My Romeo

There's No Time Machine (Part 1)

Bago sabihin ni Jr ung past niya. We decided na pumunta sa food court para kumain (Ulit). Pagkatapos niya mag-order nagsimula na siya...

"Hmmm...Ikaw talaga, pangalawang libre ko na yan sa iyo ahhh....", sabi ni Jr

"Oo nga...Hi Hi Hi...", sabi ko

"Sisimulan ko na ba ang istorya?...", tanong niya sa akin

"Parang ayoko ng sabihin mo ung past mo...", bigla akong nalungkot

"Huh?...Bakit?....", tanong niya

"Kasi pagkatapos ng lahat, hindi na tayo magkikita....alam mo namang malapit ta-", sumabat agad siya

"Well, IT's worth it after all....", sabi ni Jr

"Kahit na....Past? Friendship?...mas pipiliin ko ung friendship kaysa sa past mo!...kasi "past is past" ....Wala na tayong magagawa dun...", sabi ko

"Pero...Alam mo Aira, Even though past is past ....We should put in our minds that the past is the one who determines us in the present. It's just the same in the future: what we do now will affect the future, even the slightest thing you do will affect no matter what...But, all you need is to accept the truth that what we are living today it because yesterday, we told to ourselves "I need to live for tomorrow, next week, next month, and next year and for eternity...."...that's what we always told to ourselves, even we don't know that we always tell that line to us. It's because it's always in our minds, It's an inheritance from our ancestors. That's why you need to be grateful that you're living today and tomorrow and for many days...." , ang haba-haba ng sinabi niya, pero lahat ng bahagi ng sinabi ni Jr ay naintindihan ko....

"Ganun ba?..." napatungo na lang ako

"No matter what happens...Just accept it....Wala namang mawawala ehhh...", sabi niya

"Anong walang mawawala?!...ung pakakaibigan natin?...", sabi ko

"-Sisimulan ko na ang istorya ko-", hindi niya sinagot ang tanong ko

"TEKA LANG!!--", sigaw ko

"-nagsimula iyon ng mga 4 years old lang ako..", sabi niya

Wala na lang akong nagawa kundi ang pakinggan siya...

"Buo ang pamilya namin: tatlong magkakapatid, may trabaho at kumikita si papa ng sobra para sa amin at housewife lang si mama...IT was a perfect family pero...Dahil sa akin, nagbago ang lahat...", sabi ni Jr

"Anong nagbago?...", sabi ko

"Ang pamilya ko ay binubuo nila: mama (Merilyn), papa (Norman) at dalawa ko pang kuya na si Jerome (Panganay), Niel (Second) at ako...Pinagtake ako nila mama sa isang school na may summer class program, Pang-Pre-assessment ba?...", sabi niya

"Parehas pala tayo....", kailangan kong pahabain ung story niya, *Cries inside*

"Everyday na pumapasok ako, kasama ko parehas na kuya ko....They always wait outside the classroom and when I go out with a star on my hand, they praise me. They even gave me an ice cream when I get 3-stars...Even my parent are proud of me....They always talk about me when they're talking to our neighbors...I know, They love me so much....", sabi niya

"So? anong nangyari? Masaya naman pala ang pamilya mo ehh, bakit parang parati kang malungkot???...", tanong ko with fake smile in the end

"Hindi na siya kasing saya katulad ng dati...", sabi niya

"Huh?...bakit?", sabat ko

"One day...Lumabas ako ng classroom ng sobrang masaya. Naka four-stars ako...Minsan lang iyon mangyari kaya sobrang masaya ako...Nakatatak rin sa isipan ko na everytime na may stars ako, magiging sobrang proud sa akin ang mga parents ko....", sabi niya

"So?...Sobrang proud naman ang mga parents mo pag-uwi mo~...", sabi ko

"Hindi...Sobra--Sobra silang galit na galit....*umiiyak na siya*....*Sob sob*...Kasi...Teka lang...di-ko mapigalan umiyak...", umiiyak na si Jr

"Bakit....teka....", hinimas-himas ko ung likod niya....hanggang sa tumahan siya....Hindi ko alam ang gagawin...hindi ko alam kung paano siya papakalmahin...kaya ang ginawa ko na lang ay ang maghintay na tumahan siya...

"Sige na...ok na ako...ayoko namang may babaeng makakita sa akin na umiiyak...", sabi niya na patahan na

"Sige ituloy mo na...", sabi ko na lang

"Paglabas ko sa classroom namin, hindi ko sila agad nakita...Hinanap ko sila kuya. Sa ibang classroom, sa faculty, sa office, sa canteen, nalibot ko na lahat ng lugar sa school pero hindi ko parin sila nakikita. kaya sinubukan kong hanapin sila sa labas. Pinigilan man ako ng guard, nakalusot naman ako. Doon sa labas nakita ko sila, naghihintay sa akin. Pero, hindi sila nakatingin sa akin. Magkausap sila na parang may problemang nangyayari...", sabi ni Jr

"Paano mo nakuha ang atensyon nila?....", tanong ko

"Tumawid ako-mag-isa...", sabi ni Jr na maluha-luha ulit

"Huh?...Bakit?...", tanong ko

"Dahil gusto kong makita nila ako....", sabi ni Jr

*Author Writing Here*

This is where it ends for now....Kung naiyak na kayo, mas iiyak pa kayo sa next story...so, sorry for the tears..:D

As always, thanks for reading :D