Są takie dni, w których czujesz się tak źle, że próbujesz sobie wbić paznokcie w skórę, tylko po to żeby czuć wszystko inne poza bólem psychicznym. Jestem zdrowa. Wiem o tym. Ale czasami muszę usiąść i płakać tak mocno, że brakuje mi oddechu. Później czuję już tylko pustkę i myślę „jutro będzie lepiej". Ale jutro nie jest lepsze. Może byłoby inaczej, gdyby na świecie istniała chociaż jedna osoba która popatrzyłaby na mnie z troską w oczach i powiedziała, że mnie rozumie.
To mój kilkukrotny epizod w tym miesiącu, nie zdarzyło się tak od prawie roku. Ostatnim razem podrapałam się do krwi, płacząc z bezsilności. Czy mam się bać?
