Hayalin Kadar [gxg]

[26]

Üstümü düzeltip derince nefes alıp verdikten sonra kapıyı çaldım. Bugün Lila'nın doğum günüydü. Küçük bir hediye ve pasta almıştım. Gece yarısı herkesten önce ben kutlamak istemiştim. Kapıyı açan Nisan olunca gülümsemem silinmişti.

O gülümserken içeri gösterip "Gelsene" demişti. Elimdeki poşetleri sıktım, şansımı sikeyim.

"Ben ge-"

"Israr ediyorum, lütfen"

Amacı neydi? Üçümüz aynı evde Lila yeni yaşına girerken ne yapabilirdik? Her şey açıkça ortadaydı. Artık kaçmayacaktım. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim. Benim kaybedecek bir şeyim yoktu.

Lila beni görünce ayağa kalktı, beni beklemediği kesindi. Doğum gününü bildiğimi bilmiyordu. Böyle bir süpriz yapmam hepimize süpriz olmuştu.

Nisan odaya girdiğinde "Ne hoş" dedi. Kafayı yediğinden artık tamamen emin olmuştum.

Nisan birden "Yaptığının farkında mısın Lila?" diye bağırdığında korkmuştum.

"Aranızda ne var?" diye sorarken Lila'nın üstüne yürümüştü. Şu an ne yapacağımı bilmiyordum. Sesizlik uzayıp giderken Lila'nın bir cevap vermesi için yalvarabilirdim. Hiçbir şey diyememişti, her şey ortada olmasına rağmen. Bu kadar mı korkaktı?

"Beni seviyor" dediğimde Nisan gülmüştü. Ardından Lila'yı omuzlarından itmişti. Sanırım şu anda canımı en çok yakan Lila'nın tepkisizliğiydi.

"Gerçekten söyledin mi ona onu sevdiğini?"

Lila sessizce "Evet" demişti. En azından inkar etmemişti.

Nisan "O seni benim sevdiğim gibi sevebilir mi?" diye sorduğunda Lila "Saçmalıyorsun" demişti.

"Gerçek seni sadece ben sevebilirim, bunun farkında değil misin?"

Nisan ağlamaya başladığında kendimi arkamdaki koltuğa attım. Olayların bu hali almasını istememiştim.

"Yaptıklarını bilse sence seni sevmeye devam eder mi Lila?"

Kaşlarımı çattım, neyden bahsediyordu?

"Denemek ister misin?"

Lila Nisan'ın kolunu tutarken "Sakın" demişti.

Nisan güldü. "Artık kaybedecek bir şeyim kalmadı Lila"

Nisan bana doğru geldiğinde koltuğun kenarlarını sıktım. Bana ne diyeceğini düşünmekten gerilmiştim.

"Lila'yı gerçekten seviyor musun?"

Lila'ya baktım. Terlediğini ve bir elinin titrediği gördüm, diğer eli arkasındaydı. Yeniden Nisan'a bakıp yavaşça kafamı salladım.

"Öfke sorunları olduğunu biliyor musun?"

Kaşlarımı çattım. Lila genel olarak sakin biriydi. Aklıma barda yaşanan o gece gelince düşüncem değişmişti. Onu ilk kez sinirli görmüştüm ve bu sinir çok fazlaydı.

"Peki, öfke sorunla-"

Lila elindeki vazoyla Nisan'ın kafasına vurduğunda Nisan önce üstüme sonrasında yere düştü. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken Lila'ya baktım. Elindeki vazoyla ortadaki cam sehpaya ard arda hızlıca vurup kırdı. Sonunda yere oturup ağlama başladığında ne yapacağımı bilmiyordum.

Yerdeki Nisan'a baktım, kafasından akan kan yeri kaplamıştı. İlk şoku atlattıktan sonra yere oturup Nisan'a baktım. "Lila hastaneye gitmemiz gerek"

Nabzını hissedemiyordum. Boğazımda bir yumru oluşurken yaşadığına dair bir kanıt aradım. Kalbi atmıyordu, nefes almıyordu.

Bir ölüye dokunduğum fikri beynime yerleşirken kendimi geriye doğru attım. Elime batan cam canımı Nisan'ın ölmesi kadar acıtmamıştı. Tüm vücudumu bir sıcaklık kaplarken ağlamaya başladım. Daha önce hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim.

Lila önümde durup diz çöktü. "Onu öldürdün" diye mırıldandım.

Bana sarılmaya çalıştığında onu ittim. "Onu öldürdün" diye bağırdım.

Ayağa kalktığımda benimle beraber kalktı. Bana doğru adım attığında geriye doğru adım attım. "Yaklaşma bana"

"Sakin ol, lütfen"

Bana bir adım daha atarken "Bizim için yaptım" dedi.

Nasıl biri bir ilişki için bir insanı öldürebilirdi? Aramızdaki mesafeyi kapatıp elimi tuttu. "Bizim için yaptım Öykü"

Elimi elinden sertçe çektim. "Her şeyi mahvediyordu Öykü, hastaydı"

"Polisi arayacağım"

Koltuktaki çantama doğru yürüdüğümde kolumu tuttu. "Saçmalama"

Onu sertçe ittim. "Bana dokunma"

Çantamı elime aldığımda "Sence tek suçlu ben miyim?" diye sordu.

Ona döndüm. "Başından beri tek suçlu ben miyim?" diye bağırdı.

"Senin için katil oldum, farkında mısın Öykü?"

Elimdeki çantamı ona fırlattım. Çanta göğsüne çarptıktan sonra yere düştü. "Senden böyle bir şey istemedim"

"Sana, bize zarar vericekti"

Aramızdaki mesafeyi kapattı. "Senin için yaptım"

Sözlerinde ne kadar doğruydu bilmiyordum ama beni suçlu hissettirmeye yetmişti. Varlığımdan bile suçluluk hissetmiştim.

Lila yüzümü elleri arasına alırken  "Lütfen ağlama" dedi.

Beni kendine çekip sıkıca sarıldı. "Her şeyi halledeceğiz, tamam mı? Yanlış bir şey yapmadık"