey mi isteyeceksin?". Louis bana bakınca saygısızlaştığımı fark edip özür dileyecekken annem lafımı kesti. "Sorun değil. Her neyse, evet Amy bir şey isteyeceğim ama yüksek ihtimalle reddedeceksin. Bu yüzden kardeşinin yanında sormak istedim." Annemin ne yapmaya çalıştığını anladığım için gözlerimi devirdim. Kesin yine beni de yanlarına alarak küçük bir iş gezintisine gitmek istiyorlardı. O küçük dedikleri iş gezileri de genelde bir ayı geçiyordu ve anlamadığım bir şekilde babam genellikle yaz ayında yapıyordu. O sıcak havayı çekmek işkence gibi geliyordu ve en önemlisi insanlarla kaynaşmak... Özellikle bunu istemiyordum. Tam itiraz edecekken annemden, "Kardeşinin istediği bir yer ve sensiz gitmek istemiyor Amy. Lütfen bir kerecik olsun gel." dediğinde Louis'ye döndüm. Sırıtıyordu. Normalde asla kabul etmeyeceğimi biliyordu ve bunun için yanıma gelmişti. Çünkü o da tek zaafımın o olduğunu biliyordu. Of Louis...
Annemde yanıma otururken kabul etmek zorunda kaldığım yeri öğrendim. İtalya. Louis'nin hep hayal ettiği yer. Bu yüzden fazla bir şey demedim. Ama babamın orda iş ayarlayabilmesine de şaşırmıştım. Çünkü geçen yıllarda da istiyordu ama olmamıştı. Daha sonra havadan sudan konuşurken Louis odasına playstation oynamak için gitti ve annemle tek başımıza kalmıştık. Sohbete devam ederken kısa bir sessizlik oluştu. Annem ardından, "Neden 7 aydır hiç dışarıya çıkmıyorsun? Eskiden seni dışardan toplayamazdım." sorusuyla sessizlik bozulmuştu. Olayı atlatabildiğimi zannederken kalbim ağrımaya başladı. Neden silinemiyordu ki istemediğimiz anılar aklımızdan? Gerçekten çok sinir bozucu. Anneme bakmamaya çalıştım ve sorusunu umursamamayı deneyerek, "Bilmiyorum, artık eskisi gibi çekici gelmiyor ve biliyorsun Louis'yle ilgilenmem gerek." dedim hafif titreyen sesimle. Bir şey olduğunu anlar gibiydi. Tam bir şey söyleyecekken lafını kestim. "Her neyse, odamı toplamam gerek." diyerek annemin bileğinden tuttum ve yataktan kaldırdım. Hızlı adımlarla kapıyı açtığımda yanaklarını şişirerek dışarı çıktı. Biraz oturup soluklanmayı denedim ama olay tekrar gözümün önüne geldi. Nefret ediyordum bunu yaşamaktan. Daha fazla düşünmemeye çalışarak telefonumdan şarkı açtım ve odamı toparlamaya başladım.
...
Odamı yaklaşık bir saatte toparlamıştım ve karnım acıktığı için mutfağa koştum. Sol elimdeki telefondan çalan şarkıyı tam durduracakken telefonum çaldı. Arayan Harry'di. Gözlerimi devirerek reddettim. Ardından dolaptan süt ve bir kaç abur cubur aldım. Kapağı tam kapatacakken mutfak camından gülümseyerek bakan Harry'i gördüm. Gerçekten çok sinir bozucuydu. Onunla konuşmak istemediğimi anlamıyordu, inatla sözde 'arkadaş' olmak istiyordu. Ama hayır, bir daha arkadaş olmak isteyen erkeklere güvenmeyecektim.
Elimdekileri hızlıca tezgaha bırakıp tam kapıyı kilitleyecekken benden hızlı davranarak çoktan içeri girmişti. Lanet olsun, benden hızlıydı! Aşırı sinirlerimi bozmuştu. Bağırarak, "Evden şimdi dışarı çıksan iyi edersin!" dediğimde sırıtıyordu. Dediğimi umursamayarak, "Hoşbuldum. Bu arada İtalya'ya geleceğini duydum ve bende gelmek istedim. Sonunda arkadaş olabileceğiz." dediğinde tam tekrardan çıkması için bağıracakken Louis'yi kollarını açarak Harry'e sarılırken gördüm ve sustum. Louis gelmeseydi yüksek ihtimalle katil olacaktım. Hiç sevmiyordum bu çocuğu.
